Nowy PRL zwany III RP to nie tylko medialny obóz zagłady Polaków.

Pozbierane myśli nieuczesane przed wizytą w salonie fryzjerskim III RP.

Polacy po 1989 roku znaleźli się w obozie socjalistycznym XXI wiecznej Europy, który został ogrodzonym grubą kreską i medialnym drutem kolczastym oraz odcięty od świata zachodniej cywilizacji, z którym kontakt następuje przez nowy eSBecki departament MSW, który nie przepuści ani jednej interpunkcji na wizję załganej telewizorni III RP.

Aby pojąć dzisiejszą sytuację musimy wrócić choćby i po łebkach do historii najnowszej z przełomu lat 80 i 90 XX wieku.

Tak jak pisałem wcześniej w swojej notce o tych działaczach podziemnej opozycji i Solidarności, co to jak na rozkaz zaczęli się ujawniać się na koniec roku 1982 roku, którzy po złożeniu wyjaśnień na komisariatach milicji obywatelskiej byli zwalniani do domów bez postawionych jakichkolwiek zarzutów o działalność antypaństwową, gdy tymczasem inni byli aresztowani i skazywani za sam fakt posiadania jakiejkolwiek ulotki antyreżimowej, w tym i moich.

Te nagłe i grupowe ujawnienia się na terenie całego PRL nie były działaniem spontaniczny, lecz zaplanowanym z wielką precyzją. Do postrzegania tych ujawnień jakoby były to spontaniczne decyzje ujawniających się wówczas nikt mnie i dziś nie przekona.
Po wyłapaniu najbardziej radykalnych działaczy i członków Solidarności komuniści z koncesjonowaną opozycją wyczyściło przedpole do kontynuowanie planów skoku na mienie państwowe i zmianę sytemu gospodarczo-politycznego, które wymknęły się im już w sierpniu 1980 roku.
Stan wojenny miła ich ponownie rozprowadzić na wyznaczone pozycje i po bezwzględnej eliminacji solidarnościowej ekstremy poczynając od 13 grudnia 1981 roku, która dążyła do gruntownej zmiany i przebudowy ustroju komunistycznego na w pełni demokratyczny. Przez prawie rok od czasu wprowadzenia stanu wojennego działacze podziemnej opozycji solidarnościowej nawoływały do nieprzygotowanych manifestacji i protestów pozbawionych czytelnego fizycznego przywództwa, które już na wstępie były skazane na bezwzględną pacyfikację i wyłapanie najbardziej zaangażowanych i aktywnych ludzi, bo nawet nie szeregowych działaczy Solidarności.
Już przed 3 majem 1982 roku skrytykowałem takie nieodpowiedzialne działania, które z góry były skazane na kolejną porażkę i ogromne straty ludzkie, szczególnie ludzi oddanych i bezkompromisowych. Tak twierdzę też i dziś, że były to z premedytacją organizowane łapanki przy współudziale TW ulokowanych w strukturach podziemnej Solidarności.
Po wydaniu moich majowych ulotek apeli do mieszkańców, stoczniowców, portowców podjęta została na szeroką skalę wspólna akcja policji politycznej i ich zastępów ulokowanych w najściślejszym kierownictwie tzw. struktur podziemnych, którzy chcieli ująć tego, który ich przejrzał i krytykował w swoich wydawnictwach. Dopuszczono się nawet i tego, że zaczęto podrzucać działaczom podziemnych struktur Solidarności moje ulotki, bo tą drogą chcieli dotrzeć do ich autorów, drukarni i dystrybutorów. Niestety to im się nie udało, chociaż skazano kilkanaście osób, to jednak autora ulotki nie odnaleźli, bo sami go bardzo dobrze „schowali” w swoich aresztach i więzieniach, gdzie był oskarżany w całkowicie innych sprawach w tym w sprawie całkiem przypadkowego zatrzymania i aresztowania. Aresztowanie spowodowało to, że drukarnia przestała wypuszczać ulotki, a maszyny zostały przejęte przez innych ludzi z podziemnej Solidarności.
