CHRZEŚCIJAŃSKA ERA NA BLISKIM WSCHODZIE DOBIEGA KOŃCA

CHRZEŚCIJAŃSKA ERA NA BLISKIM WSCHODZIE DOBIEGŁA KOŃCA

Ramallah była w 90% chrześcijańska przed 1948 rokiem, a Betlejem w 80% chrześcijański. Obecnie Ramallah jest wielkim islamskim miastem, a chrześcijaństwo w Betlejem jest bliskie wyginięcia. Natomiast arabscy chrześcijanie dołączyli do sił zła, próbując kupić tymczasowe bezpieczeństwo.
Izrael stał się jedynym bezpiecznym miejscem dla chrześcijan na Bliskim Wschodzie.
Ambasador Izraela w Stanach Zjednoczonych, Michael Oren, napisał w artykule opublikowanym przez Wall Street Journal:
„Jak to miało miejsce w przypadku 800 tys. Żydów wydalonych z krajów arabskich, tak teraz chrześcijanie zmuszani są do opuszczenia terenów, które zamieszkiwali przez wieki”
Michael Oren porównał wydalenie Żydów z arabskich krajów, które miało miejsce po ustanowieniu państwa Izrael, z obecnym traktowaniem chrześcijańskich mniejszości przez te kraje.

Liczby mówią same za siebie. Obecnie jest tylko jedno bliskowschodnie państwo, gdzie liczba chrześcijan wciąż wzrasta: państwem tym jest Izrael. Zgodnie z Centralnym Biurem Statystyki Izraela, społeczność chrześcijańska, która wynosiła 34 tys. osób w 1949 roku, obecnie wynosi 163 tys., i zgodnie z przewidywaniami osiągnie 187 tys. do 2020 roku.
W pozostałej części Bliskiego Wschodu dążenie do ‘islamskiej czystości’ prowadzi do unicestwienia wszelkich śladów przed islamskiej przeszłości. Jeżeli islamiści osiągną swój cel, Bliski Wschód będzie kompletnie ‘zielony’, to znaczy w kolorze islamu.
Dlatego też, nadszedł czas, aby chrześcijanie (na Bliskim Wschodzie) rozpoznali, że przetrwanie Izraela jest istotne oraz niezbędne również dla nich. Jednakże, zamiast tego arabscy chrześcijanie, w odpowiedzi na artykuł Michaela Orena, zdecydowali się stanąć po stronie islamu oraz demonizować Żydów.

„Jako chrześcijańscy przywódcy w Palestynie jesteśmy zbulwersowani bezpodstawnymi zarzutami, które opublikował [pan] w Wall Street Journal”, stwierdza jeden z listów, podpisany przez wielu arabskich chrześcijańskich osobistości i opublikowany w palestyńskiej prasie. „[Pańska] próba obciążenia winą za ciężka sytuację, w której znajdują się palestyńscy chrześcijanie, palestyńskich muzułmanów jest haniebną manipulacją faktami, zamierzoną do ukrycia zniszczenia, spowodowanego wobec naszej społeczności przez Izrael. Izraelska okupacja jest głównym powodem, dlaczego tak wielu członków najstarszej chrześcijańskiej społeczności w świece opuściło Ziemię Świętą, Palestynę. Nasza rzeczywistość jest wyznaczona przez okupację, ucisk i stratę”.

List ten został podpisany przez palestyńskich pastorów, aktywistów, kapłanów, burmistrzów i członków Organizacji Wyzwolenia Palestyny (pełna lista nazwisk).

Arabskie chrześcijaństwo jest bliskie wyginięcia w całym regionie. „Chrześcijaństwo w Iraku może zaginąć w ciągu naszego życia, częściowo jako rezultat wycofania wojsk amerykańskich”, zadeklarował Leonard Leo, przewodniczący Amerykańskiej Komisji ds. Międzynarodowej Wolności Religijnej.
W Egipcie 100 tys. chrześcijan już opuściło kraj, po upadku Hosniego Mubaraka w ubiegłym roku. Egipska Organizacja Praw Człowieka potępia ten „masowy exodus”.

Jeszcze bardziej dramatyczny jest upadek chrześcijańskiego arabskiego społeczeństwa po przekazaniu przez Izrael dużych części Judei i Samarii władzą Autonomii Palestyńskiej.

Szczególnie chrześcijanie cierpieli pod ‘mafijnymi’ rządami Jasera Arafata. Chrześcijańskie miejsca oraz cmentarze były sprofanowane przez muzułmanów. Hasła takie jak „Islam zwycięży” oraz „Najpierw ludzie soboty, potem – ludzie niedzieli” były malowane na ścianach, oraz palestyńskie flagi zawieszano na chrześcijańskich krzyżach, przykrywając je.

Ramallah była w 90% chrześcijańska przed 1948 rokiem, a Betlejem w 80% chrześcijański. Obecnie Ramallah jest wielkim islamskim miastem, a chrześcijaństwo w Betlejem jest bliskie wyginięcia.

