OD JONATHANA SWIFTA DO JONATHANA PORRITA

O tym jak bardzo spodleli ludzie XXI wieku świadczy reakcja opinii publicznej na pomysły Jonathana Porrita. Papież ekologów twierdzi, że skoro ludzie stanowią zagrożenie dla środowiska naturalnego to należy ograniczyć ich ilość poprzez masową aborcję i eutanazję. Według lidera Partii Zielonych tylko to może ograniczyć emisję CO2 do atmosfery.
W XVIII wieku Jonathan Swift opublikował swój słynny traktat o metodzie walki z głodem i przeludnieniem w Irlandii. Autor Podróży Gulliwera zaproponował aby zabijać irlandzkie dzieci a ich mięso sprzedawać pozostałym przy życiu tak aby za jednym zamachem zlikwidować brak żywności i nadmiar chętnych do jedzenia. Historycy literatury do dziś się spierają czy traktat Swifta był zjadliwą satyrą na politykę rządu angielskiego wobec mieszkańców szmaragdowej wyspy czy też efektem narastającego obłędu autora. Ta druga możliwość wydaje ni się bardziej prawdopodobna, po śmierci ukochanej Stelli genialny pisarz stał się skrajnym mizantropem nienawidzącym wszystkich i wszystkiego. Co gorsza ludożerczy traktat prawdopodobnie napisał całkiem serio zanim zapadł w kompletną demencję. Po jego śmierci znaleziono w biurku pukiel włosów Stelli zawiniętych w papier z napisem: „to tylko kobiece włosy”. Pisarz zgodnie ze swoim życzeniem został pochowany obok kobiety, której strata doprowadziła go do obłędu a jego majątek został przekazany na opiekę nad ludźmi chorymi umysłowo i upośledzonymi.
O ile dzisiaj zastanawiamy się na stanem psychiki Jonathana Swifta o tyle nikt nie zarzuca Jonathanowi Porritowi obłędu lub chociażby intelektualnej prowokacji. Jego antyludzkie brednie są traktowane z cała powagą i roztrząsane przez poważne, naukowe gremia jako kolejny argument za aborcją i eutanazją. Gdy czytam podobne teksty to dochodzę do wniosku, że Swift mógł mieć rację opisując ludzkość doby Oświecenia jako w rzeczywistości pozbawione elementarnych zasad plemię Yahoozów akceptujących mord i ludożerstwo.