Wracając do roku 1983 zamierzenia i polityka władz podziemnej solidarności nagle uległa radykalnym przeobrażeniom. Teraz już to one nie chciały narażać się na represje i zatrzymania, bo większość z tych, co wcześniej szli na czołgi i wozy opancerzone siedziała już w więzieniach i aresztach śledczych. Opór społeczny w kolejnych latach 1983-88 systematycznie malała. Tak jak każdej kolejnej demonstracji, której liczebność uczestników malała i była widoczna gołym okiem. Duży o ile nie kluczowy wpływ miała na to postawa kierownictwa podziemnej „Solidarności”. Starano się ograniczać skalę wystąpień antyrządowych w obawie przed własnymi represjami. Spora część starych opozycjonistów utraciła wcześniejszą wręcz fanatyczną wiarę w bliski koniec reżimu, który choć znacząco osłabł od grudnia 1981 roku, to nadal według nich był na tyle silnym, że warto było z nim usiąść do stołu jak różny z równym i usiedli nim i doszło do pierwszych potajemnych spotkań Bolków z Kiszczakowcami.
Od połowy lat 80 XX wieku inicjatywę zaczęły przejmować ugrupowania młodzieżowe: poczynając od Federacji Młodzieży Walczącej (FMW), młodzieżówkach KPN i sympatykach „Solidarności Walczącej” - radykalnego odłam „Solidarności” kończąc. To one, jako pierwsze głosiły konieczność czynnego oporu podczas prób rozbijania demonstracji przez ZOMO i tajniaków ze swoimi TW i KO włącznie.
Do znaczących starć ulicznych doszło dopiero w dniu 3 maja 1987 roku w Krakowie. To tam mistrzowie karate wynajęci przez Kiszczaka i jego zbrojne ramię SB zaatakowali od tyłu pierwsze szeregi demonstrantów. W wyniku brutalnego ich pobicia zmarł jeden z uczestników pochodu.
Od czerwca 1986 zaczęto organizowanie we Wrocławiu happeningów ulicznych, które wprowadzały w nie lada zakłopotanie milicję obywatelską i władze rządowo-partyjne PZPR, bo anarchizująca „Pomarańczowa Alternatywa” organizowała m.in. inscenizacje Wielkiej Rewolucji Październikowej z milicjantami w roli białogwardzistów w święta MO oraz organizując inscenizację rewolucji krasnoludków, do których przyłączało się samorzutnie tysiące osób, które milicja obywatelska rozbijała je siłą.
I teraz się zaczyna powtórka z rozrywki, która reżyserowali ci sami gracze z czerwonego harcerstwa, dziś grających pierwsze skrzypce w III RP.
Otóż już wiosną 1988 roku zaktywizowały się środowiska studenckie w dwudziestą rocznicę marca 1968 doszło do demonstracji i walk z ZOMO we Wrocławiu, Krakowie, Gdańsku i Warszawie.
W kwietniu i maju 1988 roku wybuchły strajki najpoważniejsze od 1981 r. Kolejno strajkowali kierowcy autobusów w Bydgoszczy, gdzie 25 kwietnia akcję zorganizowali członkowie prorządowego Ogólnopolskiego Porozumienia Związków Zawodowych, a następnego dnia wybuchł strajk w Hucie im. Lenina w Nowej Hucie z inicjatywy Andrzeja Szewczuwiańca (działacza „Solidarności” i Polskiej Partii Socjalistycznej), 29 kwietnia przyłączyła się Huta Stalowa Wola, 2 maja zastrajkowała Stocznia im. Lenina w Gdańsku. Żądaniem numer jeden (oprócz Bydgoszczy) była legalizacja „Solidarności”, a zawołaniem okrzyk: „Nie ma wolności bez Solidarności”. Żądano też odwołania podwyżek cen. W czterech miastach wybuchły solidarnościowe strajki studenckie. W strajkach tych inicjującą rolę odegrali młodzi robotnicy, niezwiązani z opozycją w latach 1980-82. Krakowscy hutnicy żądali dodatkowo podniesienia płac dla służby zdrowia, oświaty i emerytur. Po raz pierwszy w historii Polski strajkujący zwrócili uwagę na katastrofalny stan środowiska naturalnego i przestarzałe urządzenia do jego ochrony w hucie. W strajkach brała udział tylko część robotników, np. w Krakowie strajkowały 4 tysiące spośród 30 tysięcy zatrudnionych w zakładzie.
