A jeśli nawet Kościoła nie usłucha, niech ci będzie jak poganin i celnik

Godny Ojciec - 3 Marca, 2016 - 11:52

celnik

kościół

prawda

upomnienie braterskie

MT18

ewangelia wg św Mateusza

poganin

Upomnienie braterskie (]]>Ewangelia wg św. Mateusza (Mt 18)]]>

]]>¹⁵ Gdy brat twój zgrzeszy <przeciw tobie>, idź i upomnij go w cztery oczy. Jeśli cię usłucha, pozyskasz swego brata. ¹⁶ Jeśli zaś nie usłucha, weź z sobą jeszcze jednego albo dwóch, żeby na słowie dwóch albo trzech świadków oparła się cała sprawa. ¹⁷ Jeśli i tych nie usłucha, donieś Kościołowi! A jeśli nawet Kościoła nie usłucha, niech ci będzie jak poganin i celnik! ¹⁸ Zaprawdę, powiadam wam: Wszystko, co zwiążecie na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążecie na ziemi, będzie rozwiązane w niebie.
¹⁹ Dalej, zaprawdę, powiadam wam: Jeśli dwaj z was na ziemi zgodnie o coś prosić będą, to wszystkiego użyczy im mój Ojciec, który jest w niebie. ²⁰ Bo gdzie są dwaj albo trzej zebrani w imię moje, tam jestem pośród nich".

Radnego T po raz pierwszy spotkałem na „Marszu dla życia i rodziny”. Nie wiedziałem wówczas, że w ostatnich wyborach uzyskał mandat do rady miejskiej. Zwróciłem na niego uwagę bo był bardzo zaangażowany w organizację tego przedsięwzięcia. Robił wiele szumu wokół siebie, był odziany w biały habit, witał się z licznymi gośćmi, rozdawał plakietki i transparenty. Wydawał się być człowiekiem zdecydowanym, prawym, traktującym poważnie wyznawane wartości chrześcijańskie.

Postanowiliśmy wraz żoną wziąć udział w tym marszu przede wszystkim po to żeby zamanifestować nasz sprzeciw wobec nasilających się prześladowań rodzin i odbieraniu dzieci przez skierniewicki MOPR. Oczywiście demonstrowaliśmy również przeciwko morderstwu zwanemu „aborcja”, oraz uprzedmiotowieniu człowieka zwanemu „in vitro”. Cieszyło nas, że jest w mieście tylu ludzi wyznających te same co my wartości. Poczuliśmy coś w rodzaju nadziei.

Kiedy jeden ze współmanifestantów uświadomił mnie, że ten pan w białym habicie „którego wszędzie pełno” jest lokalnym autorytetem moralnym, członkiem Prawa i Sprawiedliwości, oraz od niedawna wpływowym radnym, wiedziałem ze muszę się z nim spotkać i porozmawiać.

Dlaczego?

Za sprawą pewnej kompromitującej uchwały, której miał nieszczęście być współautorem. W sposób rażący obraziła ona obowiązujące prawo, dobre imię mojej rodziny, a nawet stworzyła zagrożenie dla naszego bytu. W pewnym sensie więc człowiek ten stał się moim dłużnikiem... Byłem ciekaw na ile zdawał sobie z tego sprawę. Najbardziej do myślenia dawało, że Rada Miasta uchwaliła to bandyckie kuriozum jednogłośnie! Było to jedno z pierwszych dokonań skierniewickiej rady i uzasadnione wydawało się przypuszczenie, że jej członkowie zostali cynicznie zmanipulowani przez doświadczonych w biurokratycznym intrygowaniu aparatczyków z MOPR, że po prostu nie mieli świadomości co uchwalają, jak bardzo nas krzywdzą i jakie będą tego skutki dla ich własnego autorytetu i powagi miasta Skierniewice. Uznałem więc, że mam obowiązek ostrzec radnych iż stali się narzędziami czynienia zła.

