Komorowski do psychiatryka za Jedwabne i całokształt

Komorowski i wszystkie rodziny zbrodniarzy totalitarnych, powinni zostać skierowane na przymusowe badania psychiatryczne z powodu zagrożenia cywilizacyjnego jakie stwarzają dla demokracji w Polsce, a podczas obecnej prezydencji także w Unii Europejskiej.
Jak demokracja może się bronić? Wielu zadaje sobie pytanie: czy jest możliwa obrona przed większością ?
Szanowni czytelnicy odpowiem, tak. Tylko należy wymagać i właściwie postępować. Nie można okopać się i czekać na na to, aby zdobyć większość. Osądzenie zbrodniarzy nie zależy od tego czy mamy większość tylko od tego, że będziemy dążyć do celu na podstawie prawa i w granicach prawa. Zajmuje to trochę czasu, ale tylko determinacja w działaniu przynosi sukces końcowy.
Wniosek o skierowanie w ramach przeprowadzonego zamachu stanu w Polsce, powinno skutkować niezwłocznym skierowaniem na badania psychiatryczne Prezydenta, Premiera, Marszałków Sejmu i Senatu oraz oraz Przewodniczącego Trybunału Konstytucyjnego. W dalszej kolejności psychiatrzy powinni zbadać wszystkich byłych i obecnych członków organizacji kryminalnych SB i WSI wraz z rodzinami oraz w miarę możliwości wszystkich członków PZPR z rodzinami.
Aby tak się stało i nie było śmiesznie, opozycja mimo posiadania wymaganej liczby członków Zgromadzenia Narodowego powinna już w 2010 roku przedstawić zarzuty przeprowadzonego zamachu stanu i dokonanych morderstw (każdy może zobaczyć internetowy materiał dowodowy w jaki sposób są dobijani, ci którzy przeżyli wybuch samolotu w Smoleńsku) oraz bronić postawionych zarzutów. Biała księgą jest ważna, ale to tylko część materiału dowodowego.
Jak ustalono ponad wszelką wątpliwość Komorowski przejął władze po telefonie nakazującym mu przejęcie władzy od prezydenta obcego mocarstwa będącego w stanie wojny z naszym sojusznikiem Gruzją. Ta czynność jednoznacznie kwalifikuje się do postawienia zarzutu zamachu stanu z inspiracji wrogiego mocarstwa !
Jest tylko problem w opozycji, która nie popiera nawet skierowanych wniosków organizacji pozarządowych prawnie działających na terenie kraju o postawienie przed Trybunałem Stanu premiera D. Tuska za spełnione groźby karalne. Jak wiemy Tusk z trybuny sejmowej groził opozycji i urzędującemu Prezydentowi. Jeżeli nastąpiła śmierć tych osób to jednoznacznie doszło do dokonanego przestępstwa. Psychoza opozycji została zaznaczona błahym stwierdzeniem „zostali zdradzeni o świcie”.
Szanowni czytelnicy zapewne by nie chcieli, aby takie zarzuty stawiał obcokrajowiec jak np. Nigel Farage. Ja też pragnę, aby to wybrani w Polsce parlamentarzyści pomimo tego, że w większości są nacją pomordowaną w Jedwabnym, jednoznacznie postawili zarzuty w/w osobnikom za przeprowadzony zamach stanu w Polsce oraz ujawnili swą skrzętnie skrywaną narodowość Polakom.
Jeżeli posłowie i senatorowie boją się odpowiedzialności za wykonywanie czynności posła lub senatora, powinni czym prędzej zająć się dystrybucją lub usługami towarów, a nie wyrażaniem opinii osób, które brały udział w głosowaniu.
Powracając do meritum spraw przebadania Komorowskiego pod kątem poczytalności m.in. za głoszone doktryny takie jak np. w Jedwabnem polecam podstawowe zadania biegłych psychiatrów które określa art.202 par.4 Kpk (1997).
