Kto Polakiem - - bez negocjacji

Nie jestem tak ważną osobą, by o mnie pisać:). Nie mniej, cieszę się, że drąży Pan temat. Podzielam bowiem Pańskie przekonanie, że pewne sprawy potrzebują tego, by o nich mówić, "odczarować", itp.
Odpowiadając na Pańskie pytanie ("co winno być warunkiem, aby móc przyznać się do polskości") poniżej przedstawiam swój punkt widzenia.
1. Znajomość historii, obyczajów (dodam, że jeszcze kultury i języka) - to warunek podstawowy, ale nie wystarczający. Bo np. polski język zna dajmy na to polonista w Tokio. Nie czyni go to jednak Polakiem. Więc co by go tym Polakiem czyniło? Ano przyjęcie tej histroii, obyczajów (też nie wszystkich, ale o tym dalej, jeśli tylko zdażę) ZA SWOJE.
Nie wystarczy "znać" trzeba się jeszcze utożsamiać. Nie rozwodzę się nad tym, bo to chyba oczywiste.
W tym miejscu płynnie przechodzimy do punktu 2:
2. Zadeklarowac się jako Polak. Ile warte są werbalne deklaracje, to już wystarczająco opisał i Pan i dyskutanci pod Pańską poprzednią notką. Ja bym "deklarację" zamieniła na "utożsamienie się z", "przyjęcie za swoje".
Tu dobrym przykładem będzie wspomniany przeze mnie Murzyn versus Wałęsa:). Murzyn chce tu być, przy czym dowodzi tego w najlepszy sposób: nauczył się polskiego, żonę traktuje po polsku, nie po "swojemu", dzieci nauczył polskiego hymnu, poznaje polską historię, żyje bieżącymi sprawami Polski, itp. No i nie słyszałam, by palnął coś w stylu "polskość to nienormalność". "Siedzi cicho" i się podporządkowuje panującym w Polsce zwyczajom. I jeszcze tamten Murzyn (nie znający wszak wszelkich niunasów naszych dziejów, w tym tych ostatnich), zanim by "wzmacniał lewą nogę", to by najpierw teścia zapytał czemu to ma służyć, czemu akurat lewą i po co wzmacniać. Uwaga: nie czynię z Murzyna polskiego patrioty, tylko pokazuję postawę - refleksja nad tym czego kraj potrzebuje, czy to co robię jest dobre dla (teraz już mojego) kraju. Dla mnie to kolejny ważny czynnik (potencjalnie "czyniący" danego człowieka Polakiem). - Świadoma praca na rzecz Polski, dla Jej dobra. Na każdym najmniejszym odcinku, na każdym dostępnym odcinku.
3 - Z tymi przodkami to nie do końca się zgadzam. Argumenty podawałam liczne. W skrócie to tak: Rosjanka wychowująca swoje mieszane dzieci na Polaków jest dla mnie Polką bardziej niż "mama Łukaszka" (że się posłużę idealnie wydestylowanym typem nakreślonym przez jednego z blogerów). Ona robi to świadomie i jej dzieci też są świadome swojej polskości. To nie jest narzucone (niechcianą w dodatku) tradycją, tylko świadomie i dobrowolnie wybrane. A wszak ta Rosjanka nie ma za sobą "kilku pokoleń przodków-Polaków", w przeciwieństwie do "mamy Łukaszka" (przepraszam Panie Marcinie, ale wykreowana przez Pana postać jest absolutnie doskonałym obrazkiem pewnych zjawisk). Ta Rosjanka świadomie i dobrowolnie wybrała polskość, jako coś wartościowego, coś, co warto kultywowoać (już ona ma swoje powody, by tak uważać... ot, studia porównawcze na pograniczu kultur, że tak deliaktnie to nazwę). W tym punkcie, jak sądzę, zgadzamy się, że nie zasługuje na miano Polaka ktoś, kto polskość deprecjonuje, wstydzi się jej, czy wręcz odrzuca. (Odwracając Pańską tezę o przodkach: kto będzie "bardziej" Polakiem: taż Rosjanka, czy niejaki hrabia, o pokoleniach walcząccyh tu i tam, fundujących kościoły i nie pomnę, co to jeszcze on przywoływał, a który starannie i z uporem Polskę pogrąża? Z grubej "ruły" walnęłam i nieco nie fair. To taka figura retoryczna miała być a nie dyskusja o wiadomej osobie.)
Owszem, taki Nullo to "brat", ale już Lipkowie to "polscy Tatarzy" - przy czym nie roztrząsam tu kwestii "pokoleń przodków", tylko chcę pokazać intencję - Nullo walczył o wolność a Lipkowie o Polskę jako taką.
ALe dość dywagacji: chcę powiedzieć tylko tyle, że "pokolenia przodków-Polaków" nie są wg mnie warunkiem niezbędnym do "stania się" Polakiem, choć oczywiście w każdym konkretnym przypadku warto i tę kwestię zbadać.
Sądzę, że całą dyskusję można zamknąć Pańskim stwierdzeniem "konieczna jest wola stosowania zasad - obyczajów i praw, które wypracowali nasi przodkowie, a które my możemy jedynie nieznacznie modyfikować" (przy czym dla Rosjanki to nie będą jej przodkowie, tylko dorobek pokoleń, które Polskę i polskość tworzyły a ona z tego dorobku czerpie, odwołuje się do niego, na nim buduje wychowanie swoich dzieci).
W innych słowach ujął to zresztą jeden z dyskutujących pod Pańską poprzednią notką.
O tych przodkach, to jeszcze z innego punktu: wyobraźmy sobie hipotetycznego Johna, urodzonego dajmy na to w Juesej, z rodziców Polaków, którzy jednakowoż wychowali go na Amerykanina. I nasz John nie mówi po polsku, Polskę zna z atlasu, itp. No, ale tych przodków ma, więc jakby tak dla hecy złożył podanie o przywróćenie mu obywatelstwa, to by je dostał. Poniekąd słusznie, ale czy do końca? Przecież ten John się ani trochę nie identyfikuje z Polską.

