Co po Giedroyciu ?

     Po rozpadzie Związku Sowieckiego wszystkie ekipy rządowe III RP odwoływały się w sposób mniej, czy bardziej jawny do wypracowanej przez Jerzego Giedroycia koncepcji polityki wschodniej.Polegała ona na wspieraniu przez Polskę państw powstałych na gruzach ZSRS.

Na potrzeby tej polityki pracował Instytut Wschodni, założony przez nieżyjącego Marka Karpa. Popierana była przez Mazowieckiego, Michnika, Kwaśniewskiego, Kaczyńskich,Tuska etc.

    To w imię tej polityki następowało zbliżenie z Litwą, przyjmowano uciekinierów z Czeczenii, wspierano Pomarańczową Rewolucję na Ukrainie, nakładano sankcje na Białoruś za brak demokracji, popierano Rewolucję Róż w Gruzji, czy stawano po stronie gruzińskiej w konflikcie rosyjsko-gruzińskim. Historycznie koncepcja "czerwonego księcia" Giedroycia nawiązywała do poglądów Piłsudskiego, o potrzebie stworzenia "kordonu sanitarnego" między Polską a Rosją. Sama Polska po I wojnie światowej jako bękart wersalski" była swoistym kordonem rozdzielającym Rosję i Niemcy. Anglia i Francja w ten sposób usiłowały torpedować potencjalne zbliżenie się Rosji i Niemiec, którego wielkim zwolennikiem był kanclerz Bismarck. Pakt Ribbentrop-Mołotow był likwidacją "kordonu".

    Po II wojnie po zapadnięciu "Żelaznej Kurtyny" Jerzy Giedroyć założyciel Instytutu Literackiego działającego w Paryżu, pracował nad koncepcją przyszłej polityki wschodniej, którą miało prowadzić Państwo Polskie po odzyskaniu suwerenności tj. po upadku komunizmu. Koncepcja ta miała pewne ukryte założenia - to Polska miała być aktywna, Rosja pasywna, a kraje nazwijmy to "misyjne" miały samoistnie wybierać demokrację a'la Polonia. Można powiedzieć, że tak rzeczywiście było w pewnym okresie tj. za rządów Jelcyna, które uchodzą w Rosji za okres pohańbienia i upadku narodowego.

    Sytuacja zmieniła się po nastaniu rządu Putina. Nastąpiła konsolidacja państwa rosyjskiego i odrodzenie się AKTYWNOŚCI politycznej Rosji. Doszło do konfrontacji między polityką polską i polityką rosyjską na terenach "państw misyjnych" tj. Ukrainy, Gruzji, Litwy etc. Polska po wstąpieniu do NATO i UE liczyła, że jej członkostwo w tych organizacjach + deklaracje o przyjaźni ze strony USA, automatycznie wesprą politykę polską we wspomnianych krajach. Okazało się to złudą. Rosjanie uderzyli w UE, w tradycyjną niechęć Francji i Niemiec do USA, w system energetyczny, podsycili animozje między "starą" i "nową" Unią i uderzyli na Polskę, która nagle okazała się samotna. Jej "jagiellońsko-piłsudczykowsko-giedroyciowska" polityka wschodnia legła w gruzach na naszych oczach.

    Milczymy. Nie przewidzieliśmy tego wariantu, zostaliśmy bez polityki wschodniej. Stać nas jedynie na zaklinanie Putina, bezsilne pokrzykiwanie na Niemcy i oskarżanie USA o zdradę. To za mało. Trzeba się otrząsnąć i szukać wyjścia. A przede wszystkim nie udawać, że nic się nie stało.

pzdr

Milton