DROGA PANI Z TELEWIZJI

Chociaż na wczorajszej konferencji prokuratorów padło wyraźnie, że Generała nie było tam, gdzie wciskano ludziom, że był, to POprawne dziennikarzyny wciskają dalej, że białe jest czarne!

Słyszałam kiedyś od znajomego, starszego wiekiem i doświadczeniem dziennikarza, że pojęcie „etyka dziennikarska” umarło w Polsce w 1992 r.

Przedtem, w krótkim powiewie wolności słowa po 1989, dziennikarz był kronikarzem wszystkiego i wszystkich. Media naprawdę służyły do opisywania rzeczywistości. Artykuły pisano na maszynach i robiono to w kilkadziesiąt minut, więc nie nadawał się do tej roboty żaden gamoń, który klepie jednym palcem i robi błędy. Wreszcie artykuły składał zecer w kupie ołowiu, a każdy, kto zobaczył swoje nazwisko złożone w tej kupie, uważał, że jest królem świata. Dziennikarzem było się przez całą dobę. Dziennikarz cieszył się i czuł dumę, że był oczami i uszami swojego kraju.

Dziś nie wyjaśni wam już tego żaden redaktorek z medialnego klubu kolesia. Nie ma już dziennikarstwa w naszym kraju. Całkiem możliwe, że dziennikarstwo polskie umarło w dniu, w którym zamiast Herberta hołota z uniwersytetu zaczęła czytać podręczniki do pablik rilejszyns.

Dzisiaj, gdy media żyją z reklam, mediami rządzi dział reklamy. Jego lewymi i prawymi rękami są art dajrektorzy i graficy, a w roli dziennikarzy – wszelkie pociotki, kumple, niepiśmienna gadzina kolesiów, wnuków ubeków. Wpychani do redakcji na siłę, by pierdzieli w stołki jako kolejni zastępcy zastępców zastępców. A z ich pismactwa ma wynikać tylko jedno – „Kaczor jest głupi”.
Czasami WSIowi przysyłają takiemu pismakowi gotowca, żeby się nie zmęczył. W myśl zasady wszechobecnych anglicyzmów nazywa się to press kitem.
Media kupują sobie takiego pismaka razem z jego godnością, której ten pajac nie posiada.
W związku z tym, w roku dwa tysiące dwunastym legitymacja dziennikarska już nic nie znaczy i nie jest dobra nawet do wytarcia dupy.