Z wdzięczności Armii Radzieckiej...

Ostatnio dowiedziałem się, że w Olsztynie planowana jest przebudowa placu Dunikowskiego. Niewtajemniczonym wyjaśniam, że plac ten to tak naprawdę duży parking w centrum miasta, nad którym wznosi się pomnik Wyzwolenia Ziemi Warmińsko - Mazurskiej, w oryginale Pomnik Wdzięczności Armii Radzieckiej, który przez olsztynian został ochrzczony „Szubienicami”.

Widząc efekty przebudowy innych olsztyńskich placów, które stały się betonowymi pustyniami przyozdobionymi „świecącymi pałami” nie spodziewałem się niczego wielkiego. Jednak w swojej młodzieńczej naiwności, po cichu liczyłem, że wreszcie wraz z przebudową placu z tego miejsca zniknie ta obrzydliwa budowla, będąca symbolem minionych czasów. Zniknie jednak tylko parking. Oczywiście w jego miejsce prawdopodobnie nie powstanie żaden nowy w innej części Śródmieścia, co spowoduje, że kierowcy, szukający miejsc postojowych będą mieli jeszcze większy problem, niż obecnie. Ale być może jest szansa, że zamiast kolejnego „beton-placu” będzie, w tym miejscu trochę zieleni (chociaż nie jest to takie pewne). Natomiast „Szubienice” nie są zagrożone. Gdyż pan Jerzy Piekarski z zespołu doradców i asystentów prezydenta Olsztyna, stwierdził w rozmowie z dziennikarzami Gazety Olsztyńskiej (wm.pl), że „zadaniem projektanta będzie humanizacja tej przestrzeni z zachowaniem szacunku dla stojącego tam pomnika”. http://olsztyn.wm.pl/159642,Zmiany-na-pl-Dunikowskiego-Znikna-samochody.html#ixzz2WhXcji9B.

Szacunku? Dla pomnika będącego wyrazem wdzięczności dla żołnierzy Armii radzieckiej, którzy z łatwością zdobyli miasto, a potem je podpalali (zniszczone zostało około 40% zabudowy), a bezbronnych cywili mordowali, rabowali i gwałcili, nie oszczędzając nawet personelu i pacjentów szpitali. Ktoś powie, że Olsztyn był miastem niemieckim, a jego ludność popierająca Hitlera, głosująca w plebiscycie za pozostaniem miasta w granicach Niemiec (blisko 98% głosujących) była sama sobie winna. Proszę jednak pamiętać, że podobnie Armia Radziecka postępowała z Polakami, czego najlepszym przykładem jest zachowanie w stosunku do żołnierzy Armii Krajowej, którzy uczestniczyli w akcji „Burza”. Ponadto armia, której mamy być wdzięczni, na polecenie towarzysza Stalina czekała, aż walcząca ludność Warszawy się wykrwawi. Później zorganizowano jeszcze pokazowy „Proces szesnastu”, a całości braterskiej pomocy dopełniły działania funkcjonariuszy UB i radzieckich lub przez Moskwę inspirowanych sędziów i prokuratorów. Ktoś powie, ze gdyby nie żołnierze radzieccy, to dzisiaj nie mieszkalibyśmy w Olsztynie, czy Szczecinie. Jednak należy pamiętać, że tzw. „Ziemie Odzyskane” były rekompensatą za utratą Lwowa i reszty Kresów.

Jeśli pan Piekarski odczuwa tak wielką wdzięczność do żołnierzy Armii Radzieckiej, to może niech zabierze pomnik do siebie na podwórko i go pielęgnuje, natomiast w salonie niech ustawi sobie popiersie Stalina. Jak szacunek, to na całego. Jeśli pan prezydent ma samych takich doradców, to naprawdę trudno się dziwić, że to miasto tak wygląda. Tylko przez szacunek dla wybitnego rzeźbiarza i malarza, więźnia obozu Auschwitz oraz uczestnika obozowej konspiracji Xawerego Dunikowskiego, który jest jego autorem, pomnik ten nie powinien być rozkruszony w drobny mak i użyty, jako kruszywo do budowy autostrad, tylko znaleźć się w jakimś muzeum komunizmu lub przeniesiony w jakieś mniej eksponowane miejsce.

Niestety w całej Polsce, w reprezentatywnych miejscach umieszczane są relikty minionej epoki, które już dawno powinny trafić na śmietnik historii. Jednak w kraju, w którym nie dokonano lustracji i dekomunizacji, gdzie ważni funkcjonariusze poprzedniego reżimu, w dalszym ciągu zajmują wysokie, państwowe stanowiska lub ich dzieło kontynuują ich potomkowie nadal mord na idących do pracy, bezbronnych robotnikach sądy będą klasyfikować , jako pobicie ze skutkiem śmiertelnym, a pomniki wdzięczności Armii Radzieckiej będą przyozdabiać nasze miasta i miasteczka...