Pochwała kolaboracji

Polacy wspierają berlińskie muzeum wypędzeń, którego głównym celem jest ukazanie Niemców w roli największych po Żydach ofiar wojny, będącej wynikiem dyktatu wersalskiego. Polscy historycy, Krzysztof Ruchniewicz i Piotr Madajczyk, wystąpią w roli listków figowych dla antypolskiego projektu.

Jest to dla mnie skandal 21. wieku. Cele fundacji „Ucieczka, Wypędzenie, Pojednanie”, autorstwa „wypędzonej” Eriki Steinbach, są powszechnie znane. Sam projekt spotkał się z druzgocącą krytyką np ze strony niemieckiego historyka, Martina Schulze – Wessla, z Monachium.

Tomasz Szarota

wybitny polski naukowiec, trafnie odgadując  misję owego projektu, opuścił radę fundacji. Pisałem o tym, że kolaboranci się znajdą. I się znaleźli. A Helge Klasson z fundacji stwierdził z ulgą, że obecność Polaków „była kluczowa  dla kontynuacji prac nad projektem”. Czyli

bez kolaborantów

z Polski projekt zmarłby śmiercią naturalną. Polacy w radzie myślą, że będą mieli coś do powiedzenia. Ano, będą mieli: dziękuję, po otrzymaniu czeku. Bo rada jest organem konsultacyjnym bez żadnego znaczenia. Wiedzą o tym Żydzi i Cyganie i omijają łukiem projekt Eriki Steinbach.

Wśród Niemców panował, jak wiemy, wielki duch oporu przeciwko narodowemu socjalizmowi:

http://www.youtube.com/watch?v=cCytb2D7u5s&feature=related

Post scriptum: jeden z kwiatków projektu wystawy: krwawa niedziela w Bydgoszczy. Polacy mieli tam wymordować 50 tysięcy niewinnych Niemców. To pierwszy z brzegu przykład historycznej poprawności. Można się zresztą zapytać, co ma dramat bydgoski z wypędzeniem? Ano tylko to, że Polaków przedstawia się i tu, i tam, w roli katów.