Jak Postęp zapewnił bezpieczeństwo mordercom i zbrodniarzom (1)

1948

10 grudnia 1948 roku obradujące w Paryżu Zgromadzenie Ogólne ONZ uchwaliło Powszechną Deklarację Praw Człowieka [1]. Dokument ten nie stanowił prawa, bowiem nawet sami twórcy nazwali go „deklaracją”. Był jedynie wskazówką w jakim kierunku winny podążać zmiany prawa w różnych krajach świata. Poszczególne kraje tworząc prawo uwzględniały fakt, że formuły deklaratywne musi zastąpić ścisła konstrukcja prawna. Mimo niewiążącej formy Polska, będąca wtedy pod sowiecką okupacją, wstrzymała się od głosu.

W Deklaracji znajdujemy następujący zapis

Artykuł 1

Wszyscy ludzie rodzą się wolni i równi pod względem swej godności i swych praw. Są oni obdarzeni rozumem i sumieniem i powinni postępować wobec innych w duchu braterstwa.

Artykuł 3

Każdy człowiek ma prawo do życia, wolności i bezpieczeństwa swej osoby.

Po prawie 70 latach z zamyśleniem i nostalgią możemy pochylić się nad sformułowaniem użytym w artykule 1.

„Są oni [ludzie] obdarzeni rozumem i sumieniem i powinni postępować wobec innych w duchu braterstwa.”

Zapis ten nigdy więcej już się nie pojawi, bowiem stoi w jawnej sprzeczności z duchem Postępu, gdyż Absolutne pojmowanie wolności oraz równości względem godności i praw prowadzi natychmiast do wniosku, że również rozum, sumienie i postępowanie wobec innych w duchu braterstwa są kategoriami Absolutnymi, co jednak stoi w rażącej sprzeczności z doświadczeniem. A ponieważ Postęp wszelkie problemy rozwiązuje poprzez ich unikanie lub fizyczną likwidację, to należało w tym przypadku niewłaściwy fragment wykreślić.

1950

Ponieważ pomysł z rozdawaniem wolności, godności i praw chwycił, to kolejny etap nastąpił błyskawicznie. Już 4 listopada 1950 roku powstaje Europejska konwencja o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności [2]. Ponieważ minęło dopiero 5 lat od zakończenia II Wojny Światowej, to nikt nie ma odwagi chronić ludobójców, morderców i zbrodniarzy. Zapis jest dziwnie długi, ale zapewne jest to cena przejścia od prostej deklaracji do prawa.

Artykuł 2

1. Prawo każdego człowieka do życia jest chronione przez ustawę. Nikt nie może być umyślnie pozbawiony życia, wyjąwszy przypadki wykonania wyroku sądowego skazującego za przestępstwo, za które ustawa przewiduje taką karę.

2. Pozbawienie życia nie będzie uznane za sprzeczne z tym artykułem, jeżeli nastąpi w wyniku bezwzględnego koniecznego użycia siły:

1. w obronie jakiejkolwiek osoby przed bezprawną przemocą;

2. w celu wykonania zgodnego z prawem zatrzymania lub uniemożliwienia ucieczki osobie pozbawionej wolności zgodnie z prawem;

3. w działaniach podjętych zgodnie z prawem w celu stłumienia zamieszek lub powstania.

Konwencja o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności była i jest prawem. Polska podpisała (26 listopada 1991) i ratyfikowała Konwencję (19 stycznia 1993).

Na kolejny krok przyszło czekać 16 lat. Czytelnik nie powinien odnosić wrażenia, że były to lata dla Postępu stracone. W tym czasie odbył się Sobór Watykański II (otwarty 11 października 1962 przez papieża Jana XXIII, zakończony 8 grudnia 1965 przez papieża Pawła VI). Stawiany sobie cel, czyli uwspółcześnienie Kościoła Katolickiego, Sobór zrealizował z pełnym sukcesem. Uciszenie głosów krytycznych w Kościele Katolickim wobec likwidacji kary śmierci i wsparcie tzw. reformatorów to kluczowy etap pośredni, który musiał być zrealizowany przed przystąpieniem do właściwego ataku [3].

