Nie ma się z czego śmiać

Podobno bułgarska bezpieka donosiła na Marka Kondrata, że (jak twierdzi sam "donoszony") po pijaku na wczasach gadał na ZSRR. Już samo to świadczy, jak daleko była posunięta inwigilacja...
Kondrat może to bagatelizować. Nie chce się stroić w piórka kombatanta, zresztą „antyoszołomstwo" i „antylustracyjność"  uchodzi wśród „elit" za obowiązujacy styl.
Styl stylem, ale niechby ktoś spróbował się wyłamać. Bojkot towarzyski murowany.

Łatwo się śmiać. Teraz. Kiedyś mógł za kilka słów zdrowo beknąć.

Tymczasem dowiadujemy się też, że „światowej sławy" pisarz, Milan Kundera posłał do wiezienia na 22 lata człowieka, na którego doniósł, odwiedzając specjalnie w tym celu komisariat. To już nie żarty, bo opcją była kara śmierci.

Kablem był też Istvan Szabo, rozsławiony na cały świat filmami a to o faszystowskim kolaborancie, który „ratował wysoka sztukę" („Mefisto"), a to o homoseksualiście-szpiegu wrogiego mocarstwa („Pułkownik Redl"), czyli o głębokich dylematach moralnych i tragicznych losach... podłych świń.

Obydwaj pokablowali, podonosili... a potem zajęli się kontynuowaniem kariery na upragnionym Zachodzie. (zob. odkrywca ciał niebieskich  Wolszczan)

Nieznośna, ale jakże opłacalna, lekkość bytu.

Ci zdolni (do wszystkiego) wzbogacali światową kulturę, kiedy niezdolni pracowali w składach makulatury, przetaczali wagony... albo gnili w kryminale.

Zaiste, talent rośnie na kompleksach, jak perła wokół  śmiecia w muszli.

Moim skromnym zdaniem wszystkie te arcydzieła nie są warte jednego zmarnowanego życia ludzkiego.