Odpowiadając na Pańskie ostatnie pytanie "jakie warunki określiła Pani, aby uwiarygodnić swoje przekonanie" o byciu Polką - ano powyższe. Wychowano mnie na Polkę. Moja matka była świadomą patriotką Polski, w przeciwieństwie do wielu moich prozdków ze strony ojca:) Tu się wykształciłam. Tu pracuję. W tym kraju i DLA tego kraju. Tu płacę podatki. Tu wieszam flagę. Biało-czerwoną. Z dumą. I nie obchodzi mnie, że innym tutejszym (Polakom??!) to się nie podoba (tak wisząca flaga, jak i fakt, że wieszam ją akurat ja). Jak ktoś będzie chciał tu wejśc w złych zamiarach, to zabiję. Nawet gdybym miała przy tym paść (bo tak mnie ta "ruska" wychowała n.b. ona parę razy odrzucała mniej lub bardziej "fantastyczne" propozycje zostania "kretem", co zresztą także miało dla niej swoje konsekwencje).
I jak mnie jakiś ueberPolak kiedyś pozbawi obywatelstwa (z racji na mniej niż inni przodków-Polaków)< to nie zmieni to faktu, że będę Polką, bo po prostu tak mnie ukształtowano a ja nie mam ochoty:) tego zmieniać. (Piszę o sobie bo tak łatwiej, wszelkie uogólniania zatrącają abstrackją, więc nie bardzo je lubię, acz zdaję sobie sprawę z ich konieczności, bo m.in. tego dotycyz dyskusja - ustaleniu OGÓLNYCH zasad "kto i kiedy staje się Polakiem).
To tyle, bo i tak za dużo wyszło (a zarzut gadulstwa już usłyszałam - hihi).
Zanim zaczniemy się kłócić o przodków;) podkreślam, że nie jest moim celem denerwowanie Pana.
A konkluzja cały czas jest dla mnie jedna: decyzującym kryterium (oprócz wszystkich pozostałych, które są ważne, lecz nie decydujące) jest to, czy ktoś jest szkodnikiem, czy nie.
Pozdrawiam.

Skoro zadał Pan pytanie a teamt jest ważny, to czuję się w obowiązku go ze swej strony wyczerpać. Nasunęło mi się otóż tak w kwesitach formalnych (o nich także pisał Pan ostatnio): nie, nie podważam zasadności istnienia rozwiązań prawnych. Nie kontestuję zapisu w myśl którego dopiero moje wnuki będą uprawnione do uzyskania "kaluzuli tajności" (czy jak to się zwie). Nie neguję bowiem potrzeby posiadania (posiadania, bo już je posiadamy i wg mnie nie ma potrzeby ich zmieniać) kryteriów formalnych. Jednakowoż nie mogą one stać się instrumentem opresyjnym. Ma być prawo dla człeka a nie odwrotnie.
Tak więc: w pełni rozumiem, że dopiero wnuki mogą premierami zostać, acz nadal uważam, że czasem premier może mniej zasługiwać na zaufanie niż "przywłoka":) I tę świadomość powinni mieć także inni, tak to widzę.
Wg mnie prawo (te jego kawałki, które znam) w tym zakresie mamy dobre, więc nie ma po co go zmieniać. Ja osobiście proponowałabym prawo zostawić w spokoju a zająć się patrzeniem na ręce naszym rządzącym:) - to albowiem jest bardziej potrzebne krajowi.
Pozostaję z szacunkiem wobec Pańskiego (przeciwnego?) stanowiska, zaparta;) przy swoim.
Pozdrawiam