MATKA BOŻA GROMNICZNA

gdy codzienność zaciska coraz ciaśniej pętlę

jak wilk co wyczekuje końca swej ofiary

Ona idzie ze światłem płonącej gromnicy

przez ciemność naszych zwątpień z ciepłej ufnej wiary

przez śniegi naszych milczeń przez zaspy niemocy

przez ścieżki zasypane zadymką wichury

Ona idzie jaki światło niczym świt po nocy

przez bezdroża doliny i przez nasze góry

Matka Boża Gromniczna tym światłem miłości

przecina groźną ciemność płoszy wilka strachu

a kiedy musi odejść za granicę nieba

to nadziei światło wieszana niebieskim dachu

a gdy mnie groźna ciemność otoczy dokoła

i drogi nie potrafię odnaleźć przed siebie

podnoszę wtedy głowę by odczytać znaki

które Ona zostawiła świetliste na niebie…

Matka Boża Gromniczna w oknie naszej wiary

czuwa aby nas drogi wiodły wprost do Boga

jak wtedy gdy w śmiertelnej wichurze historii

szli z płaczem przez katorgę po nieludzkich drogach

i dzisiaj ciągle czuwa w groźny czas pogardy

gdy od wschodu narasta niepokój i trwoga

i osłania przed wiatrem ten płomyk nadziei

co wskazuje gdzie czeka na nas ramię Boga 

bo od wschodu w ciemności łuna wojny straszy

jak zawsze z niepokojem odwracamy oczy

czy się koło historii ogniem i żelazem

krwawo przez nasze życie znowu nie przetoczy

Matka Boża Gromniczna jasną świece pali

gdy się chmury znów kłębią ponad naszym domem

i gromnicą rozprasza  groźną ciemność mroku

i chroni przed nieszczęścia przyczajonym gromem

i idziemy za tym światłem w modlitewnym trudzie

w imię Ojca i Syna i świętego Ducha

Matko naszej nadziei i światła w ciemności

dziś prowadź  nas bezpiecznie i prośby wysłuchaj