Moja z kretem walka

]]>]]>

Tekst powstał, ponieważ dziś robię wszystko, żeby nie robić nic. Totalne lenistwo. Przedstawione wydarzenia są w 100% autentyczne i nie posiadają znamion drugiego dna.

Działkę miałem od dawna ale traktowałem ją jako zło konieczne. Ot, kolejny obowiązek w natłoku ważniejszych powinności. A pożytku z tego żadnego. Tak myślałem.

Do czasu, kiedy od siedzenia przed komputerem, kręgosłup zaczął niemiłosiernie dokuczać. Wtedy to, w ramach rozruchu postanowiłem założyć trawnik. Skopałem kawał ziemi, nawiozłem torfu, posiałem trawę. Udało się. Może nie angielski ale jest. Dziecka może sobie pobrykać. Wygospodarowałem też miejsce na grządki. Marchewka, pietruszka, cukinia, truskawki, maliny... Fajnie mieć swoje.

I wtedy pojawił się On. Kret. Chociaż na początku to nie był Kret. Krecik. Gdy dziecko zapytało mnie, czy ten Krecik też mówi „Ah, jo”, z uśmiechem potwierdziłem. Jeden kopiec usypany gdzieś w rogu działki to przecież głupstwo. To była sobota, dwa tygodnie temu, pamiętam doskonale, bo ognisko robiłem i któryś z gości poradził, żebym wbił w ten kopiec metalowy pręt z puszką po piwie na końcu. Pręt miałem, puszek pod dostatkiem (wszak ognisko było). Jak poradził, tak zrobiłem. Podobno kret nie lubi hałasu a puszka na metalowym pręcie plus wiatr równa się hałas, genialne w swej prostocie.

W niedzielę były trzy kopce. Jakoś mnie to jeszcze nie zaniepokoiło, ba, byłem Mu nawet troszkę wdzięczny, bo trzy kopce to trzy piwa. Wypiłem ze smakiem. Za Jego zdrowie. W poniedziałek jadąc na działkę kupiłem, profilaktycznie, cztery piwa. Ale się przeliczyłem. Znaczy, nie doceniłem  pracowitości mojego Gościa. Zgrzewa piwa by nie wystarczyła na obłożenie wszystkich dziur. Porył cały trawnik, wlazł też w grządki z fasolą, sałatą i cukinią. Taczkę ziemi zebrałem. Cóż, pomyślałem, mojego Kreta (już nie Krecika) hałasem nie wezmę.

Polatałem po forach działkowych, poczytałem o sposobach na wypędzenie tego sympatycznego (sic!) ssaka. Swoją drogą, nie zdawałem sobie sprawy, że pochłania On, całkiem sporo vis vitalis walczących z Nim osobników.  Zdarza się doprowadza do frustracji zakończonej wkopywaniem w ziemię siatki, dookoła całej działki. Na metr dwadzieścia!

A same metody? Nie wiedziałem, czy śmiać się, czy płakać. Benzyna, niedopałki papierosów sierść psa, głowy śledzia etc. Urzekła mnie pani, która nałożyła na rurę wydechową auta gumowy wąż, drugi koniec włożyła w dziurę i 15 minut auto na wysokich obrotach. Podobno pomogło...

Ja wybrałem karbid. W reakcji z wodą wydziela się acetylen. Śmierdzący. Nie dla mojego Kreta. Potem kolejno. Odczynnik siarkujący (tzw. Odczynnik Lowesson’a), dimetylosulfotlenek, pirydyna, etanoditiol. Wszystko cuchnie potwornie. Nie dla mojego Kreta.

Przy okazji poznałem też krecie obyczaje. Wiem o nich wszystko! Ryje i poluje około 4 godzin. Potem zasypia na 3 godziny, snem tak głębokim, że chrapie. Jest tak styrany tym ryciem, że nie da się Go wybudzić, nawet jeśli uda się dotrzeć do gniazda. I tak w kółko Macieju.

Ta wiedza upoważniła mnie do wyruszenia na polowanie. Sobota, szósta rano, łopata, wiaderko, krzesełko, kret ryje, łopatą do wiadra buch, eksmisja do lasu, jakieś 5 kilometrów. Ufff. Po kłopocie.

Do niedzieli. Ten sam, inny, nie wiem. Kret jest. W poniedziałek kupiłem pułapkę. Żywołapną. Kawał rury i dwie zapadki. Kret wchodzi, wyjść nie może. We wtorek ryje wszędzie, tylko nie tam gdzie jest pułapka. W środę przekładam w inne miejsce, to samo. Zabawa trwa do soboty. Szósta rano, łopata, buch, jedziemy. To była najdłuższa wycieczka w Jego krecim życiu. Blisko 30 kilometrów. Piękna okolica, jeziora, lasy, ryć nie umierać.

Niedziela. Ten sam, inny, nie wiem. Kret jest. Pożyczyłem od sąsiada pułapkę. Już nie żywołapną. Zakładałem z duszą na ramieniu bo sprężyna wyglądała dość nieprzyjaźnie.

Wczoraj. Około godziny 20 zakopałem Kreta w Jego największym kopcu. Na środku trawnika...

Ah, jo