My mamy ręce powiązane drutami i nie możemy wyjść. Mama już nie żyje, bo woda już podchodzi do góry.

Obrazek użytkownika Sławomir Tomasz Roch
Historia

W okresie międzywojennym na polach niedaleko wioski Kluwińce, gm. Chorostków, powstała polska kolonia, która została nazwana Stadnia, około 7 km od naszego domu we wsi Chłopówka, gm. Chorostków, pow. Kopyczyńce, woj. Tarnopolskie. Właściciel tej ziemi dziedzic, którego dwór znajdował się we wsi Podhajczyki, sprzedał ziemię, którą kupili koloniści z Polski, nazywani w naszych stronach Mazury. Kolonia była polska i nieduża, liczyła tylko 20 numerów. Podczas parcelacji gruntów również mój wujek Piotr Wójtaszyn, który był Ukraińcem, rodzonym bratem mojej mamy Tekli Nowak z d. Wójtaszyn, kupił sobie plac i 3 ha ziemi. Zatem ziemię mogli swobodnie nabywać także Ukraińcy. Wujek Piotr wybudował tam sobie dom i miał dużo pszczelich uli dlatego często sprzedawał miód.

Była zima 1945 r., to była bardzo ciężka zima, duże śniegi. Gdzieś w lutym albo marcu 1945 r. raniutko, dopiero robiło się jasno na dworze przyszedł do naszego domu w Chłopówce mój wujko Piotr Wójtaszyn i przyniósł ze sobą zmarznięte, ledwo żywe niemowlę, które miało zaledwie 1,5 roczku. To było dziecko jego zięcia Polaka Jana Dobrowolskiego oraz jego najstarszej córki Józefy z d. Wójtaszyn. Zrozumieliśmy, że coś musiało się stać niedobrego, a on usiadł w kuchni i powiedział tak: „Teklusia popatrz (tu otworzył walizkę) to cały mój majątek, tyle mi pozostało!”.

Potem zaczął płakać i opowiadać, co się właśnie stało w ich wsi, mówił tak: „Teklusiu stało się wielkie nieszczęście, dziś wczesnym rankiem, około 3.00 rano, jeszcze było ciemno na dworze, do naszej kolonii na saniach przyjechali Ukraińcy, to byli banderowcy i ogłosili, że zabierają wszystkich do Sielrady na spis ludności. Na sanie powsiadali wszyscy mieszkańcy naszej koloni: dzieci, kobiety, mężczyźni i starcy, a potem wszyscy odjechali razem. Również i przed mój dom zajechały sanie oraz około ośmiu ludzi i na początek zabili nasze dwa duże psy wilczury, a potem nakazali wszystkim zbierać się do Sielrady. Wszystko słyszałem dokładnie bowiem w tym czasie siedziałem pod podłogą wraz z Janem Dobrowolskim swoim zięciem i małym wnuczkiem Kazimierzem. Pod podłogą zbudowałem obszerny i wygodny schron, w którym często chowała się cała nasza duża rodzina. Tej nocy ponieważ było dość spokojnie, kobiety wraz z dziećmi, zdążyły już powychodzić na górę do właściwej izby, aby przygotować śniadanie i zrobić pierwszy oporządek w gospodarstwie. Tylko my jeszcze nie wychodziliśmy ze schronu bowiem niebezpieczeństwo groziło przede wszystkim mężczyznom, którzy byliśmy albo mordowani skrytobójczo, albo zabierani przymusem do banderowskiej partyzantki.

Po pewnym czasie, gdy wszyscy już odjechali poczuliśmy z zięciem dym i domyśliliśmy się, że ktoś podpalił naszą kolonię. Dym stawał się coraz trudniejszy do zniesienia, a my dosłownie zaczęliśmy się dusić. W tej sytuacji postanowiliśmy, że nie ma czasu do stracenia i zaraz wyszliśmy na zewnątrz. Nasz dom i nasza obora, już stały w ogniu, właściwie cała miejscowość, to był jeden wielki ogień, paliło się dosłownie wszystko. Banderowcy nic prawie nie brali z domów, może po temu, że to była wioska dość uboga, zaś zwierzęta gospodarskie powypuszczali, tak że chodziły luźno. Wziąłem konia oraz sanie i jak mogłem najszybciej przyjechałem do was!”.