Są to:
1) ocena poczytalności oskarżonego w okresie zarzucanego mu czynu,
2) ocena aktualnego (w trakcie badania) stanu zdrowia i zdolności do udziału w postępowaniu,
3) w przypadku przewidywanym w art.93 Kk (1997) ocena potrzeby zastosowania środka zabezpieczającego, związanego z umieszczeniem sprawcy w zakładzie zamkniętym,
4) odpowiedź na ewentualne dodatkowe pytania szczegółowe, przewidziane w art.194 pkt.2 Kpk (1997).

Oceniając poczytalność biegli zawsze biorą pod uwagę następujące czynniki:
1) konkretny, zarzucany sprawcy czyn zabroniony (jego rodzaj i okoliczności),
2) konkretnie określony czas czynu czy przestępstwa i odnoszą je do
3) stanu psychicznego, w jakim znajdował się wówczas sprawca.
Psychiatrzy nigdy nie oceniają poczytalności « abstrakcyjnie », « w ogóle », lecz zawsze w zależności od wymienionych czynników. Zwracają uwagę zwłaszcza na to, czy istnieje związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy rodzajem zaburzeń i ich nasileniem, a rodzajem czynu i jego okolicznościami. Biorą także pod uwagę ewentualne dodatkowe czynniki mogące na sprawcę oddziaływać bezpośrednio przed czynem, bądź na długi czas przedtem. Chodzi tu o:
• wyczerpanie fizyczne lub psychiczne,
• chorobę cielesną,
• urazy fizyczne lub psychiczne,
• ewentualne sytuacje konfliktowe.
Wszystkie wymienione czynniki należy oceniać indywidualnie w każdym przypadku, pamiętając o tym, że oceny poczytalności u tej samej osoby mogą być różne w stosunku do różnych czynów, dokonanych w różnym czasie i w różnych okolicznościach, być może w różnym stanie psychicznym. Sama diagnoza również nie przesądza oceny poczytalności. Jedynie psychozy, bardzo głębokie upośledzenia lub otępienia umysłowe zawsze skutkują oceną zniesionej poczytalności niezależnie od rodzaju czynu i okoliczności. Inne rozpoznania, np. nerwice, zaburzenia osobowości, bardzo rzadko skutkują kwestionowaniem poczytalności, to jednak ze względu na możliwość oddziaływania dodatkowych czynników, takiej możliwości nie wykluczają i wymagają oceny indywidualnej.

Dla zapewnienia bezpośredniego, możliwie szczerego kontaktu z badanym, wskazane jest, by badanie takie przeprowadzali biegli bez udziału przedstawiciela sądu, prokuratury czy funkcjonariuszy policji, a w tym konkretnym przypadku bez opozycji. Podstawą wydania obiektywnej opinii jest właściwa ocena stanu psychicznego badanego, oparta w dużej mierze na obserwacji jego zachowania się, reakcji uczuciowych, wypowiedzi itd.

Metodyka badania w zasadzie nie różni się od zwykłego postępowania klinicznego czy przychodnianego. W przypadkach wyraźnych skłonności reaktywno-symulacyjnych trzeba jednak zmienić kolejność badania, temat rozmowy musi być skierowany na tematy obojętne, nie związane z zagadnieniami choroby psychicznej ani sprawy karnej. W przypadkach prymitywnej reakcji symulacyjnej rozmowa taka toczy się zwykle dość gładko: przy poruszaniu zaś tematów drażliwych badany taki może naiwnie udawać niepamięć, zaburzenia pojmowania, obniżenie sprawności umysłowej itp. objawy stojące w jaskrawej sprzeczności ze stanem psychicznym wynikającym z poprzedniej rozmowy na tematy obojętne. W przypadkach psychozy reaktywnej lub wyuczonej i konsekwentnie prowadzonej symulacji badanie nastręcza wiele trudności i biegli zwykle wnoszą o przeprowadzenie obserwacji na oddziale zamkniętym.
