Co ma piernik do wiatraka?!

Żałosne jest, kiedy zwolennicy „aborcji na życzenie” otwierają usta w sprawie zapłodnienia in vitro.

Nie tylko pachnie to, ale wręcz śmierdzi eugeniką, zwaną dla niepoznaki „planowaniem rodziny” (a przy okazji skokiem na cudzą kasę, co jest dla lewicy normą).

Nie chce mi się przypominać, że Hitler wprawdzie miał wielkie kłopoty z przyjściem na świat, ale za to Beethoven powinien być „wyskrobany”, zanim się urodził, tak wielkie miał obciążenia społeczne i genetyczne (pewnie byłby, gdyby wtedy prawa ustanawiało SLD).

Mój stosunek do sztucznego zapłodnienia jest ambiwalentny.

Rozumiem, że są rodziny, które cierpią z tego powodu, iż nie mogą mieć dzieci. Rozumiem, choć już mniej, że wybierają zapłodnienie pozaustrojowe, zamiast adopcji (a ta, w odróżnieniu od pomysłów Napieralskiego na wesołe in vitro z budżetu jest trudna i obłożona biurokratycznymi ograniczeniami). W tej decyzji jest być może strach przed „wybrakowanym towarem”, a może też instynkt i potrzeba przeżycia porodu, doświadczenia nieporównywalnego z żadnym innym. In vitro może być różne, więc, przy niedoborze aktywnych plemników niektórzy ojcowie mogą zyskać szansę na przeniesienie swoich genów (inni muszą się pogodzić z faktem, że będą to geny dawcy).

W wypadku zapłodnienia in vitro nauka nie musi wcale wchodzić w sprzeczność z chrześcijańską etyką. Kościół katolicki mógłby się upierać przy dogmacie, że to Bóg daje potomstwo, ale nie na tym polega problem. Podczas „produkcji” dzieci powstają też „zapasowe” (i najczęściej zbyteczne embriony). Można je mrozić na przyszłość (co stwarza wielorakie problemy prawne, jak na przykład możliwość rodzenia się pogrobowców nawet dziesięć i więcej lat po śmierci ojca, ale także takie zjawiska jak niszczenie „poczętego życia”, handel nim, pojawianie się „dzieci” pary homoseksualistów… albo, co chyba najstraszniejsze, trzymanie niedoszłych braci i sióstr urodzonego dziecka na swoiste „części zapasowe”).

Nie od rzeczy jest tu wspomnienie jeszcze o jednym aspekcie. Zapłodnienie in vitro kosztuje, więc wymaga (i daje szansę, bo nie ma tu „wpadek”, ani zdawania się na los szczęścia i… Boga) porządnego namysłu. Nie sztuka urodzić sobie dziecko, bo państwo funduje, potem wziąć becikowe i oddać bachora do domu dziecka, na utrzymanie państwu (czyli ponownie nam wszystkim). Dzieci in vitro dziś są planowane, chciane i to bardzo. Jeśli będą pochodzić „z automatu”, to my wszyscy weźmiemy za nie odpowiedzialność (ekonomiczna i moralna), nie rodzice.

Owszem. Biorę pod uwagę rodziny, które bardzo chciałyby mieć dziecko, a nie mają pieniędzy na in vitro. Można zakładać, że skoro ich nie stać na zabieg, to tym bardziej nie utrzymają potomka… Zakładam jednak, że są też ludzie, którzy się żywić nawet samymi ziemniakami i kapustą, a o dziecko potrafią zadbać…. To bardzo delikatna kwestia. Nie rozwiąże jej jednak ustawa.

Ostatnio mieliśmy przykład wręcz przeciwny. Państwo przy pomocy sądu (i na wniosek „opieki społecznej”) zabierało dziecko matce, pod pretekstem, że jest upośledzona, a na podwórku jej posesji można zauważyć bałagan. Nieprzystosowana – więc ciach – robimy chirurgiczną kastrację. To coś akurat dla Napieralskiego, który wierzy w urzędy (wszechwiedzę ośrodków centralnego sterowania) i nie ma zamiaru na nie skąpić (gdzie zatrudniłby inaczej swoich „społecznie wrażliwych” towarzyszy?).

Bóg (mówię jako osoba, która wierzy w jego istnienie) dał na wolną wolę, a nawet kazał „czynić sobie ziemie poddaną”. Wyciągam stąd wniosek, że odkrycia naukowe mogą, a nawet powinny być wykorzystywane. Pytanie jednak, czy robimy to etycznie i odpowiedzialnie?

„Zapasowe zarodki” nie są w gruncie rzeczy problemem nie do przejścia. To tylko kwestia pieniędzy. Nie opłaca się szukać innych metod, skoro te już odkryte i wdrożone są skuteczne i przynoszą zyski. Co więcej, samo zapładnianie kilku, czy kilkunastu jajeczek, to tylko sprawa oszczędności w „procesie produkcyjnym”. „Produkt” powinien być na tyle tani, żeby „klientów” było na niego stać. Mniejsza o etykę. Od tego są lobbies polityczne.

Najlepiej oczywiście (ale nie dla mnie), jeśli za wszystko płaci państwo. I za zapłodnienie, i za aborcję (i za brak aborcji „na życzenie”, jak w przypadku Alicji Tysiąc).

Lewica (nadal, choć mamy ponad pół wieku doświadczenia, z którego nie każdy umie skorzystać) domaga się, żeby w jej ręce złożyć życie i… pieniądze obywateli. Każdy pretekst jest dobry (a badania opinii publicznej są przez lewiznę badane równie skrupulatnie, jak przez PO). Frajerów nie brakuje. Także „bezinteresownych idiotów”, których problem (tylko pozornie, bo będą przecież płacić na in vitro, a pieniędzy za chwilę zabraknie na leczenie żyjących już dzieci i starców) niby bezpośrednio nie dotyczy, śa jednak w swoim przekonaniu dobroduszni i tolerancyjni.

Jeszcze jedno. Sam Napieralski (który szczęśliwie uniknął aborcji, a nie został tez poczęty in vitro) jest prawdopodobnie na wylocie, bo tez pod jego rządami SLD leżała odłogiem (mała strata). Mamy więc do czynienia z ostatnimi podrygami „polskiego Zapatero”.

Pomysł oszczędzenia na IPN w imię łaskawego fundowania zapłodnienia in vitro, to czysta paranoja. Co ma piernik do wiatraka????

Na IPN można spokojnie zarobić odbierając, na przykład, majątki komunistycznym mordercom i agentom. To byłoby szukanie oszczędności nieco bliżej, a biorąc pod uwagę, kto i jak się uwłaszczył, kasy starczyłoby też na leczenie raka, cukrzycy, żółtaczki i gruźlicy, a nawet - syfilisu.

Inspiracja:

http://wiadomosci.onet.pl/2074234,11,sld_zlikwidowac_ipn_a_pieniadze_przeznaczyc_na_in_vitro,item.html