Czy Kościół ma prawo zajmować się polityką??? cz.1.

Nie wiem, po co tyle krzyku podnoszą prawie wszyscy „dyskutanci” w telewizyjnych i radiowych programach publicystycznych, jak również większość piszących w prasie i na różnych libertyńskich i antykatolickich forach internetowych.

W kółko powtarzają jeden i ten sam wątek, a mianowicie: Kościół nie powinien się angażować w życie polityczne. Czegoś tu nie rozumiem. Czy pamiętają Państwo, komu zależało w PRL-u, aby Kościół milczał w sprawach politycznych? Z pewnością Kościół nie przeszkadzał zwykłym obywatelom, przeszkadzał natomiast władzy. Czy przeciętny szary obywatel ma teraz za złe Kościołowi, że w czasach komuny w ogromnej mierze wspo-magał ludzi w walce o wolność? Niektórzy mają to za złe, bo wciąż tęsknią za tamtymi czasami. A tęsk-nią ci, którzy w tamtych czasach nigdy nie stali po nocach w tasiemcowych kolejkach przed sklepem mięsnym czy w kolejce za … papierem toaletowym, a do drzwi ich mieszkań nie pukali esbecy i nie czuli oddechu tajnego współpracownika za swoimi plecami. Nie tęsknią i ci, którym wówczas powodziło się ponad stan przeciętnego Kowalskiego, a to za przyczyną gorliwej i służalczej aktywności w jedynej i jedynie słusznej partii. Gdy społeczeństwo walczyło o wolność w dobie utopijnego komunizmu, to oczy-wiście nie mieliśmy nic przeciwko temu, by Kościół pomagał, wspierał, dawał schronienie prześladowa-nym z powodów politycznych. Byli i tacy, którzy wprost wymagali tego od Kościoła. Gdyby w tam-tych czasach Kościół tego nie robił, to zarzuty wobec niego byłyby ogromne, a na hierarchach Kościoła nie pozostawiono by „suchej nitki”, – posądzając ich nawet o kolaborację z aktywistami totalitarnego komunizmu. A dzisiaj? Dzisiaj obecna władza wywodząca się z Platformy Obywatelskiej nie chce, aby Kościół mieszał się do polityki, do spraw społeczno-gospodarczych. Takie samo zdanie wypowiadali rządzący postkomuniści w latach 2001–2005, jak również i teraz posłowie lewej strony parlamentu. Naszą tragedią był – i nadal jest – niedostatek katolickiej inteligencji polskiej, zwłaszcza po ludobójczym Katyniu sprzed 70. lat i tragedii smoleńskiej; a dokładniej: brak takiej inteligencji, która by miała znaczący wpływ na opinię publiczną i udział we władzy. Zaś większość duchowieństwa polskiego, – kiedyś ostoja wolnej Polski – dziś jakoś społecznie zamilkła, jakby na coś czekała, bądź tak była zastraszona, że odeszła im ochota zajmowania się życiem społecznym. Pseudo-inteligencja liberalna uważa duchownych za półinte-ligentów, co oczywiście jest kłamstwem dużego kalibru, na co dowodów mamy aż nadto. Iluż to polity-ków dziś może się legitymować tytułem profesora cz doktora w porównaniu do osób duchownych? Okazuje się, że politykę kościelną w Polsce opanowała Platforma Obywatelska, która bardzo sprzy-ja liberalizmowi religijnemu. Największe media zostały przejęte przez czynniki obce i Polski nie rozu-mieją. A ogół Polaków nie ma dostępu do pełnych informacji i nie wie, co się dokładnie dzieje, i nie ma pola do działania. Ale najbardziej wymowne było w tym względzie stanowisko posła Janusza Palikota – reprezentującego kiedyś lubelską strukturę Platformy Obywatelskiej, a obecnie mającego własną partię. Tenże poseł poinformował media, że jego partia będzie za wszelką cenę dążyć do rozdziału Kościoła od państwa, do legalizacji związków homoseksualnych, do adopcji dzieci przez te związki, do zalegalizowa-nia tzw. aborcji i eutanazji, no i do legalizacji narkotyków. Wobec powyższego, wypadałoby podpowie-dzieć Januszowi Palikotowi, aby do tych zamiarów dodał jeszcze jeden, a mianowicie: by w pierwszej kolejności poddawać eutanazji tych, którzy nie potrafią przestrzegać wszelkich zasad etycznych i moral-nych, obowiązujących w świecie zbudowanym w oparciu o wartości cywilizacji łacińskiej. Ale jak się wydaje, ów poseł robi wrażenie, jakoby żył w zupełnie innym świecie i nie pamiętał, że w przeszłości wszyscy