Czy dorabianie kluczy nas czegoś uczy?

Czy dorabianie kluczy nas czegoś uczy?
To trzeba przy kawie, spokojnie przeczytać... nie w pośpiechu.
W wielkim sklepie budowlanym, gdzieś z boku przy wejściu, w małym kantorku nad ladą zauważyłem szyld – Dorabianie kluczy.
Bardzo trafne określenie – dorabianie.
Dorabiało się i nadal dorabia do pensji, dorabia się /raczej przyprawia/ rogi, dorabia ideologię, dorabia zakończenie - „do”.
Dorabia się klucze, klamki, wytrychy – do sejfów, zamków... do świadomości.
Do mózgów.
Mózg człowieka przy zastosowaniu dzisiejszych technologii jest – bezbronny.
Lecz nie trzeba technologii – wystarczą stare sprawdzone metody i te nowsze trochę udoskonalone.
Każdy klucz się dorabia... jedne pilnikiem, drugie z gotowej surówki, inne w maszynce, a jeszcze inne korzystają z oprogramowania.
Kluczem są gazety, radio, telewizja, internet – słowem cała przestrzeń medialna.
Najgroźniejsza jest obecnie telewizja – to „przed” już nie ma takiego rażenia, a to „po”... jego przyszłość dopiero się zaczyna.
Społeczeństwo kształci swoje dzieci, w naiwnej wierze, że dla swojego dobra – ale jest inaczej. Najzdolniejsze jednostki się wyławia, poddaje indywidualnemu kształceniu, stwarza idealne warunki i w zamian: oczekuje, wymaga i żąda.
Po tak zorganizowanej ścieżce życia nie ma chętnego do jej zmiany na inną.
Po drodze gubią się gdzieś normalne odruchy człowieczeństwa i wytwarza się sposób postępowania zbliżony do taśmy produkcyjnej – więcej, ciągle, więcej, ciągle... Cała pozostała masa - ta nie odłowiona – jest poddana ustawicznej obróbce, ciągłemu praniu.
Już od małego Jasia, poprzez dużego Jaśka, dorosłego Jana i w końcu pana Janka – telewizor koduje. Koduje wygląd świata, opinie, tok myślenia, sposób mówienia, sposób postępowania, rytm życia. Dochodzi do tego, że chwilowa cisza drażni uszy i nerwowo szuka się pilota, a potem – przebieranie po przyciskach.
Dobrowolne uzależnienie, całkiem jak komórka, która niebawem wyprze papieros.
Po załadowaniu danych w czerep – nie ma mowy o innym spojrzeniu, chwili zastanowienia. Jest schemat, ścieżka dostępu, odruch.
Jeśli pojawia się chwila namysłu to tylko w kwestii - jakie koszty lub ile trzeba zapłacić.
Powtarzane co pół godziny wieści – bo nie wiadomości – bzdury, bezsensowne informacje, półprawdy i ćwierćprawdy zaśmiecają pamięć, przeciążają łącza, w końcu przestają przesyłać poszczególne bajty i zaczynają chłonąć - wszystko. Jak leci - bez względu na jakość i potrzebę. Z głowy - śmietnik. Po pierwszym szoku informacyjnym próbujemy się tłumaczyć, a potem przestajemy reagować – przecież to tylko telewizor, to nie nasza rzeczywistość. Po dłuższym czasie przestajemy rozróżniać dwa światy: ten prawdziwy i ten z telewizora, w końcu przestajemy reagować na zmiany w rzeczywistości.
Ktoś to robi, ktoś przyzwala, ktoś się cieszy i zaciera łapy.
Narzuca się nam wzorce zachowania, postępowania, życia. Wprowadzają bariery, szlabany, przepisy, kamery. Wszędzie - na ulicy, przed budynkiem, w korytarzu, w pokoju, w lesie, w szczurzej klatce i wychodku. Czy tak ma wyglądać postęp? Podglądają cię z góry, z ulicy, z boku i dołu. Prześwietlają na wskroś, odczytują numery kart kredytowych, tatuują, kolczykują i w końcu zaczipują.
Ach... gdzie te czasy gdy używało się tylko dziurki od klucza? Jaki świat był piękny wtedy... żadnej kamery, żadnej ochrony, brak szlabanów, domofonów... bandziorów jak na lekarstwo.
Zmieniają nas od kołyski. Zamiast czytanej bajki głosem matki jest telewizor z obcą melodyką, zamiast rozwoju wyobraźni poprzez czytanie książki jest narzucona wersja ekranowa, zamiast nauki są testy, zamiast utrwalać wypracowane przez wieki wartości relatywizuje się je i potępia.
Klonują barany – nic. Nikomu nie przeszkadza, bo to postęp nauki. Opluwają pradziadów  – nic. Nikomu nie przeszkadza, bo to był głupi ciemnogród. Wprowadzą krowę do opery - też nie zareagujemy, bo też ma prawo słuchać.
Zaprowadzą nas na rzeź – nawet nie zauważymy bo przy dźwiękach muzyki i z użyciem światła. No właśnie...
Zgodnie z jakąś dyrektywą, bo czas jej powstania jest pewnie bliski -  patrz: Dz.U. UE z 31.07.2012 r. C229, dokument: Opinia Europejskiego Komitetu Ekonomiczno- Społecznego w sprawie „Horyzont 2020: plan działań dotyczących starzenia się” /opinia z inicjatywy własnej/,
lub plik PDF: 2012_c_229_22920120731pl00130017
Pod koniec opinii na stronie 16 w pkcie 3.2.6. Coraz większa rola technologii we wszystkich dziedzinach życia czytamy m.in. :
„/.../ w niewielkim stopniu zbadane zostały również psychologiczne, społeczne i etyczne konsekwencje coraz powszechniejszego wszczepiania czujników i innych urządzeń technicznych w ciało ludzkie. /.../ Jaki wpływ mają te możliwości... „,
a na końcu stwierdzenie:
„Równie mało wiadomo o możliwościach technicznego – a zarazem wspierającego emocjonalnie – podejścia do godnego zakończenia życia przy wykorzystaniu np. muzyki i oświetlenia.”
Od 2012 r. w Holandii jeżdżą już zespoły eutanazyjne.
Kiedyś tajemnice muzyki otwierał klucz wiolinowy - teraz mózgowe sejfy otwiera telewizor i to bez wysiłku, bo mu na to pozwalamy.
Jedyna szansa by się tego klucza pozbyć to wyrzucić pudło razem z abonamentem. Jesteśmy już tak zmiękczeni, że zrobi to 1 osoba na tysiąc.
Chciałbym się mylić, bo wtedy byłoby z kim pogadać.

Wyrzuć telewizor!