Przekażmy sobie znak pokoju... i co dalej?

Środowiska promujące homoseksualizm dogadały się z tzw. "postępowymi katolikami" i za pieniądze Georga Sorosa zorganizowały akcję "Przekażmy sobie znak pokoju". Akcję promuje kontrowersyjny plakat, na którym ręka z tęczową opaską ściska rękę opasaną różańcem. Akcja ma wybitnie za zadanie "zmiękczyć" społeczeństwo i przygotować na dalsze próby zniszczenia rodziny oraz akceptację dla promocji legalizacji tzw. "małżeństw" homoseksualnych, adopcji przez nie dzieci i inne próby zawłaszczania przez wspomniane środowiska praw należnych rodzinie.

W sumie podawanie "znaku pokoju" jest zgodne z nauką Kościoła o akceptacji dla ludzi jako takich, przy jednoczesnym braku akceptacji dla czynionego lub głoszonego przez nich grzechu. Jednak pod tym nośnym hasłem kryje się atak na nauczanie Kościoła, przekręcanie słów Ojca Świętego, przeinaczanie Biblii. Takiego steku bzdur i herezji podanego na dodatek w świątobliwym sosie i korzystając z retoryki (a nawet tembru głosu) charakterystycznej raczej dla najbardziej świętobliwych (ba świętoszkowatych) księży dawno nie słuchałem i nie czytałem.

W czwartkowym "Warto rozmawiać" Jana Pospieszalskiego wypowiadał się na temat tej akcji jej współtwórca, aktywny homoseksualista, twierdzący, że jest człowiekiem wierzącym, który od lat szukał w Kościele pomocy w problemach ze swoją seksualnością. Dziękował za okazywaną pomoc, wsparcie i współczucie. Jednak z jego wypowiedzi wynikało, że mimo wszystko zdecydował się na życie ze swoim partnerem, a jego marzeniem jest zaakceptowanie i pobłogosławienie przez Kościół tego "związku". Język, którym przemawiał był identyczny z językiem, którym posługują się animatorzy ruchów oazowych czy Odnowy w Duchu Świętym. Był pełen miłości, zrozumienia, nawiązywał do Bożego Miłosierdzia. Wspominał o regularnym uczęszczaniu na Msze Św., o codziennej modlitwie. Tyle, że treść jego słów była totalnie niezgodna z nauczaniem Kościoła, które to nauczanie potępia i wprost nazywa grzechem, wszelkie czyny homoseksualne. I takie wypowiedzi według mnie są niebezpieczne. Bo mówiąc takim językiem mógł on trafić do ludzi, którzy nauczanie Kościoła znają głównie z niedzielnych kazań. Przecież mówił tak samo (choć nie to samo), jak ludzie, których w Kościele się spotyka, którym się - choćby z tej racji - się ufa.

Na szczęście na to dictum zareagował dość szybko kardynał Stanisław Dziwisz, jasno nazywając akcję próbą zdezawuowania ledwo co zakończonych w Krakowie ŚDM ]]>(Wiara.pl)]]>. Mam nadzieję, że i inni hierarchowie pójdą w jego ślady.

A co do samej akcji, to skojarzyła mi się z opowiadaniem Sławomira Mrożka "Koegzystencja", w którym świątobliwy proboszcz tolerował obecność diabła w na swojej plebanii, uważając, że nikomu to nie szkodzi, ba jeśli siedzi u niego, to nie kusi innych. Jednak przy wizycie biskupa, który widząc na plebanii czerwoną czapeczkę diabła spytał się o nią, proboszcz zawstydzony skłamał, że to jego siostrzeńca. Po wyjściu biskupa diabeł wyskoczył z szafy wołając do proboszcza: "Wuju!". (Można przeczytać np. pod podanym linkiem: "]]>Koegzystencja]]>"). Innym przykładem może być skecz ]]>Laskowika i Smolenia z początku lat 80-tych]]>. W skeczu tym anioł wymienił jedno swoje skrzydło na dwa rogi diabła. A gdy chwalił się tym, że tak należy z diabłem handlować (dwa za jedno), diabeł zaszydził z niego: "No, to spróbuj teraz polecieć". Z diabłem po prostu nie można negocjować.

Znak pokoju można, ba nawet należy, przekazać homoseksualiście jako człowiekowi, zaś nigdy jego homoseksualizmowi.