Idę w zakład, Panie Rybitzky

]]>http://rybitzky.nowy.salon24.pl/378384.html]]> Szczęśliwy człowiek ten Rybitzky. Może spokojnie zajadać przed telewizorem słodkie naleśniki i oglądać rozpacz ojca czy matki, któremu zabito wszystkie dzieci, bo polowano tylko na członka Hamasu. W czym problem?! – przekonuje bloger - „Żydzi i Arabowie wyrzynają się wzajemnie od dziesięcioleci. Wszyscy się już do tego przyzwyczaili. Jak zresztą i do innych krwawych konfliktów”. Rybitzky też się przyzwyczaił i  zupełnie nie rozumie tych, którzy wciąż nie mogą popaść w błogie przyzwyczajenie. Wygląda na to, że    naczytał się on do poduszki Davida Bussa i wie już, skąd w naszych umysłach kryją się mordercze skłonności.

Moje rozumienie przyczyn  zła w porównaniu do teorii słynnego psychologa to „cienkusz, deresz, mocium panie”.

Co mi tam, mimo wszystko zaryzykuję  ujawnienie. Tam gdzie ja żyję, a  nie mieszka, na szczęście,  żaden postpolityk, ludziska zaobserwowali, że gryzie tylko zwierzę zranione, chore i przerażone, czasem też specjalnie do gryzienia ćwiczone. Na jedno w tym wypadku wychodzi. By wyćwiczyć do zabijania, trzeba naprzód zadać ból, zranić i okaleczyć. Bywają osobniki patologiczne z instynktem mordercy. Ale czy patologia może być normą?

Tak, to prawda, nawet w Starym Testamencie krew leje się często, a wybranemu narodowi Bóg sprzyja mimo niewierności. Historia ludzkości od wieków niby taka sama, zmieniają się tylko  narzędzia zabijania. Rycerzy w stalowych zbrojach już nie ma, za to na wroga spadają rakiety. Jedne zabijają lub ranią pojedyncze osoby, inne grzebią całe rodziny. Jedni mogą uciec do wygodnego schronu, inni nie mają już gdzie uciekać. I tak od 60 lat. Czemu tak długo trwa? Rybitzky mówi, że to normalka, a co mówią Żydzi i Palestyńczycy? Wszyscy wiemy, co mówią. Gazety donoszą o tym każdego dnia. Czy prawdę donoszą? Nie wiem. A jak przestaną donosić, to zapanuje już tam pokój? To jest właśnie to, czego bloger Rybitzky udaje, że nie rozumie. Udaję, że nie rozumie przyczyn i grozy „morderstwa” na rzeczywistości. Dokonują go wszyscy, którzy kłamią lub przemilczają ważne dla naszego życia fakty w imię polityki czy własnych korzyści.  „Mordują” rzeczywistość również ci, którzy wolą wirtualne opowieści od prawdy.

Mechanizmy obecnej polityki odsłania właśnie artykuł Eryka Mistewicza. „Witajcie w świecie postpolityki!”(Fronda nr 49/2008)     Gdyby taki artykuł ukazał się w „Timsie”, albo chociaż w „Dzienniku” czy „Gazecie Wyborczej”, można by z Mistewiczem nawet podyskutować, pospierać się. „Fronda”? A cóż to za pismo, żeby Rybitzky miał dyskutować z kolejną teorią spiskową?