DOM

nawet gdy zapominam Ty przecież mnie widzisz

w wielkim śmietniku świata zgubionego pyłem

dlatego wiem że chociaż nie raz jest mi ciężko

nie na próżno swój tobół przez życie nosiłem

moim losem jest w progu stać i nasłuchiwać

co z kłębem kurzu nagle do domu się zbliża

co w mroku stoi groźnie niczym ciemny las

i szlocha cicho w okna rozpłakanych krzyżach

niebo z chmur nam układa wizerunek Boga

przez ocean nieba wiatr wieczności wieje

klęczę ziarenkiem piasku w wielkiej drodze życia

dźwigam idąc do Ciebie zmęczoną nadzieję

serce mam już jak ręce szorstkie spracowane

pełne zgrubień i takie do pieszczot nie skore

wszystkim nam którzy śpiesznie biegniemy do Ciebie

zerwij naszą nieczułość jak zgrubiałą korę

więc czekamy na słońce Twojej przychylności

jak ziemia zbyt jałowa leżąca odłogiem

gdzie żywy kamień bólem rozmawia z kamieniem

gdzie ostry cierń w koronę wyrasta za progiem

nasze dłonie opadłe wzdłuż ciała zwątpieniem

rzemieniem codzienności na węzeł związane

jak z nich uczynić choćby małe wątłe skrzydła

co pozwolą nam pukać głośno w nieba bramę

więc czekamy jak ptaki przestrzelone lękiem

co wiszą u krawędzi zrzucanego gniazda

każdy z nas trzyma jeszcze wątłe źdźbło nadziei

i spada jak zerwana z Twego nieba gwiazda

pozwól nam więc zbudować z tej modlitwy dom

choć tyle w nas jest zwątpień i tyle obawy

życie nasze niech będzie żaglem z masztem wiary

kiedy wzdymasz nadzieją nasze dzienne sprawy

dziś drzewa rozczochrane  idącą wichurą

a jednak mocno wierzę że dom nasz ocalisz

choć od chłodu nam stygną i serca i ręce

choć łuny ponad światem ciągle krwawe palisz

muszlę rzeczywistości do ucha przykładam

szumi tajemnicze groźnie czasu morze

grzęznę w piachu pamięci gdy przez plażę wzruszeń

idę ciężko do Ciebie nieśmiertelny Boże!

boję się tego smutku w polskim krajobrazie

chmury poszarpane przez serca nam lecą

pod polską ścianą płaczu codziennie klękamy

czy nam jeszcze wyrosną skrzydła z wątłych pleców?