walczący z Kościołem albo już nie żyją, albo zostali wyrzuceni na śmietnik historii i zapomnia-ni. Kościół w Polsce istnieje ponad dziesięć wieków i nadal będzie istniał – mimo takich zapędów, jakich dopuszcza się ten poseł i jemu podobni. Kościół chce budować wszystko na prawdzie, bez okłamywania, bez manipulacji, bez samozagu-bienia się w nieprawdach, albowiem tylko prawda może dać wolność ludzką, indywidualną i zbiorową. Wiara w Boga daje wolność od zła, od grzechu, od zniewolenia własnego i obcego, daje najwyższą wol-ność do życia, do twórczości, do wykuwania swego losu i do właściwego gospodarowania światem. Tyl-ko na prawdzie można budować miłość życiową, społeczną, uniwersalną, duchową, niosącą ideał ducha ludzkiego. Miłość ta jest dla Kościoła podstawową siłą socjalną, dziejową, egzystencjalną, głównym mo-torem życia jednostek i całych społeczeństw. Ma ona usuwać wszelką apatię życiową, pesymizm, niena-wiść, grzechy, zbrodnie, wojny, a także walki na „śmierć i życie” w gospodarce. Miłość reguluje lepiej niż prawo całość życia społeczeństw, przynosi zgodę, ład, normalność, poczucie bezpieczeństwa w życiu i w pracy. Wiąże się ona subtelnie z otoczeniem, z Ojczyzną, z Narodem, z kontynentem. Na prawdzie wreszcie opiera się nadzieja wyższa, która broni przed depresjami, przed społecznymi chorobami, przed pesymizmem życia, a przede wszystkim prowadzi w najdalszą przyszłość i nadaje jednostkom i całym narodom najwyższy sens życia. Chrześcijaństwo od jego zarania wprowadzało prawa i obowiązki osoby ludzkiej wynikające wprost z przykazań Bożych i z Ewangelii. A były to: absolutna godność i wartość osoby, święte prawo do życia od poczęcia do naturalnej śmierci, monogamiczne małżeństwo sakramentalne (nie homoseksualne, bo te są skazane na brak prokreacji!) i Kościół rodziny, świętość życia dziecka, równość dostępu do dóbr ziemskich i do sprawiedliwych wyroków sądów, zniesienie prawa zemsty, nałożenie na właścicieli obo-wiązku użytkowania własności dla dobra wspólnego. Zatem można pokusić się o stwierdzenie, iż rządzący z taką nienawiścią patrzą na Kościół, ponie-waż kategorycznie przeciwstawia się on kłamstwu, manipulacji, szerzącemu się wszelkiemu złu, zniewo-leniu własnemu i obcemu, niegospodarności, miłości pojmowanej tylko w kategoriach fizycznych, abor-cji, eutanazji, nienawiści, chaosowi, nienormalności, wszelkim dewiacjom, a także nie dbaniu o teraźniej-szość i przyszłość Narodu. A więc jeśli poczynania rządzących obrały diametralnie przeciwległy kierunek – niż wskazuje Kościół od ponad dziesięciu wieków, to nic dziwnego, że tyle agresji wyzwala się w krę-gach rządzących Rzeczypospolitą. Władza dzisiaj chce, aby duchowni zamknęli się w kruchtach kościołów, karmili nas tylko biblijną Dobrą Nowiną i napełniali nasze dusze Boskimi słowami w niedziele i święta. A Kościół to nie tylko duchowni, to przede wszystkim ludzie wierzący, o czym rządzący zdaje się zapomnieli. To także Naród, który żyje w takim a nie innym kraju, w takich a nie innych warunkach. Kościół niosąc Dobrą Nowinę, – tę Nowinę pojmuje w szerszym spektrum, niż to widzą rządzący. Dobra Nowina to nie tylko przekaz oparty na Piśmie Świętym, to także przypominanie o Dekalogu, to pokazywanie drogi rządzącym, jak mają postępować ku pożytkowi całego społeczeństwa, nie zaś tylko ku pożytkowi wybranej, bogatej gru-py cwaniaków. A czymże jest ta droga? Droga, którą wszyscy podążamy, to życie na tym ziemskim pado-le tu i teraz, nie jakieś mistyczne, pozaziemskie. To przede wszystkim życie każdego człowieka, proste, trudne, niekiedy pełne zawirowań i kłopotów. A codzienność – to właśnie otaczająca nas rzeczywistość. Przecież duchowni jako obywatele Rzeczpospolitej nie są wyobcowaną grupą społeczną – pozbawioną praw obywatelskich. Mają nawet obowiązek bycia aktywnymi w życiu „swoich owieczek”. Po co nam tacy duchowni, którzy mają zamykać się przed swoimi wiernymi, którzy nie potrafią żyć ich problemami?