Zanim zwróciłem się do radnego T, rozmawiałem już w tej sprawie z przewodniczącym Rady Miejskiej i paroma innymi radnymi, tłumaczyłem, że uchwała ta rozgrzeszyła niesprawiedliwą decyzję dyrektora MOPR Janiny Wawrzyniak, że bezpodstawnie odrzuciła skargę na stronniczości, niekompetencję i nieprzestrzeganie dobrych obyczajów przez pracowników MOPR, w czasie bezprawnej interwencji w moim mieszkaniu. Itd...

O szczegółach pisałem w poprzednich moich artykułach, tu tylko przypomnę, że nie mając żadnych podstaw, ani uprawnień, funkcjonariusz MOPR Jarosław Rosłon naszedł mój dom. Przedstawił mi zarzut stosowania przemocy wobec rodziny, czyli popełnienia przestępstwa zagrożonego wieloletnim więzieniem. Kiedy korzystając z uprawnień oskarżonego, odmówiłem składania zeznań, groził mi porwaniem dzieci i pozbawieniem praw rodzicielskich. W odwecie za skargę powiadomił sąd rodzinny i prokuraturę o przestępstwie. W sądzie okazało się, że MOPR od początku miał świadomość, że jego zarzuty są fałszywe. Mimo to w uzasadnieniu wspomnianej uchwały radni podpisali się pod szeregiem bezmyślnych zarzutów powołujących się kłamliwie na rzekome rozstrzygnięcia bliżej nie określonego sądu. Nie dość, że w skierniewickiej radzie miasta jednogłośnie przegłosowano kłamstwa jako prawdą, to jeszcze zlekceważono fakt, iż nie mają one żadnego związku z przedmiotem mojej skargi.

Przewodniczący Rady Miasta Andrzej Melon z zatroskaniem odniósł się do moich racji. Klarowałem mu je w sumie przez kilka godzin i wydawało się że go przekonałem. Niestety odparł, że krzywdy wyrządzonej mi i mojej rodzinie nie jest w stanie naprawić ponieważ, rzekomo nie ma do tego odpowiednich narzędzi prawnych. Wyraziłem swoje zdziwienie, przecież to sprzeczne z zasadą: „kto ma moc sprawić, ma też moc naprawić”. Nie skomentował tego, pospiesznie i bez patrzenia mi w oczy zakończył nasze spotkanie.

Jeden z moich znajomych podsumował jego zachowanie stwierdzeniem, że tak naprawdę skierniewiccy radni przegłosowali, iż są bandą cymbałów bez względu na przynależność partyjną i że on na moim miejscu by się tym nie przejmował tak bardzo.

Wiśta wio – pomyślałem. To nie twoją rodzinę nazywają patologiczną, nie tobie przypisują nawet na łamach lokalnych gazet gwałty, szaleństwo, podpalenia i Bóg raczy wiedzieć co jeszcze.

Wracając jednak do radnego T. W czasie „Marszu dla życia i rodziny” podszedłem do niego, przedstawiłem się i poprosiłem o spotkanie. Nie widział problemu. Dzisiaj sądzę, że to z powodu obecności licznych świadków... Zaproponował najbliższy wtorek. Wymieniliśmy numery telefonów, przetestowaliśmy połączenia i ustaliliśmy, że jutro on zadzwoni do mnie w okolicy południa i poda dokładną godzinę oraz miejsce spotkania. Zastrzegł przy tym, że gdyby zapomniał zadzwonić to mam się bez krepowania przypomnieć. Następnego dnia po południu przypomniałem się kilkakrotnie. Radny T nie odebrał telefonów. Cóż różnie bywa, radni mają wiele obowiązków...

Dzień później przypominałem się z tym samym skutkiem. Minęły trzy tygodnie a ja wciąż się przypominałem. Czy były to wystarczające podstawy żeby człowieka uznać za niepoważnego?

Nie, różnie przecież w życiu bywa.