Mianownik tych strajków był wspólny – TW Coś tam z Magdalenki, reżimowe, OPZZ, przyszłe partie lewackie oraz młodzież w żaden sposób niezwiązana z Solidarnością jak dzisiejszy prezydent Gdańska, Paweł Adamowicz, promotor i obrońca komunistycznego zbrodniarza Lenina. Stąd nie było woli by reaktywować pierwszą Solidarność, na którą właśnie to oni wraz z Kiszczakiem wydali wyrok śmierci jeszcze przez Magdalenką i OS, który wykonali otrzymanymi od sowieckiego agenta Czesława Kiszczaka bagnetami z bolszewickiej zahartowanej stali, bo nikt nie potrafi lepiej zahartować bratobójczych bandytów od bolszewików.

W dniu 1 maja 1988 roku rodziny hutników zorganizowały demonstrację solidarnościową w Nowej Hucie. Na czele około 5 tysięcznego pochodu niesiono obraz Matki Boskiej oraz śpiewano pieśni religijne i patriotyczne. Pochód brutalnie rozbiło ZOMO, które dotkliwie pobiło kilkadziesiąt starszych osób.
W dniu 5 maja 1988 roku ZOMO i brygada antyterrorystyczna spacyfikowały Hutę im. Lenina. I chociaż strajkujący nie stawiali czynnego oporu to, w trakcie ataku jeden z robotników został dotkliwie skopany przez milicjantów z oddziałów ZOMO. Ktoś na taki a nie inny finał sprawy jednak czekał z niecierpliwością, bo już następnego dnia Wałęsa ogłosił koniec strajków tłumacząc, że sprawę legalizacji „Solidarności” załatwi sam z władzami PRL i „honorowymi” generałami z junty WRON. Kolejną niespodzianką dla władz „Solidarności” zafundował Kiszczak w dniu 15 sierpnia 1988 roku, gdy wybuchł strajk w kopalni węgla kamiennego w Jastrzębiu. Kilka dni później strajkowało już 14 kopalń. Wkrótce rozpoczęły się strajki w Szczecinie, Gdańsku, Stalowej Woli, Warszawie, Poznaniu i Wrocławiu. Wśród strajkujących dominowali znowu młodzi robotnicy, którzy nie należeli do Solidarności. Jednak już po kilku dniach inicjatywę przejęli jednak starzy działacze „Solidarności” związani z Wałęsą i agenturą ulokowaną wewnątrz władz pierwszej Solidarności. Wałęsa tak jak w dniu 16 sierpnia 1980 roku tak i w dniu 27 sierpnia 1988 roku, po serii tajnych i poufnych rozmów z szefem policji politycznej PRL Czesławem Kiszczakiem, oświadczył, iż rząd gotowy jest już do rozmów na jego warunkach. W rozmowach tych brał udział jej kluczowy orędownik, jakim był Stelmachowski, który chwalił się tym, jakie to wynegocjował ustępstwa z Kiszczakiem w Magdalence. ToW. Bolek Wałęsa ogłosił koniec strajków, a kwiaty z bramy stoczniowej kazał takiemu jednemu (nie wymienię nazwiska jak i nicka by nie robić zaprzańcowi reklamy)zanieść do kościoła Św. Brygidy, co ten bez chwili zwłoki rozkaz szefa szefów wykonał. Od tej pory „Solidarność” rzekomo w obawie przed prowokacjami ze strony SB zaprzestała organizowania demonstracji ulicznych, które od tego momentu stały się wyłączną domeną grup młodzieżowych i radykalno – patriotyczno - prawicowych.
ToW. Bolek rzekomo obawiał się nie prowokacji SB, lecz faktycznie obawiał się szczególnie radykalizacji skupionej w Federacji Młodzieży Walczącej, którą ten ze swoimi fanatykami i bojówkarzami bezwzględnie i bezpardonowo zwalczał z nowym zbrojnym ramieniem zaprzańców, jakim była milicjo-policja i eSBecja UOPadłej III RP.Powstałe Policyjne Oddziały Prewencji w miejsc ZOMO, które godnie zastąpiły sztandarowe zbrojne formacje PRL i PZPR.
Władze komunistyczne zaczęły w sposób ostentacyjny oszczędzać pokornych i usłużnych działaczy Solidarności szykując im posady w jej nowym kierownictwie w nowym, bo niemającym nic wspólnego z pierwszą Solidarnością, dla której ukradli znak graficzny – logo Solidarność i kasę zabraną w stanie wojennym dla pierwszej Solidarności.
