votum zadufania

Przyszedł do mnie na polityczne konsultacje sąsiad, bardzo porządny człowiek, i powiada, że chciałby komuś dać w mordę, ale ma trudności z wyborem obiektu, bo wybór jest za duży.

Chłop na schwał, niemłody ale jeszcze krzepki, mądry po niejednej szkodzie, myśli racjonalnie i perspektywicznie, więc od kiedy mu przedłużono wiek produkcyjny o dwa lata postanowił oszczędzać siły, ostatnio zaczyna mu  ich jednak brakować -  w przeciwieństwie do ochoty, która rośnie (ileż w końcu można czekać, nim się taką drzemiącą siłę wyzwoli i odpowiednio przyłoży ?).

Upewniwszy się, że sąsiadowi chodzi wyłącznie o konsultacje (wie, że żadnym posłem nie jestem, ale - strzeżonego Pan Bóg strzeże) przeprowadziłem postępowanie wyjaśniające, które pozwalam sobie w stylizowanym skrócie zaprezentować Czytelnikom nie mającym sił i dobrych sąsiadów,  niezależnie od tego, na co mają ochotę.

***

..- Pan się dziwi, że pan premier Tusk udzielił sobie w sejmie zaufania ? To ja się Pana pytam, do kogo dzisiaj można mieć zaufanie, jak nie do siebie ? Nie potrzeba do tego być premierem, ale jak już się przypadkowo akurat jest, to w ogóle nie ma żadnego innego wyjścia.

    A teraz - co ma począć taki premier (ja się boję nawet coś takiego  pomyśleć, ale Pan możesz sobie wyobrazić) gdyby - powiedzmy, jako poseł Tusk - zaczął troszeczkę tracić do siebie zaufanie , a koniecznie musiał być dalej premierem ? Pan się nigdy nie potrzebował odrobinę wzmocnić ? Trudno oczekiwać od posła rządzącej koalicji, że nie poprze wniosku urzędującego premiera, który nie prosił przecież, żeby mu ufać, tylko żeby wyrazić zaufanie - bo jedzie do Brukseli.

     Gdyby poseł Tusk go sobie nie wyraził i przed kamerami elegancko wstrzymał się od głosu,  byle redaktorzyna natychmiast oskarżyłby go o chorobliwą nieufność albo kokieterię, a rządząca koalicja mogłaby się od tego rozpaść jeszcze przed wakacjami, na które posłowie mają już plany i rezerwacje.

      Ławy rządowe ma wprawdzie premier za plecami, ale ci co w nich siedzą nie chcą siedzieć gdzie indziej  (co mogłoby się im przytrafić w przypadku "przesilenia", spowodowanego utratą niezbędnego zaufania) i wiedzą, czyje zaufanie jest im niezbędne, więc też wyrazili,  a Pan niczego wyrażać nie musi.

      Posłowie koalicji wykazali się, jak zwykle, odpowiedzialnością za państwo.

      Ono nie jest całkiem teoretyczne; jeśli Pan popatrzy na budżet i policzy etaty, a potem doda stanowiska w spółkach zależnych i organizacjach pozarządowych, zobaczy Pan konkretny elektoracik, mający bardzo realną wartość "rynkową" , póki trwa dyktatura Donalda Tuska, PO rośnie w siłę, a "ludzie Platformy" żyją dostatniej niż Pan.

      Pan nie potrzebuje więc mieć zaufania do  Tuska, kochany sąsiedzie, a Tusk nie potrzebuje, żeby Pan mu je wyrażał, bo wszyscy trzej wiemy, że w dzisiejszych czasach nikomu ufać nie można - no i właśnie dlatego w publicznej oraz zaprzyjaźnionej telewizji pokazuje się starannie wyreżyserowywane odcinki serialu "Prawne i Demokratyczne Państwo Prawa", gdzie aktorzy wyrażają to, co akurat trzeba,  już w pełni profesjonalnie - na przykład radość z odzyskanej suwerenności czy votum zaufania dla koalicyjnego rządu PO-PSL i jego zasłużonego premiera. 

      We środę pokazano Panu i mnie, i w ogóle - suwerenowi, ten ostatni obraz, wyjątkowo odrażający - coś jakby  bezczelnie wypięty, nagi zad potwora o dwustu trzydziestu siedmiu głowach.

      Kto chciał, mógł ucałować albo opluć ekran telewizora, ale każdy, kto widział, powinien zapamiętać ów nerwowy uśmieszek, który przemknął po zmęczonej twarzy Donalda Tuska w momencie ogłaszania jego zwycięstwa. Nie był to radosny uśmiech tryumfatora, ale grymas ponurej satysfakcji z domieszką nieukrywanej pogardy.

      Co wtedy grało w duszy naszego dyktatorka pewnie się nigdy nie dowiemy, więc mogę sobie wyobrażać, że był to na przykład "Przedostatni walc" Wojtka Młynarskiego.

      Lepszy od "Tej ostatniej niedzieli" - i  jak raz pasuje,  nie uważa sąsiad ?

***

      Sąsiad wyszedł spokojniejszy, nucąc refren ochrypłym barytonem.

      A co do bicia, burnyje apłodismienty należą się niewątpliwie od suwerena calusieńkiej, dwustutrzydziestosiedmioosobowej trupie p.n. "KOALICJA", która po mistrzowsku pokazała mu to, co ma najlepszego,  a co dla wykazania się językową oryginalnością  nazwę Prawdziwą Twarzą. PO-PSL.

       (Prawda i Odwaga) + (Patriotyzm, Solidarność i Lojalność) obecne w tej syntezie pobudziły wiele serc do żywszego bicia i sprawiły, że zacisnęły się niejedne spracowane  pięści.

       Świetny finał. Brawo !!