Pewnej niedzieli szczęśliwie zauważyłem radnego T w kościele. Modlił się żarliwie, w skupieniu przystępował do komunii, wydawał się nikogo poza panem Bogiem nie dostrzegać. Po zakończeniu mszy i wyjściu z kościoła zatrzymaliśmy się niedaleko wyjścia, tak by widzieć wychodzących i żeby oni nas mogli dostrzec, ale w dostatecznej odległości żeby się nie narzucać nikomu, zwłaszcza radnemu T, jeśli wychodząc, uzna że nie jest to odpowiedni czas ani miejsce by rozmawiać o problemach.

Nie było naszą wolą stworzenie kłopotliwej sytuacji tylko „danie możliwości”.

Tymczasem wszyscy wierni opuścili już kościół. Za wyjątkiem radnego T i jego rodziny. Popatrzyliśmy z żoną na siebie zdziwieni. Zajrzałem więc do środka świątyni. Po radnym T i jego rodzinie nie było śladu, zniknęli. Kościół był już zupełnie pusty. Czy ktokolwiek mógł niezauważony wyjść głównym (i jedynym poza oczywiście zakrystią) wyjściem?

Uciekł przez zakrystię – skonstatowała żona - nie było szansy żebyśmy go przegapili.
Musi się strasznie bać spotkania z nami skoro się tak wygłupił – skomentowałem z goryczą.
On ucieka przed sobą – ciężko westchnęła żona.

http://godnoscojca.salon24.pl/670256,dlaczego-pan-bog-widzi-i-nie-grzmi ]]>

CDN

]]>http://godnoscojca.salon24.pl/670940,egzorcyzmy-na-hipokryzje-i-apostazje]]>

Blog
Zaloguj się albo zarejestruj aby dodać komentarz
1972 odsłony

O autorze

Jestem Ojcem Rodziny. Walczę z przemocą i pedofilią instytucjonalną

Jestem Polakiem i Ojcem. Od ponad 2 lat bronię rodziny przed nieludzką agresją i zmową instytucjonalnych degeneratów. Los nie oszczędził moim najbliższym traumatycznych doświadczeń godnych opisania w książce z gatunku kryminału, horroru i sensacji. Albo pokazania w filmie... (byłby hit). Jednak ja nie mam zamiaru opowiadać fikcji przeznaczonej dla rozrywki czytelników. To jest prawdziwa i poważna sprawa jak życie i śmierć. Staram się w miarę możliwości przekazać moim rodakom jak najwięcej z naszego doświadczenia, opisać całą złożoność i perfidię tego co nas zaatakowało, tego co udało nam się z naszych doświadczeń zrozumieć. Ja, moja żona i nasze dzieci mieliśmy okazję spojrzeć w samo jądro ciemności, zagrażające istnieniu Cywilizacji w której żyjemy. W istotę Zła z którym kontakt prawie nigdy nie kończy się happy endem. Nam się udało. Przynajmniej w takim sensie, że otrzymałem wszystko, o co przez ponad 2 lata prosiłem pana Boga. Jednak niewielu się udaje. Może proszą nie o to czego naprawdę potrzebują? W Polsce setki, jak nie tysiące rodzin rocznie pada łupem tej plagi - a to dopiero początek. Nasze doświadczenie jest unikalne bo przetrwaliśmy prawie bez strat. I o ile wciąż nie mamy odpowiedzi na pytania: dlaczego to nieszczęście dotknęło akurat nas - to doskonale wiemy co było naszą przewagą. Chcę o tym pisać w nadziei, że moja wiedza ocali komuś szczęście rodzinne, a może nawet życie.

