Co by tu jeszcze spieprzyć, Panowie ?

Europa to raj, Zielonej Wyspy nie wyłączając. Półgołe i chętne eurodu...,  pardon, Europejki paradują po ulicach.na swoich długich nogach i ten obraz idzie w świat, jak długi i szeroki. Każdy by chciał zobaczyć, dotknąć i skosztować, więc się nie dziwię, że niektórzy nie chcą czekać na obiecane im w raju pozaziemskim  hurysy, i ciągną do tego raju tysiącami. To jest skutek rozpasanego konsumpcjonizmu i marketingu, jakby ktoś pytał o przyczyny. W gruncie rzeczy więc to światowy wręcz sukces reklamowy, a nie klęska.

To nie jest kryzys, to jest skutek, jeden z kilku skutków procesu degeneracji Europy, a szczególnie urojeń ideologicznych władz UE, które objawiły się także kryzysem strefy euro. Gdyby w Europie funkcjonowała sprawna demokracja, problemy byłyby rozwiązywane, EU jest jednak tworem niedemokratycznym, zbiurokratyzowanym, niezdolnym do działania w oparciu o jasno sprecyzowane, realistyczne zasady. Nie jest w stanie uznać swoich błędów, nie może więc znależć adekwatnych środków zaradczych. 

UE miala być udanym związkiem celno-handlowym i ten pomysł miał ręce i nogi. Głupota lewackich polityków z generacji '68 zaowocowała urojonymi pomysłami, pamiętacie chyba Państwo sprzed paru zaledwie lat, projekt superpaństwa, co w efekcie doprowadziło do faktycznego rozbicia UE na grupy różnej prędkości i różnej siły wpływów, a ostatni pomysł na imigrantów grozi rozpadem strefy Schengen. Obrona jedności UE wymaga porzucenia urojeń, ale lewactwo ma tylko jedną, jak zwykle durną receptę - więcej tego samego. Marionetkowe w większości rządy państw europejskich - wystarczy popatrzeć na przykład najbardziej spektakularny - rząd PEK - nie są w stanie prowadzić racjonalnej polityki, zaplątane w sidła eurobiurokracji i eurobiurokratycznej propagandy.

Urojenia europejskie poskutkowały echem wywołującym wędrówkę ludów z krajów arabskich i afrykańskich. Nie ma dymu bez ognia, a politycy europejscy są mistrzami w zaprószaniu ognia, natomiast fatalnie wypadają w roli strażaków. Zawsze przecież było tak, że w roli strażaka występować musieli Amerykanie. Ale i Amerykanie mają w tej chwili przywódcę podobnego formatu co Europejczycy.

Wróćmy jednak do konkretów polskich. Układ postkomunistyczny w Polsce, rozwijający się po r.1989, podobnie jak komuniści przedtem, działa głównie w interesie zewnętrznego mecenasa i potrafi tylkio imitować błędy tego mecenasa. Dopóki więc nie doprowadzimy, pokojowo lub niepokojowo, do powrotu realnej (a nie pozornej, fasadowej) demokracji w Polsce, nie może być zgody na jakiekolwiek rozwiązania wprowadzane poza naszymi plecami.

Na pierwszy plan wysuwa się rola mediów i kwestia ich demokratyzacji, bo media stanowią układ nerwowy w społeczeństwie, bez którego nie jest możliwa komunikacja i debata o kierunkach polityki, o wyborze rozwiązań i ich wdrażaniu.

Nie ma więc mowy o żadnych imigrantach w Polsce przed spełnieniem wymienionych wymogów. 
Polskie struktury państwowe uległy poważnej erozji przez 25 lat, a szczególnie ostatnie 8 lat, działania układu postkomunistycznego eksploatującego wszelkie zasoby kraju i nie są zdolne do  realizowania żadnych państwowych projektów, nie mówiąc już o nieosiągalnym dla tych urzędników projekcie asymilowania imigrantów. Nie są w stanie zapewnić warunków rdzennym Polakom, więc tym bardziej nie zapewnią warunków imigrantom. Przecież realną, choć nieoficjalną polityką Platformy stało się wypychanie młodych pokoleń Polaków na emigrację, żeby pozbyć się kłopotów z prowadzeniem realnej polityki społecznej.

Więc mordy w kubeł. 
Ostrzegam przed używaniem przez lewactwo rozmaitych politpoprawnościowych pałek w rodzaju ksenofobii, bo to może skończyć się źle dla lewactwa właśnie. Niech więc lewactwo nie próbuje wciagać Polskę w pułapkę. Jeżeli ktoś chce okazać swoją wspaniałomyślność, proszę bardzo, niech sprowadza imigrantów na swój własny, prywatny rachunek, niech okaże w ten sposób swoją realną a nie gołosłowną wspaniałomyślność. O imigrantach porozmawiamy po obaleniu układu, wprowadzeniu demokracji i zdemokratyzowaniu mediów. Wtedy będzie można swobodnie podebatować i wyznaczyć priorytety.

Pozostaje nam z niecierpliwością wyczekiwać na zmianę władzy na taką, która nie będzie kierować się eurodewizą: "Co by tu jeszcze spieprzyć, drodzy Panowie?" Tak jak stało się w modelowym przypadku ustawy o zdrowej żywności w szkołach. Nawet tak prostą sprawę, nomen omen, spieprzono, zakazując użycia w szkolnych stołówkach soli i cukru, co kompromituje zdrowy przecież i sensowny w założeniach pomysł.