W tym czasie w naszych stronach, stały już wojska sowieckie. Zaprzyjaźniony sowiecki oficer na moją prośbę, załatwił dla wujka Piotra przebranie i pistolet. Po całym dniu, w którym to się stało, na pierwszą noc mój wujek Piotr oraz kilku innych mężczyzn, pojechało do tej kolonii, aby szukać śladów swoich najbliższych. Wujko tak nam potem opowiadał dalsze losy, jego rodziny: „Na szczęście dla nas, przez cały dzień i w nocy nie padał śnieg, doskonale więc zachowały się ślady po saniach. Właśnie tym tropem doszliśmy, aż do miejsca, gdzie na polach znajdowała się dość dobrze znana i głęboka studnia. To była bardzo głęboka studnia z bardzo zdrową wodą, dlatego często osobiście jej używałem, to tam zwykle poiłem swoje bydło w czasie pokoju. Ze zgrozą w sercach zauważyliśmy, że ślady prowadzą wprost do tej znanej studni, około której było bardzo dużo krwi! Natychmiast przybliżyliśmy się do niej i zaczęliśmy głośno wołać, czy aby nie ma tam żywych ludzi, ku naszemu zaskoczeniu i radości odezwał się głos młodego chłopca.

To był  Włodzimierz, albo Józef Wójtaszyn bowiem kiedy zawołał mój wujko, to chłopiec zaczął wołać w ten sposób: ‘Tato ratujcie nas, my mamy ręce powiązane drutami i nie możemy sami wyjść. Mama już nie żyje, bo woda już podchodzi do góry. Na nas narzucane są brony, pługi i płyty z cmentarza żydowskiego. Ja jeszcze żyję bowiem próbowałem przy studni uciekać ale mnie złapali oprawcy i wrzucili do studni, jako jednego z ostatnich, na sam wierzch!’. Na początku ze studni słychać było kilka głosów, krzyczeli: ‘Pomocy! Ratujcie nas!’, słychać było rozmowy żywych, jeszcze ludzi. Całą noc próbowaliśmy na różne sposoby przyjść im z pomocą i wyciągnąć ich stamtąd, ale nie mogliśmy dać sobie rady z płytami żydowskimi, które były dość ciężkie.”.

Niedaleko znajdował cmentarz żydowski, na polu k. miasteczka Grzymałów (w rejonie Husiatyńskim), właśnie stamtąd prawdopodobnie pochodziły te płyty. Osobiście znałam to miasteczko bowiem mieszkałam w nim przed wojną, blisko 6 lat, gdy nasz tatuś Michał Nowak pracował ciężko w tamtejszym majątku. Tam też chodziłam do pierwszej, drugiej i trzeciej klasy szkolenej. (Po ataku Niemiec na ZSRR w dniach 5 – 7 lipca 1941 r. doszło w Grzymałowie do pogromu, podczas którego Ukraińcy zabili 450 Żydów. - Dod. autor opr. S. T. Roch)

Tymczasem sytuacja tych ludzi na dole z każdą godziną stawała się coraz bardziej dramatyczna. Ponieważ mężczyźni nie byli w stanie pomóc o własnych siłach, tym na dole w studni, wrócili spiesznie do domu, po cięższy i właściwy sprzęt. Przez dzień zmuszeni byli jednak czekać, obawiali się bowiem ataku ze strony rezunów w biały dzień. Gdy tylko zapadły ciemności ponownie pojechali na miejsce tragedii, kiedy jednak tam przyjechali woda przelała się, już ze studni na pole niosąc ze sobą mnóstwo krwi potopionych w studni ofiar. Wszyscy którzy byli jeszcze na dole żywi utonęli, mój wujko Piotr i inni z płaczem wrócili do swoich domów. Historię tę znam b. dobrze bowiem ile razy wujek o tym opowiadał, to zawsze b. rzewnie płakał i może dlatego, tak dobrze to zapamiętałam. Poza tym przeżywałam to z nimi na gorąco bowiem w tych dniach, byłem w domu i widziałam i słyszałam wszystkie rozmowy osobiście, a miałam już wtedy 22 lata.

