Czy to był kij, zamiast spodziewanej marchewki?

Jutro 10 kwietnia. To już cztery lata od katastrofy. Czterdzieści osiem miesięcy przekonywania Polaków, że jej przyczyną był przypadek, błąd pilotów, fatum. Pomimo agresywnej i szerokiej akcji uświadamiającej i tak, co czwarty Polak przeświadczony jest o tym, że pod Smoleńskiem doszło do zamachu.

 Przeciwnicy tej teorii, od początku, od pierwszych dni po katastrofie, podważali jej sens twierdząc, że osoba Lecha Kaczyńskiego nie stanowiła dla nikogo problemu, szydząc z dorobku politycznego Prezydenta.

Lekceważący ton tych wypowiedzi poparty był przekonaniem o małych szansach Lecha Kaczyńskiego na kolejną kadencję w nadchodzących wyborach prezydenckich.

 Irytowały mnie te opinie, bo dobrze pamiętam sondaż z ostatnich dni przed katastrofą, w którym poparcie dla urzędującego Prezydenta wynosiło około 30% głosów. Zaznaczył się wyraźny wzrost poparcia, bo wcześniejsze badania opinii społecznej dawały gorsze wyniki.

 Kiedy w wewnętrznych wyborach na kandydata PO do Pałacu Prezydenckiego zwyciężył Bronisław Komorowski, byłam spokojna o Lecha Kaczyńskiego. Z takim rywalem, nasz kandydat wygrałby w cuglach. Gdyby żył…

 Warto jest wrócić do rzeczywistości tamtych dni. Przypomnieć sobie, jak wyglądała wówczas sytuacja międzynarodowa.

 Z dużym zaskoczeniem, na przykład, przeczytałam swój własny tekst z maja 2010 roku. Dotyczy prestiżowej niemieckiej nagrody, którą wręczono Donaldowi Tuskowi.

]]>http://wiadomosci.wp.pl/kat,1356,title,Merkel-pogratulowala-Tuskowi-Nagrody-Karola-Wielkiego,wid,11868030,wiadomosc.html?ticaid=112850]]>

   Popełniłam jednak błąd. Pisząc o nagrodzie, nie sprawdziłam, kiedy została przyznana. Fakt ten miał miejsce na trzy miesiące przed katastrofą smoleńską.

Czy to, co wydarzyło się na Siewiernym, mogło być tą reakcją, której spodziewałam się wówczas?

Oto ten tekst:

Donald Tusk w rozkroku

 Tyle ciepłych słów od Niemców padło właśnie pod adresem naszego Premiera. Ich wymowa sprawiła, że nasz Prime Minister rumienił się ze szczęścia. Burzliwe oklaski zdawały się unosić jego rudą głowę coraz wyżej i wyżej. Duma rozpierała Premiera.

 Ta marchewka nie jest za darmo. Niemcy walczą o zachowanie wpływów w Polsce. Nikt nie da im tak szerokiej swobody działania, jaką mają przy Donaldzie Tusku, sprawującym niepodzielne rządy w kraju nad Wisłą.

  Właśnie stracili szanse na Ukrainę. Janukowicz poprowadził ją wprost w objęcia Rosji. Na nic zdały się usilne zabiegi i ogromne nakłady, by sprowadzić tę córę Wschodu w granice wspólnego europejskiego kołchozu. Przepadło. Szansa na zagospodarowanie tego ugoru stracona. Ktoś inny zaorze ją i zasieje, a także, zbierze obfite plony.

 Wydarzenia ostatnich miesięcy, a zwłaszcza tygodni, nie pozostawiają wątpliwości także w sferze przełomowych przewartościowań w polityce Polski.

 Serdeczne wyrazy tkliwej czułości i przyjacielskiej sympatii, które świat zobaczył na licznych relacjach ze spotkań premierów Polski i Rosji, nie pozostawiają złudzeń: Polska może ulec zalotom kierowanym przez Rosję i podążyć śladami Ukrainy.

 Jeszcze do niedawna, wstydliwie ukrywano prorosyjskie sympatie poszczególnych polityków, rządzących Polską, bo opinia publiczna przyglądała się podejrzliwie takim symptomom, mając w pamięci afery  agenturalne i romanse na pograniczu zdrady polskiej racji stanu.

 Teraz nagle, poszczególni politycy nie kryją odwiecznych sympatii dla Rosji. Odcinają się co prawda od Stalina i jego polityki, ale nie kwestionują niczego, co było później. Wydawać by się mogło, że po Stalinie, władzę w Rosji przejęli od razu:  Putin i jego namiestnik – Miedwiediew.

  Niemcy  odznaczyli właśnie Donalda Tuska swoim najważniejszym wyróżnieniem - Nagrodą Karola Wielkiego. Przypominają mu w ten sposób, że jego miejsce w tej wojnie o wpływy, jest po zachodniej stronie frontu, który zdaje się przebiegać po linii Wisły.

  Zrozumiał świetnie o co chodzi i puścił w ich kierunku dyplomatyczne „oczko”. Pamięta więc, kim jest, skąd pochodzi i w jakiej rodzinie się urodził. Dom rodzinny Donalda Tuska, nie różnił się przecież od tych innych poza żelazną kurtyną. Wymieniona niebezpodstawnie przedwojenna cukiernia, ocalała z wojennej pożogi, te skrzypce i muzyka Bacha…  Przekaz został zrozumiany. Potwierdzają to twarze zgromadzonych na sali gości.

„ Pogranicze” Europy, którym był Gdańsk, sprawiało, że Donald Tusk czuł się „cudzoziemcem” w kraju, w którym żył, natomiast w Europie zawsze był „tubylcem”. Twierdzi w imieniu całego swojego pokolenia, że  inni myśleli podobnie.

  „W imieniu wszystkich Polaków, my w Europę i jej przyszłość naprawdę wierzymy”. „Pogłoski o upadku Europy były i są przedwczesne”. „Trudno nie mówić o Grecji, kiedy mówi się o przyszłości Europy”.  Donald Tusk wierzy w to, że zapowiadany zmierzch wspólnej Europy jest przedwczesną obawą i „czas Europy dopiero wybija”.

 Owacje na stojąco, odprowadziły mówcę na miejsce. Sukces na miarę wagi sytuacji politycznej, która dominuje obecną rzeczywistość.

Teraz pora na ruch Rosji.Zapewne wkrótce będziemy świadkami niezwykłego wydarzenia. Tęgie umysły na Kremlu szykują swoją marchewkę. Później przyjdzie już czas na kije.