Nasi bohaterowie nie są ze spiżu, są z kości i krwi…

       Kiedy czytałem artykuł w DoRzeczy na temat prof. Kieżuna, było już po burzy świętego gniewu na niszczycieli ołtarzy narodowych. Ołdakowski odcina się od autorów, ba od całej gazety… wielu rzuca kamieniami w autorów artykułu. A ja? Ja biję im brawo i chylę czoła. Polacy mają tendencję do widzenia świata tylko w 2 kolorach czarnym i białym. Albo jesteś wrogiem, albo przyjacielem. Albo jestem za Ukrainą, albo za Rosją. Ja jestem za Polską. Według wizji czarno-białej bohater nie pierdzi, nie grzeszy , nie ma dylematów moralnych i zawsze postępuje tak jak ojczyzna od niego wymaga. Dla mnie bohater to człowiek który potrafi przekroczyć swoje ograniczenia, przyznać się do chwil zwątpienia  i pójść dalej przekraczając swoje słabości. Piotr i Judasz -  obydwaj zdradzili. Piotr zapłakał a Judasz się zabił. Piłsudski bohaterem narodowym był.. i współpracował z wywiadem austriackim. Generał Zagórski  który  miał prawdopodobnie dużą wiedzę na ten temat, zginął w niewyjaśnionych okolicznościach. Ba, lojalkę podpisał Kościuszko, deklarując że już nigdy nie będzie walczył przeciw Rosji. Wałęsa i inni podpisywali i wypierają się tego do dzisiaj.. . Bohaterowie się boją, zdradzają, pija wódkę i robią wiele różnych dziwnych rzeczy. Słabość nie umniejsza ich wielkości, jeśli potrafią ją przekroczyć. Nie pamiętam już gdzie to przeczytałem… chyba u Wańkowicza:

                Jeden z żołnierzy polskich podczas natarcia dosłownie wpadł do niemieckiego bunkra i wziął do niewoli całą grupę zaskoczonych Niemców. Wszyscy go za to chwalili , aż ktoś się zapytał , co tu tak śmiedzi.. A nasz bohater po prostu z..rał się w portki ze strachu… ale potrafił  przekroczyć ten strach. To jest Bohaterstwo.

                Brakuje mi w postawie prof. Kieżuna tej chwili zastanowienia się, może jednak oni opisują coś co mi umknęło, coś co widziałem inaczej .. może oni po prostu piszą DoRzeczy.

Przeczytałem jego replikę w tym samym numerze. Profesor opisuje swoje kontakty z agencją amerykańską robiąc z siebie bohatera i wielkiego szpiega. Może i tak było, nie wiem. Ani jednym słowem prof. Kieżun nie poczuwa się do przedstawienia swoich relacji ze służbami PRL jako czegoś nagannego. Uważa że prowadził  wielką grę z wrogiem z której wyszedł zwycięsko i bez skazy.

 I to mnie razi najbardziej.

Bohaterowie mają prawo do błędów, słabości i upadków. Maja prawo się do nich przyznać i powiedzieć jak było naprawdę.

Historycy maja prawo do opisywania faktów, przedstawiania ich i wyciągania z nich wniosków.

Zygmunt Libera „Babinicz” katowany przez UB zdradził miejsce ukrycia swojego d-cy „Uskoka”. Czy był zdrajcą? Nie, skatowano go do takiego stanu, że najbliżsi go nie poznawali. Major Dekutowski  „Zapora” został aresztowany podczas sfingowanej przez UB próby wyjazdu z Polski na Zachód. Zamordowany później strzałem w tył głowy. Prof. Kieżun korzystał z paszportu służbowego i prywatnego…. Nie oceniam jego postawy…

Swoje przeszedł… prawie umarł w Gułagu…. Ale współpracował ze służbami PRL i dobrze w tym PRL-u żyło się profesorowi.

Byli gorsi – ci co strzelali w tył głowy.

Byli lepsi – ci którym strzelano w tył głowy. 

Świat nie jest czarno-biały……