Choroba

  Pewien mój znajomy to już starszy człowiek. Praktycznie całe życie chorował i to  poważnie. Na jakąś nieuleczalną chorobę neurologiczną. Skończył studia, pracował, jest na emeryturze - cały czas towarzyszyła mu ta jego choroba. Walczył z nią jak potrafił. Ale, oczywiście, na niewiele to się zdało.

  Pracował w najlepszej w moim mieście klinice dla zwierząt. Byłem w jego domu. Widziałem zdjęcie Pani Ćwiklińskiej z małym pieskiem i odręcznymi podziękowaniami dla mojego znajomego. Tym, którzy nie wiedzą kto to Ćwiklińska - znana przedwojenna aktorka.

  Koledzy z pracy byli zdziwieni, że zamiast być na emeryturze, chce mu się jeszcze robić. Dziś wszyscy już nie żyją. A on nadal choruje i stan jego zdrowia jest nadal kiepski. Gdy pierwszy raz go zobaczyłem, to pomyślałem - co to za życie? Trochę czasu od tego momentu upłynęło i już tak sobie o jego życiu nie myślę. Co najwyżej o swoim.

  Niedawno pojechał na rehabilitację. Dowiedział się tam, że chyba jest chory na coś innego. Coś o wiele mniej groźnego i dającego się wyleczyć. Ale teraz już mu nie zależy. Jest zmęczony. A najlepsza część życia i tak minęła bezpowrotnie. Nikt mu jej nie zwróci. Bo i kto? Przecież winnych nie ma. Zresztą jak zwykle.