Obserwacja szpitalna lub kliniczna daje daleko większą możliwość właściwej oceny stanu psychicznego badanego. Powinno się ją przeprowadzać w przypadkach, które budzą podejrzenie choroby psychicznej, lub gdy dla właściwej oceny stanu psychicznego i wydania orzeczenia sądowo-psychiatrycźnego konieczne jest wykonanie badań szczególnych, takich jak pneumo- i elektroencefalografia, angiografia mózgowa, badanie płynu mózgowo-rdzeniowego, specjalne badania psychologiczne dla określenia poziomu inteligencji itd. I takiej obserwacji należy się domagać w aktualnej sytuacji, ponieważ wszyscy skrzętnie ukrywają swą zbrodniczą przeszłość.
Pamiętać trzeba jednak o tym, że przychodniane czy szpitalne badanie obecnego stanu psychicznego oskarżonego w przypadkach orzekania o stopniu poczytalności jest tylko jednym z członów koniecznych dla wydania opinii sądowo-psychiatrycznej. Jest to tylko niejako poprzeczny przekrój obecnego stanu psychicznego oskarżonego czy podejrzanego. Drugim niezmiernie ważnym ogniwem jest dokładna analiza rozwoju osobowości. Przeprowadza się ją na podstawie zebranego wywiadu od badanego, od jego bliskich; ale także na podstawie wszelkich dokumentów lekarskich znajdujących się w aktach sprawy, przedłożonych przez samego badanego, lub też ściągniętych ze szpitali lub przychodni przez biegłych.
Pewne znaczenie mają też opinie i charakterystyki badanego wystawiane przez różne władze i instytucje. W przypadkach uprzednich hospitalizacji lub leczenia ambulatoryjnego konieczne jest zapoznanie się z historiami choroby. Jeżeli z wywiadu wynika, że badany przebył uraz głowy, biegli powinni zapoznać się także z dokumentacją lekarską poza-psychiatryczną z tego okresu. Badania pracowniane i psychologiczne mają w zasadzie tylko wartość dodatkową, a nie można im przypisywać znaczenia rozstrzygającego w orzecznictwie sądowo-psychiatrycznym. Pozwalają one częstokroć na obiektywne potwierdzenie stwierdzanego klinicznie obrazu chorobowego i tylko w powiązaniu z nim mają wartość dowodową.
Trzecim i może najważniejszym ogniwem dla ekspertyzy jest ocena stanu psychicznego badanego tempore criminis.
Dokonuje się jej na podstawie poprzednio wymienionego materiału oraz na podstawie wszystkich danych z okresu przestępstwa zawartych w aktach sprawy karnej i wynikających z przewodu sądowego. Podstawą oceny stopnia poczytalności sprawcy jest stan psychiczny, w jakim znajdował się on w czasie dokonania przestępstwa. Stan ten zawsze bywa odtwarzany z przeszłości. Opinię o stopniu poczytalności biegli wydać mogą tylko i wyłącznie w stosunku do konkretnego w czasie i miejscu przestępstwa. Nie można w ogóle orzekać o stopniu poczytalności bez dokładnych danych dotyczących dokonanego przestępstwa. Dlatego też dla przeprowadzenia ekspertyzy konieczne jest udostępnienie wszystkich materiałów śledztwa i przewodu sądowego biegłym. Ten sam sprawca w stosunku do kilku przestępstw, dokonanych nawet w tym samym okresie, może mieć różny stopień poczytalności.
Ten sam np. polityk, może mieć zniesioną poczytalność działając w stanie afektu patologicznego, ograniczoną w stopniu znacznym w stosunku do przestępstwa wynikającego z impulsywności, zachowaną wreszcie w czasie dokonania przemyślanego zamachu stanu i dokonanych morderstw w celu uzurpacji władzy, zwłaszcza w kontekście przegranych wyborów.