Jest nas Polaków 36,8 miliona, czyli po co komu spis powszechny….

„Spisz się dla przyszłości Polski” – takie hasło głosiły spoty telewizyjne, którymi w kwietniu, maju i czerwcu raczyły nas media. W tych spotach popularni prezenterzy telewizyjni zachęcali obywateli Polski do udziału w spisie powszechnym, który zakończył się 30 czerwca br.
Nie wiem, na ile miarodajne są wyniki rzeczonego spisu, ponieważ do mojego mieszkania nie zapukał żaden rachmistrz, a na autospisanie się drogą elektroniczną zabrakło mi czasu i ochoty po pierwszej samotrzeć próbie wejścia na stronę GUS (kiedy wylogowało mnie trzykrotnie – do trzech razy sztuka i szlus). No, a teraz już po spisie….
No i ten komunikat, że jest nas Polaków 36,8 miliona. No, a skąd to wiadomo? Z tego, szumnie reklamowanego spisu? Czy może z innych badań?
No, ale jeśli badania te są miarodajne, to nie budzą optymizmu. A nie budzą optymizmu z kilku powodów:
1) Polska, która wg GUS, jeszcze w roku 2005 czy 2006 miała liczyć ponad 38 mln ludności, w ciągu tych pięciu lat straciła około 2 mln obywateli, którzy z niej wyjechali. No to łatwo obliczyć, że jeśli co pięć lat będziemy tracić 2 mln obywateli, to w ciągu 100 lat, Polaków w Polsce nie będzie. Oczywiście to scenariusz skrajnie pesymistyczny, ale wykluczyć się go nie da.
2) Należy się zastanowić, dlaczego Polacy tak chętnie opuszczają swój kraj i jadą w obce strony. Czy skłania ich do tego li tylko pogoń za przysłowiowym chlebem, czy też są inne, głębsze przyczyny takiego stanu rzeczy. Wszak życie emigranta nie jest usłane różami, na Polaków za granicą nie czeka nikt z otwartymi ramionami, a emigrantów nie witają „bramy powitalne”. Z drugiej strony zaś, życie w „tym kraju”, gdzie do załatwienia najprostszej sprawy w urzędzie, banku czy jakiejkolwiek instytucji, trzeba brać co najmniej dzień urlopu. Gdzie do wizyty u lekarza trzeba zabrać ze sobą stos papierów, opatrzonych kilkoma pieczątkami, potwierdzających ubezpieczenie swoje, swojej rodziny i majątku.
3) Czy w Polsce nie ma szans na godziwy zarobek, na realizację swoich celów i zainteresowań, na spokojną starość w gronie najbliższych? Na własny dom z ogródkiem i minivan w garażu oraz od czasu do czasu wakacje w ciepłych krajach?
4) W Grecji czy Hiszpanii ludzie wyszli na ulice, gdy władze tych krajów zapowiedziały, że obetną przywileje socjalne. Czy coś takiego jest możliwe w Polsce? Przyzwyczajeni do trudów życia w komunie, zapomnieliśmy, że protesty społeczne są prawem obywateli! Tak więc zamiast podjąć ryzyko protestu, wolimy podjąć ryzyko emigracji, „bo Anglia czeka”. No, a ponadto ci na Zachodzie, to mają poprzewracane w głowach od dobrobytu, a my możemy podjąć pracę za pół ichniej pensji i bez takich wydelikaconych przywilejów. Tyle tylko, że to odbije się rykoszetem. Bo i my nic dla siebie nie wywalczymy, a i oni, ci z Zachodu prędko się do nas zniechęcą. Jeśli już się nie zniechęcili, co ostatnio zobaczyliśmy i wysłuchaliśmy od holenderskiego eurodeputowanego na rozpoczęcie „naszej” prezydencji (prezydęcji?) w Europie.
5) Emigrują ludzie młodzi lub w wieku produkcyjnym. A kto będzie się zajmował emerytami? Kto im da opiekę? Pielęgniarka z Uzbekistanu czy innego Turkmenistanu? Wszak i ona może znaleźć lepszą i opłacalniejszą pracę w Norwegii, Danii czy Beneluksie.
Smutne to wszystko….
http://www.polskieradio.pl/5/3/Artykul/405780,Polacy-uciekaja-z-kraju