Kukiz w krainie partiokracji

Człowiek żyje relatywnie krótko, więc nie jest w stanie dostrzec procesu ewolucji. Nie jest też w stanie dostrzec procesów ewolucji cywilizacyjnej, jako że został wychowany w określonym paradygmacie wizji świata, który dominuje w jego umyśle często aż do śmierci. Zmienił się układ czynników wpływających na rozwój świata, nie mienił się za to tkwiący w umyśle stary schemat poznawczy. Zatem zmianie zewnętrznego układu czynników powinna towarzyszyć zmiana paradygmatu koncepcyjnego.

Nie ma wiecznych, wiecznych – zaznaczam, praw natury, praw rozwoju, praw matematyki, praw ekonomii, bo konfiguracje oddziałujących czynników są przypadkowe i zmienne. Potrzebna jest naukowa czujność śledząca tor przemian, co jest szczególnie potrzebne w epoce globalizacji, gdy uruchomiona została znacznie większa ilość czynników wplywajacych na sytuację i wywołujących chaos. Niestety w umysłach niektórych tkwią przekonania o świecie wyniesione jeszcze ze szkoły podstawowej i dotąd nie aktualizowane.

Szczególnie szkodliwe wydają mi się pokutujące licznych kręgach spoleczeństwa mity o roli ekonomii, przypisujące jej jakąś nadrzędną rolę w rozwoju ludzkości. Jakoś przez miliony lat ludzie rozwijali się bez prymatu ekonomicznego myslenia i trzeba do tego powrócić. Jak pokazuje szereg opracowań na ten temat, czynniki rozojowe leżą zupełnie gdzie indziej.

Jednym z takich ludzi powielających stereotypy jest pan Kukiz, którego zasługi dla uruchomienia energii politycznej młodych Polaków doceniam, ale krytycznie podchodziłem do jego niektórych twierdzeń gdy pisywał w “Do Rzeczy”. Pan Kukiz popełnia zasadniczy błąd już w sposobie traktowania transformacji. Jeżeli transformacja przebiegała prawidłowo, to Ruch Kukiza jest pomyłką, jeżeli przebiegała nieprawidłowo, to coś trzeba zrobić, najpierw w sferze poznawczej, a potem w sferze materialnej, ze skutkami błędnej polityki transformacji. A ta polityka tylko w pewnym stopni wiąże się z ekonomią. Niestety ten poziom refleksji jest Kukizowi zupełnie obcy, w wyniku czego pojawiają się imitacje koncepcji w postaci zarzutu o "rozdawnictwo".

Proszę się zastanowić nad poniższym cytatem z wypowiedzi Kukiza w wywiadzie dla “Do Rzeczy”:

“Po co topić takie pieniądze, jednocześnie demotywując ludzi do pracy, która powinna być ich głównym źródłem utrzymania ?”

Jeżeli rodzice będą mogli zafundować swoim dzieciakom wakacje, kupno ksiązek i przyborów szkolnych, to czy można to określic mianem czynnika demotywującego ? Kukiz chyba odleciał.

Nie ma także żadnych naturalnych praw decydujących o roli państwa, Jeżeli państwo nie jest traktowane jako nocny stróż, to jedyna owocna definicja opisuje je jako dobro wspólne, a z tego ujęcia wynikają określone konsekwencje ideowe i praktyczne, zmienne zależnie od warunków.

Nie chciałbym dokonywać egzegezy wypowiedzi Kulkiza, ale w jego repertuarze, ulubionym terminem wydaje się pojęcie “partiokracji”, świadczące o braku porządnej analizy. Koncepcja systemu społecznego nie może być wyprowadzana z płytkiego i pozornego zjawiska “partyjniactwa” czy “partiokracji”. Musi sięgać głębiej, do struktury zjawiska.