Przeterminowana notka albo kieszonkowa pogodynka

Kiedy przed tygodniem zasiadłam do klawiatury, aby opisać tę burzę, moja kieszonkowa „stacja pogody” (nabyta drogą kupna po cenie zniżonej kilka lat temu w przydrożnym sklepie sieci Walmart) o 12:30 wskazywała 37,10 Celsjusza. Dziś, to znaczy w sobotę 7 lipca, krótko przed godziną czwartą po południu, termometr wskazywał 42,40 Celsjusza.  Poprzez domowy router urządzenie to odbiera sygnały z satelity i na małym ekraniku LCD wyświetla aktualną miniprognozę dla mojego miejsca zamieszkania.

Od kilku tygodni męczą nas niezwykłe, nawet jak na tę szerokość geograficzną i porę roku, upały – w 25 stanach temperatura oscyluje wokół złowrogiej liczby 1000 Fahrenheita, czyli 37,70 Celsjusza. Jeśli do 1000 F dodamy wilgotność powietrza zbliżającą się do 100%, to mamy stan, który zwykło się określać frazą typical Baltimore weather. Meteorolodzy łączą wskaźnik temperatury i wilgotności powietrza i na tej podstawie określają tzw. heat index, który zwykle przekracza o kilka jednostek temperaturę powietrza. W takie dni powietrze jest tak nasycone wilgocią, że po wyjściu z klimatyzowanego pomieszczenia, okulary natychmiast pokrywaja się mgłą.

Tak było i wtedy, to znaczy w piątkowy wieczór 29 czerwca. Nasza pogodynka sygnalizowała burzę, ale już byliśmy o niej uprzedzeni, bo ten potężny front atmosferyczny grasował od kilku dni po środkowych stanach i niespiesznie zbliżał się do nas. Najważniejszą informacją, której nie wolno było zlekceważyć, było ostrzeżenie o bardzo silnym wietrze – 60 m/h. Po przeliczeniu (60 x 1,6) otrzymujemy 96 km/h, a to z kolei oznacza 10 stopni w skali Beauforta. Podczas tej burzy prędkość wiatru w porywach dochodziła do 80m/h, a więc 128km/h. (Przeliczanie jednostek przypomniało mi zatonięcie promu Heweliusz, wówczas na Bałtyku wiała dwunastka, pamiętam dokładnie tamten sztorm.)

http://pl.wikipedia.org/wiki/Skala_Beauforta
http://www.trojmiasto.pl/wiadomosci/19-lat-temu-zatonal-prom-Jan-Heweliusz-n54573.html

Przygotowaliśmy się zatem tak, jak już doświadczenie nas nauczyło: woda w butelkach, latarki, lekarstwa, gotówka, najważniejsze dokumenty pod ręką. Z otoczenia domu usunęliśmy przedmioty, które mogłyby, uniesione wiatrem, wyrządzić szkody. Te przygotowania pozwoliły spokojnie oczekiwać wydarzeń.

Od dziecka boję się burzy. Podobno psy też czują lęk, ale nie moja psica, która od czasu do czasu odszczekiwała się głośniejszym grzmotom. Najbardziej denerwowałam się przygasającym światłem, bo brak prądu oznacza brak klimatyzacji, co przy temperaturze 250 C w nocy oznacza horror. Gwałtowna burza z ulewą nie trwała jednak dłużej niż godzinę.

Poranek wstał upalny. Nam sztorm nie wyrządził żadnej szkody, ale w stanie Maryland pozostawił kilkanaście ofiar śmiertelnych i milionowe straty, porównywalne z wyrządzanymi przez huragany, tłukace się po naszych stronach. Krótki spacer po osiedlu pokazał, że drzewa, których nie pokonał w ubiegłym roku huragan Irene czy w 2003 Isabel, zniszczył wiatr, który przeszedł w nocy.

http://www.examiner.com/article/maryland-governor-declares-state-of-emergency-part-1-the-storm

Zrobiłam kilka zdjęć. To są zdjęcia drzew połamanych przez wichurę, wiatrołomy. Niektóre okaleczenia mogą kojarzyć się z "pancerną brzozą", rzekomo złamaną przez skrzydło samolotu.