Sól

Kiedyś pojechałem na rehabilitację do sanatorium. Jednym z moich współmieszkańców w pokoju był dawny pracownik więzienny. Trochę nawet się zaprzyjaźniliśmy.
Była wycieczka do ważelni soli. Ja się tam nie wybierałem. Poprosiłem tylko kolegę z pokoju, aby mi przyniósł kawałek soli. Na pamiątkę. Obiecał przynieść. Wrócił po kilku godzinach. Z tą solą. Ale wydała mi się ona nieco podejrzana. Bo wyglądała jak zwykły kamień. Ale może miała tak wyglądać? W końcu to była sól kamienna.
Zacząłem go, albo ją, lizać. Nie poczułem jednak słoności. Były dwie możliwości: albo to nie była sól, abo ja straciłem całkowicie smak. Lizałem tak zawzięcie, że aż kolega, który mi go przyniósł, się nade mną zlitował.
Całkiem o soli, że miał mi ją przynieść, zapomniał. Przpomniał o niej sobie dopiero w lesie. Gdy stał pod drzewkiem i sikał. Więc podniósł leżący obok drzewa kamień. I mi go przyniósł. Przysięgał na wszystkie świętości, że na niego nie nasikał. Uwierzyłem mu. Ale na sto procent pewny nie byłem. Bo nigdy nie można być.
Większość ludzi przywiozła z sobą własne sztućce. Ja także. Śmiesznie wyglądali trzymając w jednej ręce widelec, w drugiej nóż i zataczając się w takt muzyki. Często Jacksona. Zombi jak się patrzy! Radość mi trochę psuła świadomość, że zataczam się najbardziej.
Naprzeciwko mnie, przy posiłku, siedział Pan, który praktycznie cały czas się krztusił. I nie zasłaniał ust przy kaszlaniu. Zacząłem, więc, przychodzić na stołówkę najwcześniej jak to tylko było możliwe. Żeby zdążyć coś zjeść zanim zacznie kaszleć. Aż się zdziwiłem, że jestem taki szybki. Ktoś nawet powiedział, że jestem chyba najszybszym inwalidą świata. Teraz, w najlepszym razie, staram się dorównać ślimakom. Lecz coraz rzadziej mi się to udaje. Ale szybkie stworzenia! No, i niekoniecznie wszystko tak wygląda jak byśmy tego chcieli.