Patriotyzm polski nie jest patriotyzmem klęski

   Różne "autorytetowate" - goszczące  często w mediach tzw. głównego nurtu próbują nam wmawiać, że polski patriotyzm okazuje się być patriotyzmem klęski. Ci lewicowi "kłapacze" ględzą, że Polacy celebrują uroczystości smutne, upamiętniają wydarzenia tragiczne, że panuje nad Wisłą kult niepowodzeń i porażek. Czyżby? A może warto zapytać, dlaczego to nie obchodzi się niemal zupełnie rocznic wielkich narodowych triumfów? Dlaczego nie przypomina się o bohaterskich dokonaniach naszych przodków?

   W roku 2010 wiele mówiono o 600-nej rocznicy zwycięstwa pod Grunwaldem. I bardzo słusznie. Dlaczego jednak praktycznie przemilczano 400-ną rocznicę wielkiej polskiej victorii pod Kłuszynem. W tejże batalii polskie wojska - pod znakomitym dowództwem hetmana  Stanisława Żółkiewskiego - rozbiły kilkakrotnie liczniejszą armię rosyjską (wspomaganą przez Szwedów), wzięły do niewoli ruskiego cara, zaś dalszym następstwem rzeczonego triumfu było zajęcie Moskwy. O kłuszyńskim zwycięstwie można było usłyszeć chyba jedynie w mediach ojca Rydzyka. Dlaczego przemilczano tak wielki sukces polskiego oręża? Czyżby obawiano się tego czynić w imię "narastającej przyjaźni" z Rosją?

   A przecież nasza historia zna wiele militarnych triumfów, kompletnie przemilczanych w obecnych czasach: Cedynia (972), Niemcza (1017), Psie Pole (1109), Płowce (1331), Obertyn (1531), Kircholm (1605), Chocim (1620 i 1673), Oliwa (1627), Trzciana (1629), Wiedeń i Parkany (1683). Przykłady można mnożyć. Gdzie filmy fabularne o tych zwycięstwach? Gdzie wspomnienia o bohaterstwie i triumfach Polaków w epoce napoleońskiej? Gdzie filmy o polskich hetmanach (Żółkiewski, Tarnowski, Koniecpolski, Chodkiewicz, Czarniecki, Jabłonowski, Gosiewski); o generałach walczących "za wolność naszą i waszą" (Kościuszko, Pułaski, Bem)? Gdzie film o wielkim herosie II wojny światowej, rotmistrzu Pileckim?  Co Polacy wiedzą o fenomenie polskiego państwa podziemnego?, o tajnym nauczaniu, o dokonaniach (wywiadu i nie tylko) Armii Krajowej, o rzezi wołyńskiej, o "żołnierzach wyklętych"?

   Nie tylko bynajmniej o przypominanie dokonań militarnych tu idzie. Jakie pojęcie mają współczesne pokolenia o fantastycznej działalności gospodarczej naszych przodków (choćby działalność spółdzielcza w zaborze pruskim i ogromna rola, jaką odegrał w niej "mieszający się do polityki" ks. Piotr Wawrzyniak - wszak ta działalność storpedowała niemiecką kolonizację)? Co wiedzą na temat osiągnięć ekonomicznych i edukacyjnych II Rzeczypospolitej?

   A cóż dopiero mówić o znajomości tak wielkich postaci, jak: Ignacy Domeyko, Konstanty Borzęcki (Dżeladdin Pasza), Aleksander Czekanowski, Jan Czerski, Benedykt Dybowski, Henryk Dmochowski (Henry Sanders), Józef Korzeniowski (Joseph Conrad), Kazimierz Funk, Rudolf Weigl, Jan Szczepanik (nazwany prze Marka Twaina "polskim Edisonem), Tadeusz Sendzimir, Ernest Malinowski, Kazimierz Gzowski, Marcelina Kochańska - Sembrich, Paweł Edmund Strzelecki, Ignacy Łukasiewicz,, Andrew Schally (noblista!), Zdzisław Starostecki, Jan Moor - Jankowski...? Nazwiska wielkich Polaków, którzy rozsławiali swój kraj w różnych stronach świata, można mnożyć. Możemy i powinniśmy być z nich dumni. Tymczasem my ich.... nie znamy.

   Dlaczego tak jest? Dlaczego przemilcza się ogrom wspaniałych dokonań naszych rodaków na świecie? Czyżby komuś zależało, żeby Polacy nie znali swojej historii, żeby nie mieli powodów do chluby? Czyżby ktoś chciał, żebyśmy czuli się stadem zakompleksionych - obchodzących jedynie rocznice klęsk - nieudaczników, którzy właśnie "łaskawie dostępują europeizacji"? Kto się boi naszego poczucia tożsamości i dumy narodowej?