Z naszej rodziny podczas tej masakry, zginęły następujące osoby: Hanna Wójtaszyn, żona wujka Piotra, Józefa Dobrowolska z d. Wójtaszyn, żona Jana lat ok. 20, Eugenia Wójtaszyn lat ok. 16, Józef Wójtaszyn lat ok. 14, Władysław Wójtaszyn lat ok 12 oraz najmłodsze z dzieci wójka Piotra i Hanny lat ok. 3.

Wujek Piotr Wójtaszyn po wojnie wyjechał na Dolny Śląsk z innymi repatriantami z naszych stron. Raz jeszcze się ożenił z drugą żoną Hanną, ale już swoich dzieci więcej nie miał. Oboje już odeszli do wieczności nie pozostawiając potomstwa, a pochowani są najprawdopodobniej w miejscowości Ujazd Górny na Dolnym Śląsku. [fragment wspomnień Julii Marut z d. Nowak ze wsi Chłopówka k. Chorostkowa na Ziemi Tarnopolskiej, wysłuchał, spisał i opracował S. T. Roch]

P.S.

Po dziś dzień w tym miejscu, gdzie w głębokiej studni spoczywają niewinni mieszkańcy kolonii Stadnia (ok. a może nawet ponad 100 osób), ofiary ludobójstwa, nie stanął zapewne nawet najprostszy krzyż, w każdym razie nic mi o tym  nie wiadomo. Tymczasem bestialskim zbrodniarzom z OUN – UPA na Ziemi Tarnopolskiej, na Podolu i nawet już na całej Ukrainie, stawia się z błogosławieństem Cerkwi grecko – katolickej na czele z abp Światosławem Szewczukiem, okazałe pomniki chwały i zwie się ich ogólnopaństwowo i ogólnocerkiewnie bohaterami. Cóż to za gigantyczne kłamstwo, które szeroko rozlało się na tamtej ziemi i mocno zatruło serca tamtych ludzi. Olbrzymie zgorszenie dla każdego prawego, uczciwego człowieka, wreszcie dla samego Kościoła. Na miły Bóg można rzec, to się naprawdę dzieje! Zgroza!

5
Twoja ocena: Brak Średnia: 5 (17 głosów)

Komentarze

Kolejny świadek ludobójstwa w kolonii Stadnia (Stadnica) i w całej okolicy oraz nowe tropy i pytania.

Z listu który otrzymałem 8 czerwca 2016 r. od Pana Wiesława Tokarczuk: „Panie Wiesławie, Czy autor tego artykułu to osoba posługująca się e-mailem rycerzniebieski@wp.pl? Chcę się z nim skontaktować. W Stadnicy (a nie w Stadni, to jest błąd) mieszkała moja babcia z rodziną i tam zamordowano jej siostrę (a także w innych okolicznościach drugą siostrę i matkę czyli moją prababkę). Okoliczności zbrodni opisane w artykule różnią się trochę od tego, co opowiadała babcia. Zgadza się tylko studnia. Nie jest prawdą, że te osoby tam dalej spoczywają, NKWD je wyciągnęło i pochowało w zbiorowej mogile ‘na cmentarzu w Hleszczawie’. Miesiąc temu byłem w tych miejscach i jeden z tubylców powiedział, że tak naprawdę nie w samej Hleszczawie, tylko na osiedlu Mazury, które administracyjnie należało do Hleszczawy. Obecnie nie ma po tym miejscu śladu, sowieci zrobili tam kołchozowe pola, zaorali wszystko (jeśli wierzyć temu Ukraińcowi). Faktycznie na cmentarzu w samej Hleszczawie nie znalazłem prawie żadnych grobów polskich, co by potwierdzało, że był osobny cmentarz polski. Pozdrawiam Krzysztof Janiga”.

