Między Kaczyńskim a Migalskim

Marek Migalski, do niedawna jeszcze
czołowy wodzirej reklamujący Kaczyńskiego na przedwyborczych wiecach,
postanowił dać świadectwo prawdzie i opowiedzieć światu jaki ten
Kaczyński jest naprawdę. Co za ulga, że nie został prezydentem! Przecież
jeśli jest taki, jakim go opisał Migalski, to się do tego absolutnie
nie nadawał. Zaczynam podejrzewać, że zaangażowanie PiSowców w jego
kampanię i entuzjazm z jakim promowali tę kandydaturę miał bardzo
prozaiczny powód - była to jedyna szansa na pozbycie się Kaczyńskiego z
PiSu.

To co Migalski pisze o dzisiejszym PiSie i Kaczyńskim, to rzeczy w
większości dość oczywiste dla większości obserwatorów. Jeszcze bardziej
jednak oczywiste
jest to, że forma jaką wybrał ,nie służy szukaniu rozwiązania problemu,
bo w taki sposób problemów się nie rozwiązuje, nawet z mniej czułymi na
swoim punkcie ludźmi. List Migalskiego, nawet gdyby był dużo bardziej
delikatny, nie miałby szans powodzenia, bo jedyne co można nim osiągnąć
to dalsze zamknięcie się Kaczyńskiego i jego najbliższej świty. Każdy by
się zamknął po czymś takim. Lub odszedł. Ten list nie ma, i w żadnych
okolicznościach by nie miał, szansy na rozpoczęcie dialogu z Kaczyńskim o
zmianie w partii. Jest za to dobrym punktem wyjścia do rozpoczęcia
dialogu z partią o zmianie Kaczyńskiego. I myślę, że tym właśnie jest -
próbą wywołania wewnątrzpartyjnej - tym razem publicznej, bo że takie
się toczą w podgrupach, po cichu, jestem pewna - dyskusji o konieczności
pozbycia się Kaczyńskiego.

Migalski zrobił to co zazwyczaj robi Palikot - uderzył Kaczyńskiego w najczulszy punkt, w
nadziei na jego gwałtowną reakcję, która zmobilizuje przeciwko
Kaczyńskiemu biernych dotychczas kontestatorów. Idealnie - z punktu
widzenia Migalskiego i jego sojuszników (bo raczej nie jest to solowy
spontan) - byłoby więc, gdyby Kaczyński teraz Migalskiego wyrzucił, albo
co najmniej publicznie zrugał, na tyle ostro, żeby musieli się w jego
obronie odezwać partyjni koledzy. No i oczywiście dziennikarze, którzy
już się nie mogą doczekać nowego tygodnia, bo znowu mogą poświęcić się
wyłącznie rozstrząsaniu problemu Kaczyńskiego, jako, że większych chwilowo -
co ja mówię! od dawna! - Polska nie ma.  A nawet jeśli ma, to obawiam
się, że po tylu latach kręcenia się wokół Kaczyńskiego, dziennikarze nie
bardzo są w stanie przerzucić się na inne tematy.

A jak już się porządnie zagotuje, może wreszcie coś się zmieni. Kaczyński
nie wytrzyma i odejdzie, albo jego wewnątrzpartyjna opozycja się
policzy, zbierze na odwagę i wreszcie coś zrobi zamiast jęczeć po
kątach. Nie bez znaczenia pewnie są przyjazne gesty jakie wobec
pisowskich antykaczystów wykonuje podobno Schetyna. To musi rozpalać ich
wyobraźnię. Zamiast bycia wiecznie obciachową opozycją, pojawia się
realna - lub na taką wyglądająca - szansa na odpuszczenie, a może nawet w
niedalekiej perspektywie udział w rządzeniu, jak za rok Platformie
przyjdzie wybierać z kim jeśli nie z SLD.

Taki kontekst dzisiejszego listu Migalskiego - choć nie tylko on -
sprawia, że chociaż z diagnozą pewnie bym się zgodziła, na
"reformatorskie" wysiłki Migalskiego patrzę bez nadziei, i na pewno bez
sympatii. Bez nadziei, bo - powtarzam - list Migalskiego nie jest próbą
uzdrowienia sytuacji w PiSie, ale wyłącznie wezwaniem do publicznego
obgadywania Kaczyńskiego, jakby można jeszcze było o nim powiedzieć coś
czego byśmy nie wiedzieli. I jakby do obgadywania Kaczyńskiego trzeba
było kogokolwiek zachęcać. Bez nadziei także dlatego, że jeśli się
buntownikom uda wypchnąć Kaczyńskiego z PiS, to wyłącznie po to, żeby
stworzyć partię
jeszcze mniej wartą głosu, bo nie różniącą się od Platformy w
definiowaniu priorytetów, a te będą - tak jak Platformie - dyktować
sondaże. Jeśli Migalski żałuje odejścia Marcinkiewicza i Sikorskiego,
dzisiaj, gdy już świetnie wiemy co obaj sobą politycznie reprezentują,
to tylko dlatego, że są medialni. Bo wyłącznie taka jest ich wartość - i
dla PiSu, i dla Platformy. Tęsknota za Marcinkiewiczem i Sikorskim to
wyłącznie tęsknota za pustym pijarem, bez treści, ale
gwarantującym sympatię mediów. Tymczasem ja z każdym dniem "nowego"
politycznego życia obu panów, utwierdzam się w przekonaniu, że akurat za
nimi nie ma powodu tęsknić, bo ich miejsce jest w partii bezideowej.
PiS nie umie wykorzystać swoich zasobów, ale wcale nie wtedy gdy pozwala
odejść takim politycznym wydmuszkom jak Marcinkiewicz, czy kameleonom
jak Sikorski, ale wtedy gdy nie daje okazji do rozwinięcia skrzydeł
takim politykom jak Ołdakowski czy Kowal, autentyczne skarby. To jakie
błędy kadrowe wytyka
Kaczyńskiemu Migalski jest dla mnie znamienne, bo widzi je wyłącznie
tam, gdzie strata była tylko wizerunkowa.  