W dniu 2 października 2013.r. bez uprzedniego zapowiedzenia, do naszego domu przybyli urzędnicy z MOPR, którzy podali, że przyszli w celu przeprowadzenia rutynowego wywiadu środowiskowego. Po dostaniu się do środka, osobnicy ci nie przystąpili jednak do dokonywania czynności charakterystycznych dla takiego wywiadu, nie uszanowali prywatności naszego domu, nie przestrzegali elementarnych zasad dobrego wychowania ani higieny. Zamiast spodziewanych, rutynowych pytań dotyczących sytuacji materialnej i socjalnej domowników, przedstawili ciężkie oskarżenia dotyczące rzekomej przemocy w naszej rodzinie. Nie potrafili jednak podać żadnych faktów, ani przepisów prawa, które uzasadniałyby stawiane zarzuty i ich apodyktyczne zachowanie. Jako jedyną podstawę „prawną” swoich działań podali „anonimowe doniesienie” i tzw: „głosy płynące ze środowiska”. Odmówili także podania numeru sprawy i umożliwienia dostępu do akt, czym wywołali zgorszenie i obawę, że w rzeczywistości nie są to prawdziwi funkcjonariusze lecz podszywający się pod nich przestępcy. W Skierniewicach w ostatnich latach miała miejsca plaga podobnych mistyfikacji. Następnie owi funkcjonariusze zaczęli wywierać na mnie naciski w celu wymuszenia przyznania się do winy. W związku z powyższym skorzystałem z prawa oskarżonego do odmowy zeznań. To sprawiło, że Jarosław Rosłon stał się złośliwy i arogancki. Chełpił się posiadaną władzą, przedstawiał w fałszywym świetle obraz organów wymiaru sprawiedliwości takich jak Kurator Sądowy, Sąd Rejonowy i Prokuratura, oraz coraz bardziej tracił panowanie nad sobą. Groził i szantażował odebraniem dzieci. W obliczu wyraźnego dążenia tego nieodpowiedzialnego osobnika do konfrontacji i eskalacji konfliktu uznałem, że im szybciej ta wizyta się zakończy tym większą mam szansę, że prowokacja pana Rosłona nie rozkwitnie, dzięki czemu nie dojdzie do eskalacji i nieodwracalnej katastrofy w naszej rodzinie. Obawiałem się wówczas, że moja roczna córeczka, śpiąca w tym momencie tuż za drzwiami przestraszy się i zareaguje płaczem, co z pewnością zostanie cynicznie wykorzystane do jeszcze większej eksterminacji mojej rodziny. Postawiłem na większy rozsądek towarzyszącej młodemu mężczyźnie kobiety, która zachowywała do tej pory spokój i neutralność. Kategorycznie oświadczyłem, że jako oskarżonemu przysługuje mi prawo do odmowy składania zeznań i nakazałem niespodziewanym gościom opuszczenie mojego domu. Żądanie to zaskoczyło pana Rosłona zwłaszcza, że towarzysząca mu kobieta niezwłocznie zastosowała się do mojego wezwania. Pan Rosłon pozwolił sobie nawet na komentarz, że w jego pięcioletniej praktyce po raz pierwszy ktoś ośmielił się sprzeciwić jego zamiarom. Na odchodnym uprzedziłem „moich gości”, że złożę skargę do ich zwierzchników dotyczącą stronniczości, braku obiektywizmu i niekompetencji pana Rosłona. Niezbyt się tym przejęli. Krótko po odejściu intruzów, moja partnerka poinformowała mnie telefonicznie, że przebywając w pracy, stała się obiektem telefonicznego nakłaniania do stawienia się w tajemnicy przede mną w skierniewickim Ośrodku Pomocy Rodzinie w celu złożenia fałszywych zeznań obciążających moją osobę, pod groźbą odebrania dzieci. Oczywiście uznała to ponure zdarzenie za głupi żart jakiegoś nieodpowiedzialnego dowcipnisia, który podszywa się pod autorytet funkcjonariusza MOPR i dopiero po rozmowie ze mną uświadomiła sobie jak wielkie niebezpieczeństwo zawisło nad naszą rodziną. Doszły nas również sygnały od znajomych, że jakiś młodociany