Z listu który otrzymałem jeszcze tego samego dnia 8 czerwca 2016 r. od Pana Krzysztofa Janiga: „Dzień dobry, Z niezwykłym zainteresowaniem przeczytałem spisaną przez Pana relację pani Marut, zamieszczoną pod poniższym adresem: http://niepoprawni.pl/blog/slawomir-tomasz-roch/my-mamy-rece-powiazane-drutami-i-nie-mozemy-wyjsc-mama-juz-nie-zyje-bo

Z kolonii Stadnia (prawidłowa nazwa - Stadnica) pochodziła moja babcia Józefa Górniak z d. Majewska. Podczas opisywanego mordu w Stadnicy UPA zamordowała jej siostrę Annę (a także, ale w innych okolicznościach, drugą jej siostrę Marię oraz jej matkę, moją prababkę - Teklę). W 2006 roku spisałem relację babci, chociaż nie była naocznym świadkiem mordu, ponieważ w tym czasie już przebywała w Grzymałowie.

Kilka uwag na gorąco odnośnie opublikowanej przez Pana relacji:

1. Nazwiska ofiar (Wójtaszyn i Dobrowolska) nie pojawiały się na dotychczas opublikowanych listach dla Stadnicy (Na Rubieży, Komański i Siekierka ‘Ludobójstwo... w woj. tarnopolskim’, Turzański ‘Eksterminacja ludności polskiej na Trembowelszczyźnie...’). Natomiast nazwisko Wojtyszyn (Anna, Józefa, Genowefa, Józef) są na liście dla wsi Kluwińce (np. Na Rubieży nr 65).

2. Według relacji Władysława Bilińskiego (Na Rubieży nr 65) oraz mojej babci ofiary w Stadnicy nie były wywożone na pola saniami, tylko zabite na terenie wsi i tam wrzucone do studni.

3. Opis zawalania studni w Stadnicy płytami z żydowskiego cmentarza k. Grzymałowa budzi wątpliwości. Koło Stadnicy raczej nie było żadnego żydowskiego cmentarza, a Grzymałów był w odległości ok. 6-7 kilometrów. Nikt nie transportowałby kamieni na taki dystans, by zawalić nimi studnię.

4. Według relacji Władysława Bilińskiego (Na Rubieży nr 65), ofiary ze Stadnicy nie spoczywają w studniach. Zostały wydobyte (m.in. przez Bilińskiego) i pochowane w zbiorowej mogile na cmentarzu w Hleszczawie. Miesiąc temu byłem w Hleszczawie i bez powodzenia poszukiwałem tego grobu. Na cmentarzu rzucał się w oczy brak polskich grobów. Zaczepiony starszy Ukrainiec powiedział, że ta zbiorowa mogiła była na osobnym cmentarzu na osiedlu Mazury (Mazurówka). Miał tam się też znajdować kościół, w co nie wierzę, ponieważ to niemożliwe, by w tak małym osiedlu był kościół. Prawdopodobnie mogła to być kaplica cmentarna. Według tego Ukraińca w czasach sowieckich cmentarz i ‘kościół’ w Mazurach zostały zburzone i zaorane, obecnie są tam pola uprawne.

5. Z całą pewnością w Stadnicy nie było 100 ofiar. Większość mieszkańców uciekła do większych ośrodków w styczniu 1945 (w tym moja babcia). Z dotychczasowych publikacji wynika niezbicie, że w Stadnicy było około 20 ofiar.

W związku z tym mam pytanie, czy jest Pan pewien, że relacja pani Marut dotyczy Stadnicy? Porwanie ofiar i zabicie ich poza miejscowością pasuje np. do mordu w Hleszczawie, który odbył się dzień przed mordem w Stadnicy. A może chodzi o inną miejscowość? Mazury, Kluwińce? Pozdrawiam Krzysztof Janiga”.