1966

Teraz ponownie pałeczkę przejmuje ONZ i zostają uchwalone Międzynarodowe Pakty Praw Człowieka. Ta nazwa określa dwie umowy międzynarodowe uchwalone przez Zgromadzenie Ogólne ONZ w dniu 16 grudnia 1966 roku. Są to Międzynarodowy Pakt Praw Obywatelskich i Politycznych [4] oraz Międzynarodowy Pakt Praw Gospodarczych, Socjalnych i Kulturalnych. Obie umowy stanowiły prawo i dlatego sowiecka kolonia o nazwie PRL podpisała umowy już 2 marca 1967 roku, ale ratyfikowała dopiero 18 marca 1977 roku.

Nas interesuje pierwsza z wymienionych umów, czyli Międzynarodowy Pakt Praw Obywatelskich i Politycznych. Siły Postępu uznały, że po 21 latach od zakończenia wojny można już bronić morderców i zbrodniarzy.

Artykuł 6

1. Każda istota ludzka ma przyrodzone prawo do życia. Prawo to powinno być chronione przez ustawę. Nikt nie może być samowolnie pozbawiony życia.

2. W krajach, w których kara śmierci nie została zniesiona, wyrok śmierci może być wydany jedynie za najcięższe zbrodnie, zgodnie z ustawą, która obowiązywała w chwili popełnienia zbrodni i nie narusza postanowień niniejszego Paktu i Konwencji o zapobieganiu i karaniu zbrodni ludobójstwa. Kara ta może być wykonana tylko na podstawie prawomocnego wyroku wydanego przez właściwy sąd.

3. W przypadku gdy pozbawienie życia stanowi zbrodnię ludobójstwa, jest oczywiste, że żadne postanowienie niniejszego artykułu nie upoważnia żadnego Państwa-Strony niniejszego Paktu do uchylania się w jakikolwiek sposób od zobowiązań przyjętych przez nie na podstawie postanowień Konwencji o zapobieganiu i karaniu zbrodni ludobójstwa.

4. Każdy skazany na śmierć ma prawo ubiegać się o ułaskawienie lub zamianę kary. Amnestia, ułaskawienie lub zamiana kary śmierci mogą być zastosowane we wszystkich przypadkach.

5. Wyrok śmierci nie będzie wydany w odniesieniu do przestępstw popełnionych przez osoby w wieku poniżej 18 lat i nie będzie wykonywany w stosunku do kobiet ciężarnych.

6. Nie można powoływać się na żadne postanowienie niniejszego artykułu w celu opóźnienia lub niedopuszczenia do zniesienia kary śmierci przez jakiekolwiek Państwo-Stronę niniejszego Paktu.

Czytelnik który nie docenia sił Postępu lub nawet uważa, że siły te nie istnieją, powinien głęboko zastanowić się nad punktem 6 przytoczonego artykułu. Umiejętność przewidywania przyszłości jest gwarantem sukcesu w każdych warunkach.

Ponieważ w artykule 49 Paktu zapisano, że wejdzie on w życie „po upływie trzech miesięcy od daty złożenia Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych trzydziestego piątego dokumentu ratyfikacyjnego lub dokumentu przystąpienia”, to na wejście w życie trzeba było czekać do 23 marca 1976 roku.

1983

Kolejny ruch wykonuje Europa. 28 kwietnia 1983 roku w Strasburgu przyjęto Protokół nr 6 [5] do Europejskiej konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności dotyczący zniesienia kary śmierci w czasie pokoju. Protokół, podobnie jak Europejska konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności stanowi prawo. Po raz pierwszy zostaje przyjęty zakaz orzekania i wykonywania kary śmierci. Warto zwrócić uwagę jak cierpliwie i małymi krokami siły Postępu osiągają swój cel. Całość działań jest rozłożona w czasie, są one poprzedzone stosownymi zabiegami propagandowymi. Społeczeństwo ma odnosić wrażenie, że siłom Postępu na zniesieniu kary śmierci nie zależy, przeciwnie, na jej zniesieniu powinno zależeć samemu społeczeństwu.