mężczyzna podający się za pracownika MOPR zbierającego informacje niezbędne do sporządzenia wywiadu środowiskowego, w rzeczywistości rozsiewa wśród sąsiadów i okolicznych mieszkańców kłamstwa obrażające dobra osobiste naszej rodziny. Te fakty sprawiły iż upewniłem się, że powinienem złożyć skargę na niekompetencję i stronniczość tych urzędników do dyrektora MOPR, nie tylko z uwagi na ochronę interesów naszej rodziny, ale również przez wzgląd na interes społeczny. Nabrałem bowiem przekonania, że zademonstrowane praktyki musiały być już wcześniej stosowane przez pana Jarosława Rosłona wobec innych skierniewickich rodzin. Skargę złożyłem następnego dnia rano na ręce zastępcy dyrektora MOPR Sylwestra Kardialika ponieważ pani Janina Wawrzyniak przebywała na urlopie. Sylwester Kardialik usiłował wprowadzić mnie w błąd zapewniając kilkakrotnie, że nie zna sprawy, pomimo iż w rozmowie okazało się wielokrotnie, że musiał wraz z podwładnymi Jarosławem Rosłonem i Justyną Gajewską uzgodnić szczegóły ich wersji wydarzeń. Dowodziło tego choćby często wypowiadane w czasie rozmowy ni to zdanie ni to pytanie: Ale powiedział pan do Jarosława Rosłona, że zrzuci pan go ze schodów? Mimo mojego zaprzeczenie wciąż z uporem maniaka ponawiane. Jakby w celu sfabrykowania „dowodu” w postaci nagrania. Tydzień później do naszego mieszkania zapukały dwie panie kuratorki z sądowym nakazem wydanym na wniosek skierniewickiego MOPR. Były to panie Małgorzata Keller i Edyta Jakubiec. Towarzyszyła im asysta rosłego policjanta i budzącej sympatię policjantki. Skład taki uznaliśmy za nieprzypadkowy i wskazujący na zamiar konfiskaty naszych dzieci. Początkowo panie kuratorki nabrały przekonania, że pomyliły adres ponieważ katastroficzne wizje wykreowane w złośliwym doniesieniu MOPR-u, w żaden sposób nie pasowały do zastanej sytuacji. Z wyraźnym niedowierzaniem zlustrowały nas i nasze mieszkanie, zwyczajowo przywitały się z naszymi dziećmi, a nasze odpowiedzi i składane wyjaśnienia początkowo przyjmowały z wielką rezerwą. W końcu jednak normalność naszej rodziny przełamała lody i najwyraźniej przekonała je, że wbrew intencjom Jarosława Rosłona i Sylwestra Kardialika, realnie nie istnieją żadne powody do odbierania nam dzieci. Jesteśmy wdzięczni opatrzności, że zdecydowała przysłać do nas tak kompetentne, odpowiedzialne i odporne na histerię osoby. Tylko dzięki ich trzeźwości i zdrowemu rozsądkowi świat naszych dzieci nie został zbezczeszczony, a nasza rodzina nie została rozbita. Po upływie miesiąca, od tych mrożących krew w żyłach wydarzeń, otrzymałem pismo MOPR nie posiadające żadnego uzasadnienia prawnego ani faktycznego podpisane przez panią Janinę Wawrzyniak. W piśmie tym dyrektor MOPR zawarła szereg złośliwostek i pomówień pod moim adresem, które na dodatek nie miały istotnego związku z przedmiotem mojej skargi. W związku z powyższym dnia 16.10.2013.r. ponownie zwróciłem się do pani Wawrzyniak o prawidłowe załatwienie mojej skargi, lub o uznanie się za organ niewłaściwy do jej rozpatrzenie i przekazanie jej prezydentowi. Prosiłem również o powstrzymanie się od dokonywania innych czynności, które mogłyby być uznane za stronnicze i psujące wizerunek skierniewickiego MOPR. „Odpowiedź” pani Wawrzyniak na to wezwanie również była pozbawiona związku ze stanem faktycznym i prawnym zajścia. Pani Janina Wawrzyniak ponownie odmówiła przekazania skargi organowi nadrzędnemu potwierdzając tym swoją stronniczość i niezdrową solidarność z niekompetentnymi podwładnymi.