Vote up!
5
Vote down!
0

Sławomir Tomasz Roch

#1514627

Pisałem zatem do Pana Krzysztofa Janiga 9 czerwca w mailu:

Witam i pozdrawiam serdecznie Pana Krzysztofa Janiga. Cieszę się bardzo, że Pana mam okazję poznać. Te nowe fakty w sprawie tej zbrodni są niezwykle ważne! Może ma Pan zdjęcia z tamtych miejsc. Pytania będą się mnożyć bowiem świadkowie, już właściwie nie żyją poza tym wszystkim, już wiadomo że nacjonaliści ukraińscy, zacierają ślady ludobójstwa dla przykładu są opinie poważnych osób, że fałszują dokumenty dlaczego nie mieliby robić tego także w terenie, skorą są na miejscu. Trzeba być b. ostrożnym przy zdobywaniu informacji w terenie.

Dziś rano przeczytałem Pana list raz jeszcze uważnie i potwierdzam, że zeznania Pana Władysława Bilińskiego, zasługują jak najbardziej na uwagę, wszak jest świadkiem naocznym tamtych wydarzeń, był przy wydobywaniu ofiar ze studni. Jednakże mówi Pan Krzysztof o studniach w Stadnicy, a świadkowie opowiadają o znanej i b. głębokiej studni, samotnej na polu. Niewykluczone wszak, że w tamtych dniach mogły te miejscowości, nazwy wsi i kolonii pojawiać w rozmowach jedna za drugą, że w końcu jedno wydarzenie, zachodziło już w rozmowach na drugie. Po tylu dziesiątkach lat może zatem zachodzić taki, czy inny błąd. Wykluczony zaś jest błąd odnośnie zdarzenia i jego przebiegu, gdyż mamy doczynienie ze świadkami naocznymi ludobójstwa, którzy to b. dokładnie i ze szczególami to opisują.

I jeszcze jedno, tak na początek, zima jak zeznaje babcia Julia była b. ciężka, skąd pewność że domy tych którzy uciekli do Grzymałowa nie zostały zajęte przez uciekinierów z Wołynia, czy z innych stron? To są pytania na które odpowiedzi będzie znaleźć niestey b. trudno. Z poważaniem S. T. Roch

Vote up!
4
Vote down!
0

Sławomir Tomasz Roch

#1514629

"wierni"

 

u tychże wiernych

nie zaszła zmiana

trzymają się wiernie

kultu Szatana

Vote up!
3
Vote down!
0

jan patmo

#1514646

Janie wielkie dzięki za dosadne, lecz jakże prawdziwe słowa! Kto czci kłamstwo i zbrodnię, ten de facto czci diabła, nawet jeśli rozgłasza inaczej! Miłość bowiem współweseli się z prawdą i dlatego nie ma nic wspólnego z kłamstwem oraz zbrodnią, tym b. dokonaną na niewinnych dzieciach, bezbronnych kobietach, jeńcach wojennych, ludziach b. wiekowych. Nikt nie ma moralnego prawa czcić ludobójców z OUN-UPA i z SS Galizien. Jest oczywiste, iż nawet wśród zdegenerowanych nazistów i komunistów były jednostki odważne, a nawet takie które w końcu poniosły śmierć męczeńską, a jednak nikt nie odważa się tych ludzi gloryfikować i wynosić na Ołtarze Kościoła katolickiego. Im sędzią jest już tylko Bóg Najwyższy i historia. Inaczej ma się jednak niestety sprawa z odrażającymi upiorami z OUN-UPA. Tych na współczesnej Ukrainie publicznie zwie się bohaterami, gdy tymczasem jest to zwyczajnie podłe kłamstwo i wielka niesprawiedliwość dziejowa, która dziś woła z ziemi do nieba.

Tym bardziej gorąco polecam Janie ten znakomity wywiad ks Isakowicza-Zaleskiego w nowym studiu, u Marcina Roli. Jest tu niezwykłe bogactwo wiedzy, w tym: o fałszywym micie Jerzego Giedroycia, o błędach polskiej polityki zagranicznej, o barbarzyństwie ukraińskim względem niepochowanych ofiar banderowskiego ludobójstwa na Wołyniu i Kresach, o zbrodniarzu Banderze, o papieżu Franciszku i wiele innych cennych tematów!