Gwałtowne represje spadały wyłącznie na opozycję radykalną, którą SB nie przestała rozbijać nawet po wyborach 4 czerwca 1989 roku. Rozbijano zebrania i kongresy w Warszawie, Śląsku, Gdańsku.
Rozpoczęły się kolejne aresztowania i wytaczani procesów, a listy gończe za działaczami Solidarności Walczącej nadal wisiały na każdej komendo/mendzie milicji obywatelskiej przemianowanej na policję do połowy 1991 roku.
W listopadzie i grudniu 1988 roku doszło do gwałtownych walk ulicznych w Gdańsku, Poznaniu, Katowicach i Tarnowie. W dniu 11 listopada 1988 roku w Katowicach bojówki SB, ORMO i TW biła ludzi kablami.
W Gdańsku radykalna młodzież pod wspólnymi ponadpartyjnymi sztandarami i ponad podziałami wybiła wszystkie szyby w komendzie MO, a następnie próbowała ją podpalić.
Środowisko ugodowej części „Solidarności” czyniło w tym czasie gorączkowe przygotowania do rozmów z neobolszewikami z PZPR. Porozumienie było możliwe, gdyż nastąpiło nieoczekiwane „zbliżenie ideowe” ugodowej części opozycji skupionej wokół Wałęsy i młodszych bolszewickich aparatczyków PZPR, bo lewacko-trockistowskie przywództwo „Solidarności” chciało przy okazji zaszczepić w Polsce neoliberalne zasady ekonomii socjalistycznej.
„Młody” aktyw PZPR i ich satelici chciał wreszcie się bez przeszkód bogacić i korzystać z uroków kapitalizmu na bazie rozkradanego mienia społecznego Polaków, a przy tym nie troszcząc się o byt i nastroje społeczne. Rok 1989 upłynął pod znakiem negocjacji większości opozycyjnej pseudo solidarnościowo - lewackiej z władzą komunistyczną skupioną w PZPR. I tak w ramach tzw. umowy zawartej przy „okrągłym stole” zawarto pakt o podziale władzy, kapitały i nowych strefach wpływów i nowych dominiach. I chociaż w kwietniu 1989 roku ponownie zalegalizowano „Solidarność”, to jednak nie była to ta sama Solidarność, bo nie zachowano jej kontynuacji, a i nowopowstała nie była też jej sukcesorką. Kiszczakowska na wstępie zgodziła się wyrzec na zawsze strajków solidarnościowych z innymi zakładami, co było wcześniej symbolem pierwszej Solidarności. W czerwcu odbyły się kolejne niedemokratyczne, bo parytetowe wybory do sejmu PRL i Seaty PRL.
Od września nowym premierem nadal komunistycznego rządu PRL został kandydat rzekomej „Solidarności”, Tadeusz „Omdlały” Mazowiecki, pod rządami, którego pozwolono milicji, SB i PZPR niszczyć aż do kwietnia 1990 r. różne dokumenty kompromitujące ich pracowników, zaś cała kadra kierownicza związana z PZPR została wynagrodzona możliwością tworzenia prywatnych spółek na bazie przejmowanego za darmo majątku państwowego.
Trzonem i jedynym ośrodkiem oporu były w tym czasie środowiska młodzieżowe. Na przełomie stycznia i lutego 1990 roku w Gdańsku FMW zajęła budynek KW PZPR by bronić niszczonych tam akt komunistycznej organizacji partyjnej PZPR, którzy zostali usunięci przez nowe ZOMO na polecenie Tadeusza Mazowieckiego i Aleksandra Halla z tzw. pierwszego „niekomunistycznego rządu” PRL. Bolek i jego fanatyczni janczarzy popierali pacyfikację protestujących i odbicie budynku przez nowe ZOMO PRL Bis. W lutym i późną wiosną 1989 r. doszło do kilkudziesięciu ostrych walk ulicznych w Krakowie, Poznaniu, Lublinie, Gdańsku, Warszawie i Wrocławiu. Głównymi hasłami było: „Sowieci do domu” i „Dość paktów z czerwonymi”. Wspólnie walczyli skrajni prawicowcy, anarchiści i lewacy.
W maju 1989 roku toczyły się w Krakowie trzydniowe zamieszki, których zaczynem było obrzucenie monetami konsulatu radzieckiego. Podczas zamieszek wznoszono barykady, szturmowano komitet PZPR. A w jednej z bitew wewnątrz jednego z kościołów wzięto do niewoli dwóch funkcjonariuszy ZOMO.