Jeśli ktoś uważa, że Migalski miał prawo wierzyć, że publikując ten list
- taki list - wykonuje gest, którego efekty mogą być pozytywne i
sprowokować szczerą wewnątrzpartyjną dyskusję z Kaczyńskim (a nie o
Kaczyńskim), to zamieniam się w słuch, bo ja sobie tego nie wyobrażam.
Ale może nie znam Kaczyńskiego (bo nie znam), może faktycznie ten list
miał szansę stać się początkiem czegoś pozytywnego, tylko mi wyobraźni
nie starcza i widzę w nim wyłącznie polityczną ilustrację znanego
przysłowia o pochyłym drzewie i kozach. Migalski wypuścił próbny balon, od stopnia zachwytu jego listem (czy
będzie to tylko ogromny entuzjazm, czy pełna ekstaza), zależą dalsze
kroki buntowników. Pochowani po kątach, knujący do tej pory w milczeniu,
będą się teraz wsłuchiwać w reakcje i kalkulować, czy już można
wystąpić otwarcie, czy na ostateczne rozwiązanie trzeba jeszcze
poczekać.

Bez względu na to, jak się to wszystko dalej potoczy, wybór między
Kaczyńskim a Migalskim to kiepski wybór. Kaczyński, jeśli się nie
otrząśnie (piszę bez złośliwości, w przeciwieństwie do większości, nie
zapominam,  że Kaczyński naprawdę ma się z czego otrząsać), być może
będzie dożywotnio szefem największej partii opozycyjnej, być może nawet
będzie ona miała spore poparcie, ale dla obywatela będzie bezużyteczna,
zajmując się tylko sobą, lub kolejnymi podrzucanymi przez władzę
tematami zastępczymi. Dla wyborcy nie będzie miało większego znaczenia
ile osób będzie pobierać poselską dietę za coraz bardziej jałowe
tkwienie na marginesie polityki. A jeśli się Migalskiemu uda i poderwie
do boju wystarczająco licznych buntowników, żeby Kaczyńskiego obalić?
Cóż, zyskamy opozycję, której już się nie odmawia racji bytu, ale równie
bezużyteczną. Bo jakoś nie wierzę, że Migalski i jego koledzy będą
umieli zbudować coś, co jakościowo będzie od PiSu lepsze i - to
ważniejsze - skuteczniejsze. Bo to, że będzie bardziej lubiane mi nie
wystarcza. Szkoda, że mam wrażenie, że dla wielu już tylko o to toczy
się gra.

Mam więc mieszane uczucia. Z jednej strony zgadzam się z diagnozą, bo
sytuacja jest beznadziejna, z drugiej zaś - nie mam za grosz zaufania do
intencji kogoś kto wybrał taką formę. Ale jakaś część mnie nie miałaby
nic przeciwko temu, żeby Kaczyński odszedł. W sumie skoro i tak
niewielki pożytek jest i będzie z PiSu (niezależnie od personaliów), to
chciałabym się przynajmniej przekonać na co stać ludzi, których
możliwości najwyraźniej przerasta bezpośrednia, szczera rozmowa z
szefem. Którego dopiero co nam z takim zaangażowaniem wciskali.

Może więc Kaczyński powinien odejść i dać się młodym gniewnym sprawdzić?
Może faktycznie bez niego PiS święciłby triumfy? Osobiście wątpię, bo
przy wszystkich wadach Kaczyńskiego, to jego w polityce brakowałoby dużo
bardziej niż wszystkich jego krytyków razem wziętych. I to właściwie
jedyny powód dla którego trudno jest mi obserwować to co się dzieje z
rozbawieniem, na jakie cała ta sytuacja zasługuje. Szkoda Polski,
zbiorowym wysiłkiem wszystkich polityków PiSu, zostanie na lata
pozbawiona opozycji, a ta, przy tych rządach, i przyszłych rządach
PO-SLD, jest potrzebna jak nigdy dotąd.