Pragnę z mocą podkreślić, iż także tam w tej głębokiej studni na polach, opodal dawnego miasteczka Grzymałów, gdzie po dziś dzień zapewne leżą niewinni mieszkańcy polskiej kolonii Stadnia, ofiary banderowskiego bestialstwa, tam także nie ma nawet prostego, symbolicznego Krzyża, o którym tak przejmująco w tym wywiadzie mówi ks. Tadeusz. A zatem gorąco polecam ten wywiad wszystkim, którzy miłują prawdę:

 

Vote up!
3
Vote down!
0

Sławomir Tomasz Roch

#1579702

......inaczej tego wytłumaczyć się nie da! Znakomita i b. cenna relacja Jana Kaliciaka, doświadczonego inżyniera, jachtowego kapitana żeglugi wielkiej, szczerego i rozumnego patrioty, z doświadczeń rzezi wołyńskiej. I choć sam był zbyt mały, aby cokolwiek zapamiętać, to niewyobrażalnie traumatyczne doświadczenia najbliższych także i jego napiętnowały na całe życie. Relacja zapisana w pierwszych dniach stycznia 2015 roku w Niemczech, gdzie pan Jan mieszka od ponad 30 lat.

Rodaku koniecznie zobacz ten film: “Jan Kaliciak - wołyńska trauma”, opublikowany przez Waldemara Banasika:

Vote up!
3
Vote down!
0

Sławomir Tomasz Roch

#1572692

Niepoprawni blogerzy i blogerki oraz drodzy rodacy, którzy szukacie tylko prawdy, ten raport dr Lucyny Kulińskiej filmik raczej niedostępny I nawet tępiony w internecie ! Zobaczcie to koniecznie:

Warto zobaczyć i Konferencję Historyczną z 2 czerwca 2018 r. podczas XV Wojewódzkich Dni Kultury Kresowej w Kędzierzynie-Koźlu. Dr Lucyna Kulińska: "75 rocznica kresowego ludobójstwa - czy jesteśmy bliżej prawdy?":

 

Vote up!
3
Vote down!
0

Sławomir Tomasz Roch

#1572875

….. wsiach i koloniach polskich, w powiatach Podhajce, Buczacz, Brzeżany w woj. Tarnopolskim, gdzie od 17 września 1939 r. do końca listopada 1939 r., bestialsko wymordowano siekierami i kosami od 6.5 do 8.5 tys. niewinnych ofiar polskich! Wspaniały referat o tym wygłosił Pan Stanisław Srokowski z Wrocławia pt.: "Kresy, jako wartość moralna". Było to 22 czerwca 2018 r. w Lublinie na Kongresie Środowisk Kresowych RP w cyklu: "Tożsamość,-Pamięć-Przyszłość". Rodaku zobacz koniecznie zatem ten film, bo naprawdę warto:

Vote up!
3
Vote down!
0

Sławomir Tomasz Roch

#1572924

Gorąco polecam ten film Witolda Gadowskiego, w którym przedstawiono szokujące perypetie monumentalnego Pomnika Rzezi Wołyńskiej. Sztuka nikomu poza prawdą się nie kłania! Tak na pewno powinno być, lecz czy aby na pewno we współczesnej Polsce tak jest?! Ta rozmowa z rzeźbiarzem Andrzejem Pityńskim, jednym z najbardziej znanych w świecie polskich artystów, rzuca pewne istotne światło na ten realny problem w III RP Pomrocznej. To trzeba koniecznie zobaczyć! Usłyszeć raz jeszcze o tym, co dla Mistrza Pityńskiego znaczy prawdziwa sztuka i zarazem czym jest antysztuka, nadto o przeszłości, o patriotyzmie, o perypetiach związanych z jego dziełami w Ameryce i w Polsce.

Ten film opublikowany przez GadowskiTV 5 lutego 2019 r. jest niezwykle ważny nie tylko dla Kresowian. W Polsce bowiem zdaniem Mistrza Pityńskiego następuje w tej chwili transfuzja krwi z ukraińskiej na polską. Jego zdaniem to, co się dzieje w twj chwili w Polsce, to jest prawdziwa tragedia. Mistrz ostrzega zatem, iż nikomu i nigdy nie wolno kupczyć krwią niewinnych, pomordowanych dzieci, kobiet i starców na Wołyniu i Kresach.

