Paweł Deresz - zawód: DONOSICIEL SB

Uważam, że żona Pawła Deresza przewraca się w grobie, bo głupota jej męża dosięgła zenitu! Od samego początku Deresz zachowuje się jak DUPOWŁAZ TUSKA, a nie jak kochający mąż, który po stracie żony chce poznać prawdę o przyczynach katastrofy w Smoleńsku! To osoba bez kręgosłupa moralnego, takie słowa jak: pamięć, honor, godność, prawda - to obce pojęcia w jego życiu. Skąd taka naganna postawa... trzeba spojrzeć w jego haniebną przeszłość.
Warto zajrzeć do dzisiejszej Gazety Polskiej, tam jest szerzej opisany szubrawiec RP."..Paweł Deresz został zarejestrowany jako kontakt operacyjny SB. W PRL był korespondentem polskiej prasy w Czechosłowacji, sprawował istotne funkcje w aparacie PZPR. Zgodnie z linią partyjną komentował inwazję na Czechosłowację w 1968r., a jako dziennikarz "Kuriera Polskiego" chciał wejść do Wydziału Propagandy Prasy i Wydawnictw KC PZPR. Po 1989 r. był w gronie stałych współpracowników miesięcznika "Przegląd Międzynarodowy" założonego przez WSI. .."
Dawni współpracownicy z "Kuriera Polskiego" mówią, że Deresz był "gumowym uchem", "hiperdonosicielem", każdy stronił od jego towarzystwa, bo nikt mu nie ufał!
W 2002r. rządowym BMW uderzył w samochód, w którym jechała trójka studentów i uciekł z miejsca przestępstwa. Na szczęście studentom udało się dogonić pirata drogowego, którym okazał się Deresz!!Nie miał nawet ważnego OC! Policja stwierdziła winę Deresza. Jednak ten migał się od obecności na sprawach sądowych, kłamiąc, że jest poza granicami kraju. Jak się okazało był w Polsce...
Dziś Paweł Deresz jest wśród swoich przyjaciół z WSI i SB, bo znów są na świeczniku zmory PRL, więc czuje się jak ryba w wodzie. Wystarczy spojrzeć na zdjęcia z pogrzebu Jolanty Szymanek - Deresz jaka śmietanka towarzyska PRL przyszła..!
Panie Deresz a co z pamięcią, miłością do żony?!!! Przytoczę słowa pani Jolanty Deresz o sielance, która u was rzekomo panowała w domu... . Pan jest zaprzeczeniem tych słów!!!!!!!!!!!!!
- Co wieczór spotykamy się w domu na podsumowaniu dnia, swoich sukcesów i porażek. Tak jak w normalnej rodzinie, pełnej ciepła i wzajemnego zrozumienia. Wspólnie pielęgnujemy ogródek i wspominamy swego czwartego domownika, suczkę-jamniczkę, Nutkę, która towarzyszyła nam przez ostatnich dziesięć lat. Kiedy przyjdzie na mnie smutek, słucham poważnej muzyki, choć nie stronie od rozrywkowej. Smutek jest jednak rzadkością, bo mam rodzinę, bo mam przyjaciół, bo czuję się potrzebna. Jestem w kwiecie wieku, pełna energii, zdrowie mi dopisuje, humor także. Z optymizmem patrzę w przyszłość. A ten sposób patrzenia polecam każdemu. - napisała kiedyś na swojej stronie internetowej. Życie dopisało do jej planów i marzeń własny, tragiczny scenariusz..."J. Szymanek - Deresz