Radykalne skrzydło opozycji nie mogło w tym czasie liczyć na masowe poparcie ze strony społeczeństwa, które w dalszym ciągu darzyło zaufaniem historycznych przywódców „Solidarności” z Wałęsą na czele i nie było gotowe na bezpośrednią konfrontację z komunistycznym rządem.

Polityka nowego rządu, który powstał w wyniku porozumienia się kierownictwa „Solidarności” z PZPR, wywołała jesienią, 1989 r. nową falę demonstracji ulicznych i zamieszek. Okupowano komitety PZPR, atakowano koszary ZOMO, pomniki Lenina oraz mieszkanie prywatne szefa milicji w Krakowie.
Tak ostatnie tygodnie roku 1989 opisał prof. Lech Falandysz, Bolka i współpracownik „Solidarności” z korzeniami kanciasto stołowymi:
„Rząd musi coraz częściej korzystać z usług oddziałów prewencji, aby poskramiać swoich dawnych sojuszników, a obecnie wrogów społeczeństwa – anarchistów, trockistów i wszelkich innych radykałów z prawa i z lewa oraz przestępców kryminalnych. Zaczynało się niewinnie, od usuwania nieodpowiednich partii z państwowych lokali (chodzi o KPN – przyp. red.), a później już poszło na całego: heroiczna obrona Lenina w Nowej Hucie, wygrana bitwa z więźniami (kilku zabitych podczas pacyfikacji buntów w więzieniach – przyp. red.), bohaterskie potyczki z wrogami rządu na ulicach wielu miast Polski 13 grudnia 1989 roku. I brzmi na nowo stara śpiewka: – Patrzcie ludzie, co działoby się bez nas? Wojna polsko-radziecka, upadek państwa, anarchia oraz rzezie niewinnej ludności, dokonywane przez wypuszczone hordy kryminalistów. I na kogo można liczyć w obliczu nadciągającej katastrofy? Oczywiście, na resort i jego wierne służby. Potęga MSW (Ministerstwa Spraw Wewnętrznych) budowana jest na ludzkim strachu.”

I tak niby w dniu 31 grudnia 1989 roku przestała istnieć formalnie Polska Rzeczpospolita Ludowa (PRL), a z nią jakoby skończył się komunizm tyle, że bez pokazania jego trupa.
W styczniu 1990 roku rozwiązano rzekomo PZPR zmieniając jej jedynie nazwę na inną socjalistyczną kanalię.
Wiosną 1990 roku MO i SB przemianowano na policję państwową i Urząd Ochrony Państwa.
ZOMO przekształcono w Policyjne Oddziały Prewencji.
Strajki i demonstracje miano od tej pory pacyfikować w imieniu demokratycznego państwa prawa i obrony własności prywatnej.
Ale to już zupełnie inna historia, bo tocząca się do dziś na Naszych oczach, choćby w Warszawie podczas Marszów Niepodległości, w których pacyfikacji aktywny udział biorą policyjni prowokatorzy wcieleni w rolę „kiboli i zadymiarzy” i umundurowana uzbrojona po żeby policja przez Polaków, do których ta strzela z karabinów zakupionych z podatków Polaków, do których te kanalie w mundurach rzekomo polskiej policji strzelają podczas ich narodowego święta – Odzyskania Niepodległości po ponad wieku niemiecko – rusko - austriackiej niewoli.
To wszystko, co opisałem wyżej trwa nieprzerwanie po dzień dzisiejszy z małymi wyjątkami, a ta druga Solidarność nadal wywiązuje się sumiennie z zawartych porozumień przy OS i w Magdalence jedynie pozorując poparcie solidarnościowe innym zdawałoby się bratnim zakładom i ich załogom zrzeszonych w tym samym, a jakby w innym związku zawodowym Solidarność.
Dlatego każdy rozkradany w III RP (PRL Bis) zakład umierał w całkowitej samotności, bo umowa z komunistami zobowiązuje do tego by się nie wtrącać nie swoje problemy transformacyjne z PRL do PRL Bis.
Co to za kraj, i co to za upadli ludzie go zamieszkują od 1 września 1939 roku?
Czy ktoś na wyżej postawione pytanie jest gotów dla mnie udzielić odpowiedz?
To tyle na dziś moich nieuczesanych myśli z posiłkiem i przekąską znalezioną w Internecie.