Polska polityka po 10.04. Imponderabilia wracają.

 

Najłatwiej będzie ocenić rolę planktonu w przyszłym sejmie. Będzie to rola co najwyżej trzecioplanowa, a w przypadku większości kanapowych partii tradycyjnie już zabraknie dla nich poparcia, by przebić się ponad próg procentowy. Stąd też spodziewać się możemy konsolidacji i tworzenia się na nowo bloków po obu stronach sceny politycznej.

 

Niewykluczone, że Marek Jurek i Ludwik Dorn czekają z decyzją o powrocie na łono partii matki do czasu zakończenia wyborów prezydenckich, które mogą nieco poprawić ich pozycję przetargową, szczególnie jeśli chodzi o region. To samo ma się do lewicy, której dodatkowym problemem jest nieprzystawalność do obecnie narzuconej narracji debaty publicznej. Po prostu z lewicą nie ma dziś o czym rozmawiać i o co się spierać. Główne punkty zapalne polskiej debaty publicznej to pole do dialogu między dwoma dominującymi partiami. Dlatego też powrót do bloku o nowej ładnej nazwie to nieuchronna przyszłość dla rozdrobnionej lewicy. Z resztą to jest już niejaka wyborcza tradycja w kręgach lewicowych o czym pisałem kiedyś. Zaznaczyć należy jednak, że w 2010 roku lewica została zepchnięta na margines debaty publicznej co stawia ją w paradoksalnie gorszej pozycji, niż plankton prawicowy znajdujący się obecnie niszy politycznej.

 

Wzrost patriotyzmu mierzalny zaangażowaniem w politykę i powrotem do debaty publicznej idei narodowych i społecznych (nareszcie - chciałoby się krzyknąć) nie pozwoli na zepchnięcie dyskursu politycznego w kierunku pomyślnych Platformie lekkich dywagacji na lekkie tematy. W debacie znów zaczęły się liczyć imponderabilia, a, czemu nie powinien zaprzeczać żaden uczciwy obserwator, do tej dyskusji najlepiej przygotowane jest dziś Prawo i Sprawiedliwość.

 

Pamięć o ofiarach 10 kwietnia nie musi skłaniać do głosowania na partię wspieraną przez tragicznie zmarłego prezydenta i jego przyjaciół. Pomimo to Czarny Karnawał, który dla wielu Polaków nadal trwa wraz z jego przedłużeniem, którym staną się zapewne smutne obchody święta 3-go Maja, to czynnik mobilizujący do odejścia od przyziemnej debaty ekonomiczno-społecznej narzuconej w 2007 roku przez Platformę Obywatelską. Partia pragnąca osiągnąć jak najlepszy wynik, nie będzie w stanie dłużej unikać fundamentalnych kwestii w debacie przedwyborczej. Tak jak przez cały czas trwania rządu PO-PSL wielu strategów PiS nawoływało do przebijania Platformy w jej platformerskości, tak dziś przez tragedię smoleńską to Platforma będzie zmuszona do przebicia PiS w jego dobrze rozumianej pisowczykowości. I tu dla partii Donalda Tuska zaczną się schody.

 

Paradoksalnie przeniesienie dyskursu politycznego na nowy pułap otwiera nowe możliwości koalicyjne w nowym rozdaniu politycznym. Zainteresowana imponderabiliami część PO może łaskawszym okiem spojrzeć na kolegów z PiSu i vice versa. Ciężko przewidzieć czy i w jakim stopniu to obłaskawienie się objawi, jednak załamanie czarno-białego wizerunku polskiej sceny politycznej pt. ,,my - oni'' to fakt już dzisiaj.

 

Podsumowując, z politologicznego punktu widzenia polska scena poltyczna po 10 kwietnia stabilizuje się. Będzie się ona konsolidować i nie musimy obawiać się żadnych zdecydowanych zmian w rozkładzie sił. Być może po wyborach prezydenckich zmieni się większość parlamentarna, dużo bardziej prawdopodobne jest, że stanie się to po wyborach parlamentarnych. Jednak na pierwszym planie debaty pozostaną Platforma Obywatelska oraz Prawo i Sprawiedliwość, które przezwyciężą sezonowość polityczną, i być może przyczynią się do dalszej polaryzacji polskiego systemu partyjnego. Czy to dobrze? Moim zdaniem tak. Patrząc na światową politykę nie wybieram włoskiego chaosu czy belgijskiej niestabilności - stawiam na amerykańską stabilność, brytyjską ciągłość i hiszpańską klarowność sceny politycznej. Co wybierzemy, my Polacy, jako całość?