Spacer

Oparła głowę na jego piersi i szli tak przytulenie, ona wpatrywała się w księżyc, księżyc o wyglądzie „złocistego rogalika”, on opierał jej prawie brodę na czubku głowy i mówił o miłości.
Obok nich przebiegał synek, śmiejąc się i szczebiocząc…chłód od łąki nadawał rześkości temu wieczorowi i…w ogóle można by rzec sielanka.

Tylko czy na pewno?

Tyle innych myśli często zaprzątało im głowę, czasem trudno im się jest z tego zaklętego kręgu wyrwać, wyrwać do tej sielanki, do beztroski, do szeptów i poszukiwania na niebie księżyca.
Uśmiechy, zaklęcia miłosne milkną wtedy, bo nie mają siły przebić się przez mur, mur myśli, pytań i trosk.
Dotknęła bosą stopą trawy, była chłodna i wilgotna, uczucie tej chodnej rozkoszy przepełniło jej umysł, na chwilkę, na ułamek sekundy, ale…tak ważnej.
Doszli do asfaltu, więc i tu wysunęła nogę z buta, dotknęła, był ciepły, ciepły i kojący, po chłodnej i wilgotnej trawie.
Synek dwukrotnie obiegł ich dokoła, wesoło podskakując, złapał ją za rękę i ciągnął w stronę ogródka, ale już nie poszli do ogrodu, bo…trzeba było chłopca położyć spać.

Pozdrawiam serdecznie.:D