Rothschildów dwóch?

Edmund Rothschild w zeszłym roku powiększył swoje bogactwo o 9% i osiągnęło ono wartość 133 mld Euro. Ocenia się, że do 2016 r. osiągnie wartość 155 mld Euro. 

 

Jak twierdzą fachowcy, jesteśmy zadłużeni i mamy tego długu, w postaci długu publicznego, 900 mld zł /ci ostrożni w ocenach/, a nawet 3 bln co sugerują ci o szerszym /wtajemniczonym?/ spojrzeniu. 

Zostańmy przy wersji ostrożnej – 900 mld zł. 

Zadłużenie zagraniczne Polski pod koniec I kw. 2013 r. /info NBP/ wynosiło niecałe 280 mld Euro i jest to nasz tzw. dług zewnętrzny. 

 

Według szacunków całe nasze trwałe jestestwo /Globalny Indeks Majątku Nieruchomego/ jest wyszacowane na 5,5 bln zł, a donosi o tym Raport Arcadis /11.08.2013 r./, który podaje wskaźnik wartości bogactwa kraju biorąc pod uwagę wartość skumulowanego majątku nieruchomego: dróg, elektrowni, mieszkań, centrów handlowych i innych obiektów. 

 

Tytułem wprowadzenia wystarczy, wróćmy do przywołanego Edmunda. 

 

Zakładając dla uproszczenia rachunków: takie samo tempo wzrostu jego bogactwa w kolejnych latach, niezmienność innych warunków i przelicznik - 1 Euro to 4 złote, 

można trochę przećwiczyć szare komórki i odpowiedzieć na proste pytania,  

wykorzystując wiedzę i wykształcenie mieszczące się w zakresie edukacji szkoły podstawowej: 

Pytanie pierwsze: 

za ile lat Rothschild kupi /może kupić, mógłby kupić gdyby zechciał/ fragment UE, a konkretnie – Rzeczpospolitą Polską?

Pytanie drugie: 

jak wyżej, lecz jej dług zewnętrzny na rynku wtórnym. 

Pytanie dodatkowe: 

ilu Rothschildów trzeba by zakupu dokonać w roku 2017? 

a/ naszego jestestwa

b/ naszego całego długu

 

Tak więc używając prostej matematyki można – i to bez pomocy mediów - dostrzec 

prawdę o naszej pozycji ekonomicznej. 

Niestety – jak to zwykle u nas bywa - dzięki staraniom ekipy kreatywnych historyków i ich kreatywnych ministrów w trakcie potencjalnych /patrz wyżej/ rozmów kupna-sprzedaży o negocjacjach możemy zapomnieć, bo na karcie mamy tylko debet, a z takimi się nie negocjuje – takim się tylko stawia warunki. 

 

Należałoby wreszcie uświadomić wyborczej gawiedzi, że podstawowe miejsce pracy historyków to biblioteka /ewentualnie szkoła/ i zajmowane miejsce przez wielu rządzących powinno być obsadzone /krzewami?/ co najmniej rzetelnymi ekonomistami jeśli nie doświadczonymi prawnikami, a przynajmniej to miejsce na „P” – Prezesa i Prezydenta. 

Na przypadek niejakiego Ronalda nie należy się powoływać, bo zawsze są wyjątki. Na naszym gruncie – a okazało się po wielu latach bezsensownych prób – to się jednak nie przyjmuje /krzewy?/, to po prostu jest tragedią. 

W każdym razie – te wyjątki – już przetestowaliśmy i czas trzymać się starych sprawdzonych zasad. 

Reasumując – nie jesteśmy w najlepszej sytuacji przy stole negocjacyjnym.

A stół już nakrywają suknem...