Ze względu na wspólny status mniejszości w zdecydowanie islamskim regionie, mogłoby się wydawać, że arabscy chrześcijanie znajdą wspólną sprawę z Żydami i Izraelem. Jednakże tradycyjna nienawiść Kościołów Wschodnich wobec Judaizmu, w połączeniu z daremną nadzieją na asymilację ze światem arabskim, zniweczyły tą opcję.
Jak pokazuje nam ten list, arabscy chrześcijanie są straceni dla islamu. Ten nieunikniony historyczny proces został wyjaśniony przez Bar Ye’or, najważniejszego historyka nad zagadnieniem ‘dhimmitude’ (status, jaki w krajach muzułmańskich mają innowiercy).

Wielu palestyńskich terrorystów wywodziło się z chrześcijańskich społeczności.
George Habash, który został nazwany “ojcem chrzestnym bliskowschodniego terroryzmu”, był greko-prawosławnym chrześcijaninem, który śpiewał w chórze kościelnym jako chłopiec w swoim rodzinnym mieście Lydda. Podobnie było w przypadku jego najlepszego przyjaciela, Wadi Haddada, zaangażowanego w działalność Ludowego Frontu Wyzwolenia Palestyny, operacyjnego geniusza i namiętnego zwolennika ataków terrorystycznych.
Brytyjski pisarz, William Dalrymple, sugerował, że przed 90 latami, pięciu z siedmiu najbliższych doradców Hafiza al Asada (prezydenta Syrii w latach 1971-2000) było chrześcijanami.
Dzisiaj twarzą palestyńskiej sprawy na Zachodzie jest chrześcijanka, Hanan Ashrawi, która również podpisała list przeciwko Orenowi.

Koptyjscy chrześcijanie odegrali znaczną rolę w powstaniu nacjonalistycznej anty izraelskiej partii Wafd w Egipcie w latach 1920-tych. Od 1930 roku arabscy chrześcijanie pozostawali pod głębokim wpływem faszystowskich i ultra-nacjonalistyczna modeli, które widzieli w Europie, i tworzyli oni własne partie w tej formie.
Jedną z pierwszych była Syryjska Partia Socjalno-Narodowa, założona przez chrześcijanina Antuna Saadeha, który głosił utworzenie wielkiego imperium syryjskiego, które obejmowałoby nie tylko współczesną Syrię, lecz również Judeę, Samarię, Liban oraz Cypr.

W 1940 roku inny chrześcijański myśliciel, Michel Aflaq, który kształcił się w Sorbonie, założył Partię Odrodzenia Arabskiego (Hizb al-Baas al-Arabi). Partia ta połączyła się później z Arabską Partią Socjalistyczną (Al-Hizb al-Arabi al-Isztiraki) dając początek Partii Socjalistycznego Odrodzenia Arabskiego (Hizb al-Baas al-Arabi al-Isztiraki), lewicowej arabskiej partii politycznej, której celem jest scalanie i zjednoczenie świata arabskiego.

Najbardziej prominentnym palestyńskim intelektualistą był chrześcijanin, Edward Said (jego matka urodziła się w Betlejem, a jego dziadek był założycielem pierwszego Kościoła Baptystów w tym mieście).

Użycie terminu „nakba” w odniesieniu do izraelskiej wojny o niepodległość było dziełem Constantina Zureiqa, intelektualnego ojca arabskiego nacjonalizmu. Książka Georgea Antoniousa „The Arab Awakening” była jednym z pierwszych wyrazów palestyńskiego oporu przeciwko syjonizmowi. Antonious nie był jedynym chrześcijańskim arabem, który wiązał swoją przyszłość z aspiracjami większości muzułmańskiej w arabskim świecie.
Warto również wspomnieć o Azmi Bishara, izraelskim polityku, który zdradził państwo Izrael. Urodził się on w palestyńskiej rodzinie chrześcijańskiej w Nazarecie.

Tymczasem w Libanie, ruchy chrześcijańskie generała Michela Aouna (Wolny Ruch Patriotyczny) i Sleimana Frangieha sprzymierzyły się z Hezbollahem.

Arabscy chrześcijanie wybrali drogę karmienia islamskiego krokodyla w nadziei, że pożre on ich jako ostatnich. Jakkolwiek, islamski tygrys pożera chrześcijańskie jagnię.

Rzeczywiście, chrześcijańska era na Bliskim Wschodzie dobiega końca. Po tym jak arabski nacjonalizm nie zdołał wyeliminować Izraela, arabscy chrześcijanie oraz Watykan budują obecnie palestyńską tożsamość wrogą do Izraela i Żydów.
Chrześcijańska kryminalizacja syjonizmu, którą kościoły arabskie uczyniły podstawą pod „muzułmańsko – chrześcijańskie zbliżenie”, przekłada priorytet eliminacji żydowskiego państwa ponad obronę praw własnych ‘oblężonych’ społeczności.
Tak jak było w przypadku europejskich chrześcijan podczas II Wojny Światowej, arabscy chrześcijanie obecnie dołączyli do sił zła, próbując kupić tymczasowe bezpieczeństwo. Jednakże będą oni odpowiedzialni za swoje własne zniszczenie.

Arabscy chrześcijanie zostali zislamizowani. Wspierani przez Watykan i kościoły prawosławne, wybrali oni wojnę przeciwko Żydom. Zapłacą oni za to własnym zniszczeniem.