Chlapanie Czumy

Andrzej Czuma miał być ministrem, gwarantującym ład i porządek. Połączenie odważnego szeryfa kraju i stoickiego spokoju. Wielu wyrażało nadzieje, że to idealny Ziobro. W ciągu paru tygodni zdążył zrobić wpadkę, gdy bronił niesławnego prezydenta Sopotu. Gdyby zrobił to jego poprzednik z ramienia PiS, posypałyby się gromy i twierdzenia o państwie policyjnym, układzie wewnątrzpartyjnym i Bóg wie, co jeszcze. Dzisiejsza "niedyskrecja" w sprawie zamordowanego Piotra S. pokazuje, że to nieodpowiednia osoba na stanowisko ministra sprawiedliwości.

Przede wszystkim wyrażam obawę o bezpieczeństwo zewnętrzne Polski. Czuma wypalił, że polski wywiad zna nazwiska zabójców, ale i to, czym się zajmują, a nawet ich powiązania rodzinne i koleżeńskie. Minister mógł ograniczyć komunikat do pierwszego członu zdania. I kropka. Poszedł jednak dalej, tym samym dając pole i czas sprawcom do ucieczki, lub załatwienia pomocy schronu. Moim zdaniem, premier może być na Czumę wściekły, gdy ten wyjawił część dochodzenia wywiadu.

Minister sprawiedliwości zrzucił też winę za nieudane negocjacje na rząd pakistański. Poszedł też znacznie dalej - zarzucił tamtejszym władzom sprzyjanie terrorystom. Nie twierdzę, że Pakistańczycy są bez winy, ponieważ trudno orzec na podstawie znikomych wiadomości w tym temacie. Czuma wkurzył chyba nie tylko premiera, ale i Islamabad.

Jaki sens i cel mają wypowiedź w tej sprawie ministra sprawiedliwości? Czy aby troszkę propagandowy? Mało kto krytykuje Andrzeja Czumę za zbyt pochopne stwierdzenia. Na prawdę, nie chcę myśleć, co by było, gdyby zabito porwanego w czasach rządów PiS, a Ziobro wypalił choć jedno zdanie, które dzisiaj padło z ust obecnego ministra sprawiedliwości.