...gdzie dziurawy hełm...

Zapewne wielu z Państwa w swych rozmyślaniach nad szeroko rozumianą kondycją moralną narodu polskiego i upadkiem dawnych wartości, szuka wyznaczników postępującej degeneracji - tych swoistych stopni, po których od lat schodzimy do moralnej i obyczajowej "piwnicy".
O jednym z takich stopni - z którego istnienia zdałem sobie sprawę jakiś czas temu- chciałbym dziś napisać.
Dzień 1 listopada jest dobrą ku temu okazją.

Impulsem był znaleziony przypadkiem w necie wiersz poety Jana Orawicza. Oto jego fragmenty:

"Drogo moja
Przez las
W snach mi został
Twój czas...

... Gdzie dziurawy hełm
Po niemieckiej kuli
Na żołnierskim grobie
Do Krzyża się tuli"

Pamiętacie Państwo żołnierskie groby z "Waszych dróg przez las"? Ja pamiętam...

Gdym był pacholęciem,tradycją domu moich dziadków ze strony matki w Bełchatowie były odwiedziny - okazjonalnie w ciągu całego roku (np. podczas wyjazdów na grzyby), i obowiązkowo przed Dniem Wszystkich Świętych - wojskowego cmentarzyka z września 1939, w ukrytej w lasach podbełchatowskiej wsi Kluki.
Grabiło się ziemię, wyrywało chwasty, "maiło" groby, zapalało symboliczny ogień. Czasem trzeba było wyprostować pochylony drewniany krzyż lub podmalować wyblakłą tabliczkę. Ot, najprostszy z możliwych hołd dla tych, którzy zginęli za Ojczyznę, wyrażający się dbałością o pamięć o Nich.

Prace te z reguły wykonywali moi dziadkowie - ja, o ile akurat nie nosiłem wody, stałem i patrzyłem.

Na te krzyże, na te tabliczki z jakże częstym napisem "żołnierz nieznany" i na zawieszone na krzyżach hełmy.
Zardzewiałe, pogięte, często popękane... Największe wrażenie robiły te z dziurą od karabinowej kuli, stanowiły bowiem namacalny dowód oddanego za Polskę życia. Pracowała wyobraźnia a w głowie kilkuletniego dziecka rodziło się rozumowanie - Oni byli Polakami i ja jestem Polakiem.
A Polakiem będąc, tej dziury w polskim hełmie nie mam prawa zapomnieć nigdy.

Tradycję odwiedzania grobów polskich żołnierzy, utrwaloną dodatkowo jeszcze za dziecięcych lat przez moich rodziców, przeniosłem w swe młodzieńcze życie. Na przemierzającego turystycznymi ścieżkami Polskę licealistę, a później studenta, wszędzie patrzyły na mnie krzyże, tabliczki i zawieszone na krzyżach hełmy.

A później te wiszące w spokoju przez ponad czterdzieści lat hełmy zniknęły... jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, gdzieś na przełomie lat 80 i 90.
Pozdejmowane rękami Polaków, którzy nagle zapragnęli mieć je w domach lub, co gorsza, uczynić z handlu nimi intratne źródło dochodu.
Urodzonemu w 1985r. synowi już nie byłem w stanie pokazać grobu polskiego żołnierza z zawieszonym nań hełmem.

Dziś konia z rzędem temu, kto znajdzie chociaż zdjęcie tak ozdobionego grobu polskiego żołnierza.

Polacy, dlaczego?