BÓG PRZY SZTALUGACH

W TRAWIE

leżę na plecach  w dusznej trawie

jedynie niebo ponad głową

jak tu odnaleźć w trawie mowy

to jedno najważniejsze słowo…

którym opiszę ciebie Ziemio!

którym opiszę ciebie Lesie!

którym zaśpiewam to co w duszy

z wiatrem po groniach wiatr poniesie

leżę na plecach w dusznej trawie

po niebie dudni odgłos kroków

gdy Bóg przechodzi w mokrym płaszczu

wśród wiatru….gromów…i obłoków…

PORANEK

od wschodu słońce rozprasza obłoki

doliny w Beskidach wypełnione mgłą

wciąż się zachwycam widokiem przełęczy

i chmury złotą rozedrganą łzą

co spływa cicho Panu Bogu z twarzy

i myje grzbietu wielki Złoty Groń

znów toczysz wielkie koło czasu

błogosławiona Twoja święta dłoń

modlitwa moja prosta jak lot ptaka

co się wpisuje w niebo ponad groniem

otwieram serce szeroko jak okno

przez które biegną świtu białe konie

BÓG PRZY SZTALUGACH

niebo….ametyst prześwietlony

pełen błękitu i pogody

marzenie jak skrzydlaty ptak

uczy nas wiary i swobody…

deszcz akwarelą rozmył góry

barwy się plotą w radość trwania

Bóg za sztalugą się uśmiecha

z radości malowania…

patrzę przez ramię – barw harmonia

spływa przez pędzel w serca tchnienie

bo tylko taki Mistrz jak On

mógł namalować zachwycenie!