Poza tym Mistrz Pityński podkreśla, że nasi trzej wrogowie podczas II wojny światowej, znaczy naziści, komuniści i banderowcy chcieli realnie zniszczyć nasz naród. Mistrz uważa, że mamy prawo w trakiej sytuacji zdecydowanie się bronić! I tylko tak zapewne rozumie konieczność oddania, gdy niesprawiedliwie ktoś uderzy, zada zdradzieckie ciosy. To naprawdę trzeba zobaczyć:

 

Vote up!
4
Vote down!
0

Sławomir Tomasz Roch

#1580204

Polecam niepoprawnym blogerom, blogerkom i naszym sympatykom ten piękny utwór muzyczny: “Mój kresowy dom”, muzyka i słowa: Grzegorz Podwójny, opublikowany 13 października 2019 r. Ku pamięci i w hołdzie przodkom, Polakom z Kresów Wschodnich. Pieśń ma na celu uświadomienie, że Kresowianie to Polacy, którzy urodzili się w Polsce, że "Kresy" to była Rzeczpospolita Polska, a rzeka Dniestr przepływała przez Polskę.....

 

Vote up!
4
Vote down!
0

Sławomir Tomasz Roch

#1582393

Premier RP Mateusz Morawiecki w artykule zamieszczonym we wtorek 5 maja 2020 r. na ukraińskim opiniotwórczym portalu Dzerkało Tyżnia, zaapelował o żywe gesty solidarności. Premier uznał, że świat stoi dziś w obliczu globalnej pandemii i od tego, czy zdołamy zademonstrować solidarność i współpracować, zależy ludzkie życie.

Premier Morawiecki ocenił, nie tylko odpowiedź Unii Europejskiej na zagrożenie związane z Covid-19 ale poruszył też na szczęście sporne kwiestie historyczne i nie rozwiązane po dziś dzień b. ważne sprawy. Na pisał o nich dość jasno i klarownie: "To kwestie, które przez wiele lat nazywamy trudnymi. Mam nadzieję, że razem osiągniemy postęp, przede wszystkim w sprawie uwiecznienia pamięci polskich ofiar rzezi wołyńskiej 1943-1944, oraz powstrzymamy popularyzatorów jej sprawców, działających w interesach przeciwników naszych dobrych stosunków" I słusznie podkreślił jednoznacznie w artykule: "Zbliżymy się do tego celu, spełniając podstawowy chrześcijański obowiązek - godne pochowanie zabitych".

I osobiście jestem b. wdzięczny Premierowi RP Mateuszowi Morawieckiemu za te słowa, bo one pokazują i przypominają, iż te dziesiątki tysięcy męczenników Wołynia i Kresów, wciąż czekają na godny pochówek i na choćby prosty krzyż na swojej zapomnianej, nieoznakowanej mogile. Taki krzyż winien też stanąć nad tą studnią na polu, pełną ludzi, niewinnych mieszkańców polskiej kolonii Stadnia. To nasz narodowy obowiązek!

Szef polskiego rządu zaznaczył, że sojusz dwóch sąsiedzkich państw powinien opierać się o wspólnotę interesów i jak dodał: "Ale jego trwałość będzie także wyznaczana przez wspólnotę wartości". I zakończył mówiąc o nadziei, która zawieść nie może ale która w relanym życiu karmi się dobrymi uczynkami i sawia owe wymagania: "Podążamy dobrą ścieżką, choć trzeba jeszcze przejść dużą odległość, by ją pokonać".

Cały wpis jest dostępny na stronie: https://niezalezna.pl/327582-morawiecki-dla-ukrainskiego-portalu-od-solidarnosci-zalezy-dzis-ludzkie-zycie

Vote up!
3
Vote down!
0

Sławomir Tomasz Roch

#1629090

Szef polskiego rządu zaznaczył, że sojusz dwóch sąsiedzkich państw powinien opierać się o wspólnotę interesów i jak dodał: "Ale jego trwałość będzie także wyznaczana przez wspólnotę wartości".