Artykuł 1

Znosi się karę śmierci. Nikt nie może być skazany na taką karę ani nie może nastąpić jej wykonanie.

Artykuł 2

Państwo może przewidzieć w swoich ustawach karę śmierci za czyny popełnione podczas wojny lub w okresie bezpośredniego zagrożenia wojną; kara ta będzie stosowana jedynie w przypadkach przewidzianych przez te ustawy i zgodnie z ich postanowieniami.

Państwo zawiadomi Sekretarza Generalnego Rady Europy o odpowiednich postanowieniach tych ustaw.

Protokół nr 6 wszedł w życie 1 marca 1985 (gdy ratyfikowało go pięć państw: Dania, Austria, Szwecja, Hiszpania i Luksemburg). Do końca 1988 roku ratyfikuje go jeszcze siedem państw (Francja, Holandia, Portugalia, Islandia, Szwajcaria, Norwegia i Włochy). Polska ratyfikowała ten dokument 30 października 2000 roku. (]]>LINK]]>)

1988

W Polsce zostaje po raz ostatni wykonana kara śmierci: 21 kwietnia 1988 w krakowskim więzieniu przy ul. Montelupich Stanisław Czabański zostaje powieszony za gwałt i zabójstwo. Od tego momentu zaczyna funkcjonować moratorium na wykonywanie kary śmierci, które nie ma podstaw prawnych. W Polsce ogromną przewagę mają zwolennicy pozostawienia kary śmierci w kodeksie karnym i wykonywania wyroków śmierci, zatem lepiej pospólstwa o zdanie nie pytać. Jest to zresztą typowe działanie Postępu – dyskusji na tematy trudne unikamy, o naszej racji świadczy stanowisko Naszych Autorytetów, Najwyższych Organów i Nasza Racja.

Henryk Dąbrowski

1.   Powszechna Deklaracja Praw Człowieka z grudnia 1948 (]]>LINK]]>)

2.   Europejska konwencja o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności z listopada 1950 (]]>LINK]]>)

3.   Rezultaty tego, co nastąpiło po soborze zdają się być zupełnie przeciwne oczekiwaniom wszystkich, także oczekiwaniom papieży Jana XXIII, a potem Pawła VI (…). Papieże i Ojcowie soborowi oczekiwali nowej jedności katolickiej, a tymczasem nastąpiła taka niezgoda, że wydaje się, iż używając słów Pawła VI, „samokrytyka przerodziła się w samozniszczenie”. Oczekiwano przypływu nowego entuzjazmu, a tymczasem zbyt często kończyło się to wręcz przeciwnie, nastąpił upadek ducha i zniechęcenie. Oczekiwano skoku naprzód, a tymczasem znaleźliśmy się, wręcz przeciwnie, w obliczu ewoluującego procesu dekadencji. (…) Jestem przekonany, że szkody, które ponieśliśmy w ciągu ostatnich dwudziestu lat, nie są zawinione przez „prawdziwy” sobór; ale są skutkiem działania „wewnątrz” Kościoła utajonych agresywnych i odśrodkowych sił; i „na zewnątrz”, wskutek wpływu rewolucji kulturalnej na Zachodzie: zdobycia przewagi przez średnie mieszczaństwo, nowej „trzeciorzędnej burżuazji”, ze swoją liberalno-radykalną ideologią typu indywidualistycznego, racjonalistycznego i hedonistycznego.

kard. Józef Ratzinger, Entretien sur la foi, Fayard, Paryż 1985, s. 30–33. (]]>LINK]]>)

4.   Międzynarodowy Pakt Praw Obywatelskich i Politycznych (]]>LINK]]>)

5.   Protokół nr 6 do Europejskiej konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności dotyczący zniesienia kary śmierci z kwietnia 1983 (]]>LINK]]>)

 LINK

]]>Zobacz wszystkie artykuły dotyczące kary śmierci]]>