Co nam zostało z tego Sierpnia?

 Z powodu choroby zapomniałem o rocznicy Sierpnia. A moze wolałem nie pamiętać? 

________________________

Moje, nasze życie...

To moje życie, gdzieś puszczone z dymem,

z kurzem pożogi; z Michnikiem, Kuroniem,

z Wałęsą, Tuskiem, innym skurwysynem.

Z tym czy innym draniem – życie przewalone.

Przegrałem je z wami mędrcy odpustowi,

przegrałem je z wami – i to wina wasza,

Przegrałem je z wami – możecie się głowić,

lekką ręką odsyłać choćby do Kajfasza.

Miała powstać Polska czysta choć uboga,

tak piękna, by z grobów powstali herosi,

uczciwa i prawa, niczym matka droga,

a wyrosła macocha – pasierbów nie znosi.

Polska to macocha wzgardą przepełniona

dla pasierbów, którym coś się nie udało;

nie matka, w której przyjazne ramiona

dziecko z PGR-u może uciec śmiało.

Spisaliście tysiące na zagładę, dranie!

Ty – zdrajco Wałęso! Ty – zdrajco Michniku!

Geremki zdrajcy, naiwne Kuronie

sprzedaliście Polskę. I już, i po krzyku.

Sprzedaliście ludzi, którzy wam ufali,

POLSKĘ wschodnią, zachodnią, z południa, północy

sprzedaliście żywych! żeby się ocalić;

sprzedaliście martwych! by zyskać pół nocy.

Jedno tylko cieszy – nic was nie zratuje.

Wy jeszcze nie wiecie, że to koniec marzeń.

Nikt z was nawet tego w koszmarach nie czuje,

że wam też szykują palikocmentarze.

Umrzecie razem z nami, potrzebni nikomu,

krzycząc Panu Bogu: „My dobrzy, my czyści!”.

Lecz Bóg nie wysłucha, nie powie: „Do domu”,

bo na waszych plecach wyrośli faszyści.

To tylko wasza wina. Jedyna zasługa,

żeście palikotów sobie wychowali.

Nie jestem mściwy, ale wieczność długa

nic z waszych losów i słów nie ocali.