Tomasz Sakiewicz, redaktor naczelny „Gazety Polskiej”, otrzymał wczoraj w Krakowie medal od - uwaga! - Służby Bezpieczeństwa Ukrainy. Doniósł o tym z wielką radością portal Niezalezna.pl. Przede wszystkim jednak, jest to wielka radość dla samego odznaczonego. Takiego bowiem przypadku jeszcze nie było we współczesnym polskim świecie dziennikarskim, który broni się jak może, aby nie być podejrzewanym o jakiekolwiek związki z zagranicznymi służbami specjalnymi. Inna sprawa, że Sakiewicz i jego podwładni ciężko na to odznaczenie pracowali, oskarżając non-stop wielu polskich patriotów, że są „ruskimi agentami”, „agentami pływu” lub „pożytecznymi idiotami”.

To jest portal, na który się powołujesz...STR. Toż to rewers GW !

https://wpolityce.pl/polityka/221791-ks-zaleski-sakiewicz-odznaczony-przez-ukrainskie-sluzby-co-na-to-stowarzyszenia-dziennikarskie-w-polsce

Vote up!
3
Vote down!
-1

Verita

#1629092

......, jak ta układanka i trochę jak te klocki lego! Świat prostych wartości dobry jest tylko do prostych zadań, jednostkowych wyzwań. Świat prostych wartości nie nadaje się natomiast do rozmumienia złożonych układów, a cóż dopiero by chcieć zrozumieć naródy i całe państwa. Owszem są wartości uniwersalne i te nie podlegają żadnym dyskusjom, tu przykładem jest choćby prawda o ludobójstwie na Wołyniu i Kresach, konieczność godnego złożenia w mogiłach doczesnych szczątków męczenników Wołynia i Kresów itp. W skrócie, to jest właśnie to owe i rozpoznawalne, chrześcijańskie: tak-tak, nie-nie!

Poza wartościami uniwersalnymi, są jeszcze te wartości przyziemne, całe mnóstwo, cała gama kolorów i barw. Premier RP Mateusz Morawiecki o tym właśnie rozprawia i do tej solidarności wzywa. Na tej płaszczyźnie nie wolno nam wyrzec się tego wszystkiego, co łączyło nas z naszymi sąsiadami z każdej strony w naszej niemal 1000-letniej historii, tu trzeba umieć żyć, jak człowiek z człowiekiem, a nie jak kot z psem. Inaczej mówiąc: ilu ludzi, tyle opinii, a każdy przedstawia swoją własną wartość i legendę, co wiącej chce być wysłuchany z należną mu uwagą! A co do nagrody, którą otrzymał Sakiewicz, to wszelkie komentarze są naturalnie zbędne. Pozdrawiam b. serdecznie Sław

Vote up!
2
Vote down!
0

Sławomir Tomasz Roch

#1629103

Ogromnie zasłużony, kresowy i nasz niezmordowany autorytet na swojej stronie napisał: Żenujący wywiad premiera Morawieckiego dla mediów ukraińskich. Premier RP Mateusz Morawiecki, mówiąc do mediów Ukrainy boi się użyć słowa ‘ludobójstwo’, używając eufemizmów ‘trudne sprawy’ i ‘rzeź’. Fałszywie też, choć jestem historykiem z wykształcenia, zawęża tę zbrodnię przeciw ludzkości do lat 1943-44.

Z kolei jego obietnice ws. pochówku ofiar OUN-UPA i SS Galizien są puste, bo ani on, ani jego poprzednicy, praktycznie nic nie zrobili, choć rządy tak PO-PSL, jak i PiS, udzielały kolejnym prezydentom i premierem ukraińskim bezkrytycznego poparcia finansowego, przepompowując miliardy złotych z kieszeni polskich podatników, w tym też rodzin ofiar ludobójstwa, do kieszeni ukraińskich oligarchów.”

Cały wpis jst dostępny na stronie: http://isakowicz.pl/zenujaca-wywiad-premiera-morawieckiego-dla-mediow-ukrainskich/

Vote up!
1
Vote down!
0

Sławomir Tomasz Roch

#1629663